Vikan - 07.02.1963, Blaðsíða 42

Fjársjóður hr. Brishers.
Framhald af bls. 17.
sitt eigið hús .. . fengu það hjá
byggingafélaginu .. . ódýrt af því
að náunginn, sem átti það áður,
var þjófur ... í fangelsi ... Og
þau höfðu nokkuð af landi með ..
og nokkra kofa og tekjur af því
. .. góðir kofar . .. þeir voru hlýir
og góðir . .. Ég skal segja þér, ég
var áfram ... Og húsgögnin ...
þau átlu pianó .. . Jane .. . lnin hét
Jane .. . var vön að leika á það
á sunnudögum, og hún lék mjög
vel. Það var varla nokkur sá sálm-
ur í bókinni, sem hún gat ekki
spilað.
■— Mörg kvöldin vorum við þar
að syngja sálma, ég og hún og allt
hitt ágœtisfólkið úr fjölskyldunni.
—- Pabbi hennar var mjög fram-
takssamur í kirkjunni. Þú hefðir
átt að sjá hann á sunnudögum,
þegar hann tók fram í fyrir prest-
inum, til að kynna sálmana. Hann
hafði gull-lituð gleraugu, man ég,
og var vanur að líta upp yfir þau,
þegar hann söng af einlœgni .. .
Honum tókst alltaf vel upp, þegar
hann söng af einlægni til Guðs. ..
Og þegar hann fór út af laginu,
fylgdi helmingurinn af fólkinu á
eftir. .. alltaf. Hann var þannig
maður...
—■ Og að ganga á eftir honum,
jægar hann var í fallegu svörtu
fötunuin sinum . .. h ’tturinn hans
var með börðutn. . . þá varð mnð-
tir verulega hreykinn af að fá
hann fyrir tengdapabba. Og þeg-
ar sumsrið kom, fór ég þangað til
að dvelja þar í hálfnn mánuð.
— Jæja, ég skal scgja þér, að
þetta lá ekki beint fyrir, sagði
herra Brisher. — Við vildum gift-
ast, ég og hún Jane, og koma okk-
ur fyrir. En hann sagði, að ég yrði
að fá mér örugga stöðu fyrst. Og
þar með, þá var komin þar hindr-
un á veg okkar. Og þess vegna,
þegar ég fór þangað, þá vildi ég
endilega sýna þeim að ég væri dug-
legnr og til einhvers nýtur. Sýna
að ég gæti gert næstum livað sem
væri. Skilyrðu?
Ég samsinnti honum með hlut-
tekningu. — Við endann á garðin-
um þeirra var allt í óreiðu. Ég
segi því við hann: Hvers vegna
hefur þú ekki steinbeð þarna? Og
ég segi við hann: Það myndi vera
fallegt.
— Of mikill kostnaður, segir
hann.
— Ekki eyrir, segi ég. — Ég er
snillingur i að búa til steinbeð.
Ég skal búa það til fvrir þig. Þú
skilur sko, ég hafði hjálpað
mömmu að búa til steinbeð á
svæðinu á bak við ölstofuna, svo
ég vissi, hvernig átti að gera það.
Láttu mig gera það, segi ég. Ég
er i fríi. en ég er þannig gerður.
Ég hata eð gera ekki neitt, segi ég.
Ég skol gera þetta fyrir þig. Og
i stuttu máli . . . hann sagði að ég
mætti það.
— og þannig rakst ég fjársjóð-
inn.
■ - Hvaða fjársjóð? spurði ég.
- - Nú hvað, sagði Brisher, —
^2 — VIKAV 6. tbl.
fjársjóðinn, sem ég er að segja þér
frá . . sem varð til þess að ég gift-
ist ekki.
— Hvað . . . fjársjóður . . . upp-
grafinn?
—• Já . . . grafin auðæfi . . .
fjársjóðsfundur. Kom upp úr jörð-
inni . . Eins og ég var að' segja . . .
raunverulegur fjársjóður. IJann lcit
á mig með óvenjulegum virðingar-
skorti.
— Ilann var ekki dýpra en eitt
fet . . . ekki efsti hhiti hans, sagði
liann. — Ég hcf varla orðið eins
ákafur og þegar ég kom niður á
hann.
— Haltu áfram. sagði ég. ■—- Ég
skil þetta ekki.
— Hvað? Strax og ég hitti i
kassann, vissi ég að þetta var fjár-
sjóður. Einhvers konar eðlisávis-
un sagði mér það. Það var eins og
eitthvað kallaði innra með mér:
Nú er þetta þitt tækifæri. Ég var
heppinn að þckkja reglurnar um
fjársjóðafundi, annars hefði ég far-
ið að hrópa og kalla. Þú veizt . .?
— Ríkið hirðir það, sagði ég,
allt nema svona einn hundraðs-
hluta. Það er skemmtilegt. Haltu
áfram. Hvað gerðir þú?
-—■ Ég mokaði ofan af lokinu á
kassanum. Það var enginn í garð-
inum eða í kring. Jane var að
hjálpa mömmu sinni inni í hús-
inu. Ég var æstur, get ég sagt þér.
Égg reyndi lásinn og harði síðan
á lamirnar..
— Það opnaðist . . Silfurpening-
ar . . fullt? Skínandi. Ég titraði,
þegar ég sá þá. Og einmitt þá . . .
ég var heppinn að götusóparinn
var ekki á ferð á bak við húsið.
Ég ' fékk næstum hjartaslag, þegar
mér skildist hvílíkur bjáni ég var
að hafa þetta svona á glámbekk.
Og einmitt þá heyrði ég að náung-
inn í næsta húsi . . . hann v;ar líka
í leyfi . . . ég heyrði liann vökva
garðinn sinn. Ef hann aðeins hefði
litið yfir girðinguna.
— Hvað gerðir þú?
— Ég sparkaði lokinu á aftur
og mokaði yfir i einum hvelli,
hélt svo áfram að moka i svona
metersfjarlægð . . alveg eins og
vitlaus. Og andlitið . . . ég var ekki
í rónni, fyrr en ég hafði falið það
aftur. Ég skal segja þér, að ég var
i rauninni hræddur við þessa
heppni mína. Ég hugsaði aðeins
um það, að ég yrði að halda
þessu leyndu, það var allt og sumt.
— Fjársjóður! sagði ég stöðugt við
sjálfan mig. —■ Fjársjóður! Hundr-
uð punda, mörg liundruð punda
. . . mörg hundruð . . . Ég hvislaði
þessu eins og við sjálfan mig og
hamaðist allt livað af tók. Mér
fannst eins og alls staðar hlyti að
skína í kassann . . . eins og þegar
fæturnir á manni koma fram und-
an sænginni . . . og ég mokaði allri
•moldinni, sem ég hafði mokað
upp áður, ofan á kassann. Ég var
kófsveittur.
— Og í þessu kemur pahhi henn-
ar þrammandi. Hann sagði eklcert
við mig, stóð bara fyrir aftan mig
og horfði, en Jane sagði mér
seinna, að liann hafi sagt, þegar
hann kom inn: — Þessi æringi
þinn, Jane . . . liann kallaði mig
alltaf æringja, einhvern veginn . . .
— hann veit, hvernig það er að
erfiða, eftir allt saman. Jane sagði
að hann hafi verið djúpt snortinn.
Hann var það.
— Hve langur var kassinn?
spurði ég snögglega.
—• Ilve langur? sagði Iierra
Brislier.
— Já, langur . . . að lengdinni?
— Ó! Um það bil svona . . . eitt-
hvað svona. Og herra Brisher
mældi cins og meðalstóra fata-
kistu.
— Kúfullur af silfurpeningum
. . . hálfkrónupeningar, liugsa ég.
— Hvað! hrópaði ég, — það
þýðir . . . hundruð punda.
— Þúsundir, sagði herra Brisher
eins og hálf hryggur. — Ég reikn-
aði það út.
— En hvernig komust þeir þang-
að?
— Allt og sumt, sem ég veit, er
hvað ég fann. Það, sem ég hugsaði
á þessari stundu, var þetta: Ná-
unginn, sem átti húsið á undan
pabba liennar hefur sannarlega
verið ófyrirleitinn þjófur. Það, sem
kallað væri útsmoginn glæpamað-
ur.
Hr. Brisher velli fyrir sér, hvort
frásögn hans væri í einhverju á-
fátt og sagði svo til útskýringar:
— Ég veit ekki, livort ég sagði þér
að það liefði verið þjófur, sem átti
hús pabba hennar áður. Ég vissi,
að hann hafði rænt póstlest einu
sinni . . . ég vissi það. Mér fannst
—- Það er sennilegt, sagði ég.
— En hvað gerðir þú?
-—• Ég svitnaði, sagði hr. .Brisher,
— það rann af mér. Allan morg-
uninn var ég þarna og þóttist vera
að gera steinhæðina . . . velti fyrir
mér hvað ég ætti að gera. Ég hefði
sagt pabba hennar það, kannski,
ég bara efaðist um heiðarleik hans.
. . . ég var hræddur um að hann
tæki jictta af mér og segði yfir-
völdunum frá þvi . . . auk þess . . .
ef tillit var tekið til þess að ég
ætlaði að giftast inn í fjölskyld-
una, þá væri skemmtilegra að það
kæmi þannig frá mér. Stæði traust-
ari fótum, cf svo mætti segja.
— Jæja, það voru þrír dagar
eftir af friinu mínu, ég þurfti ekk-
ert að hraða mér, svo ég mokaði
vel yfir kassann og liélt áfram að
grafa. Ég vclti fyrir mér, livernig
ég gæti verið öruggur um jiað. En
égi gat ]iað ekki.
— Ég hhgsaði, sagði hr. Brisher.
— og ég hugsaði. Einu sinni varð
ég verulega vantrúaður á nð ég
hefði nokkuð séð, og ég mokaði
af kassanum aftur . . . rétt þegar
mamma hennar kom út til nð
hengja út þvott, sem hún var mcð.
Þá var það ekki hægt. Á cftir var
ég að hugsa um, hvort ég ætti að
reyna aftur, cn þá kom Jane og
sagði mér að maturinn væri tilbú-
inn. — Þú þarft þess með, sagði
hún, — eftir allan þennan mokst-
ur.
— Ég var snnnarlega ekki með
sjálfum mér við matinn, var að
hugsa um hvort náunginn í næsta
húsi væri nú ekki kominn yfir
girðinguna og væri nú að fylla
vasana sína. En liegar á leið dag-
inn, varð óg rólegri . .. ég áleit að
kassinn hefði verið þarna það
lengi, að liann hlyti að verða það
áfram ... og ég reyndi að leiða
talið að því, hvað gamla mannin-
um fyndist um fjársjóði.
Herra Brisher þagnaði og varð
liálf skemmt við endurminning-
una. — Gamli maðurinn var alveg
einstakur, sagði hann —- alveg ein-
stakur.
— Hvað? sagði ég, — var hann
— Það var þannig, útsskýrði hr.
Brislier og lagði hönd sína vin-
gjarnlega á öxl mér og andaði i
andlit mér til að róa mig. — Bara
til að reyna hann, sagði ég hon-
um sögu af strák, sem ég sagðist
þekkja . . . tilbúningur auðvitað,
eins og þú skilur . . . og hann hefði
e
Þessa mynd kalla ég „Leti“.
Ég lét konuna aldeilis fá að
heyra það í gærkveldi. Ég
heimtaði nýjan uppþvotta-
klút ...