Vikan - 07.02.1963, Blaðsíða 43

fundið gullpening í frakka, sem
hann hafði að láni. Ég sagði að
hann liefði tekið peninginn trausta-
taki, en ég væri ekki viss um, hvort
það liefði verið rétt af honum. Og
þá byrjaði gamli maðurinn. Drott-
inn minn, ég fékk nú að heyra það.
Herra Brislver lét eins og honum
væri skemmt.
— Jæja, liann var það, sem þú
myndir kalla einstakur maður.
Sagði að þetta væri manngerð,
sem hann gæti búizt við af mér að
þekkja. Sagði að hann myndi auð-
vitað búast við þvi af vini mín-
um . . . vinnulausum slæpingj-
anum eins og mér, sem væri að
eltast við stúlkur, sem kæmu mér
ekkert við. Og hana nú. Og hann
hélt áfram á svívirðilegan hátt. Ég
stóð fast á minu, bara til að reyna
hann.
— Myndir þú ekki taka hálfan
gullpening, ef þú fyndir hann á
götunni? segi ég. Alls ekki, segir
liann, •—• ég myndi alls ekki gera
það. Jæja, en ef þú græfir hann
eins og fjársjóð? segi ég ... — Ungi
maður ,segir hann, — það eru til
mér meiri menn. Sjáðú Cæsar . . .
hvað segir hann? Jæja, hann sló
því upp. Einstök hönd, sem rekur
Bibliuna í höfuðið á þér. Þannig
var gamli maðurinn. Og hann hélt
áfram. Hann talaði þannig um mig,
að ég þoldi það ekki í lokin. Ég
lofaði Jane að svara honum ekki
aftur ... en það var erfitt. Ég .. .
gafst upp ... t
Herra Brisher reyndi með dul-
arfullum andlitssvip sinum að
sannfæra mig um að hann hefði
haft betur í þessum samræðum, en
ég vissi betur.
— Ég fór út í fússi, en þó ekki
fyrr en ég var viss um að ég varð
að vera alveg einn um fjársjóðinn.
Ég velti því fyrir mér, hvernig ég
gæti náð mér niðri, þegar ég væri
kominn með alla peningana.
Það varð löng þögn. •— Jæja, þú
trúir því varla, en alla þessa þrjá
daga fékk ég aldrei tækifæri til að
atliuga blessaðan fjársjóðinn . . .
náði ekki einu sinni hálfri krónu
. . . Það var alltaf eitthvað . . .
alltaf eitthvað . . . Það er skrýtið
að maður. skuli ekki taka betur
eftir þvi, sagði herra Brisher, — að
það er ekki nóg að finna fjár-
sjóð . . . Það þarf líka að ná hon-
um. Ég býst ekki við að ég liafi
sofið mikið þessar nætur, alltaf að
hugsa um, livernig ég ætti að ná
honum . . . hvað ég ætti að gera
við hann . . . og hvaða skýringar
ég ætti að gefa. Mér leið bölvan-
lega. Og á daginn var ég svo þög-
ull, að Jane varð fyrir vonbrigð-
um. — Þú ert ekki sami og áður,
þegar þú varst í London, segir hún
mörgum sinnum.
— Ég reyndi að kenna pabba
hennar um þetta og umræðum okk-
ar, en blessaður vertu, hún vissi
betur. Hvað gat hún annað haldið,
en að ég væri kominn með aðra
stúlku í kollinn. Sagði að ég væri
ekki trygglyndur. Jæja, við rif-
umst svolítið. En ég var alltaf að
hugsa um fjársjóðinn. Mér var vist
alveg sama, hvað hún sagði.
— Jæja, loksins var ég búinn að
gera eins konar áætlun. Mér gekk
alltaf vel að gera áætlanir, en var
aftur lélegri að fylgja þeim eftir.
Ég hugsaði það allt út og fór svo
eftir því. Fyrst ætlaði ég að fylla
vasa inína með þessum hálfkrónu-
peningum . . . skilurðu . . . og á
eftir . . . ég skal segja þér hvernig.
— Jæja, ég var orðinn þannig,
að ég treysti mér ekki til að eiga
við fjársjóðinn að degi til, svo að
ég beið þangað til nóttina áður en
ég ætlaði að fara, og þá, þegar allt
var orðið liljótt, fór ég á fætur og
læddist að bakdyrunum . . . ætlaði
að fylla vasana. Og livað lieldur
þú að ég geri i þvottaklefanum
annað en að detta um eina fötu?
Og pabbi hennar rýkur upp . . .
með byssu í höndunum . . . hann
svaf alltaf svo laust, hann pabbi
hennar ... var svo tortrygginn ...
og þar stóð ég og varð að gefa þá
skýringu að ég hefði farið fram úr
til að fá mér vatn að drekka, vatns-
glasið mitt væri tómt. Það var ekki
auðvelt að komast lijá umræðum
um þetta atriði, skaltu trúa.
— Og þú átt við að . . . byrjaði
ég-
— Bíddu liægur, sagði hr. Bris-
her. — Ég sagði þér að ég hefði
gert áætlun. Þetta kom niður á
einu atriðinu, en eyðilagði ekki
heildaráætlunina. Ég fór og lauk
við steinhæðina næsta dag, eins
og ekkert hefði í skorizt, bar
steypu á steinana og sullaði á þá
grænni málingu og allt saman. Ég
setti græna slettu, þar sem kassinn
var. Þau komu öll og sáu þetta og
sögðu að það væri fallegt . . . hann
var jafnvel skapbetri en áður, og
allt og sumt. sem hann sagði, var:
— Það er verst að þú skulir ekki
altlaf geta unnið svona, segir hann,
— þá fengir þú eitthvað ákveðið
að gera.
— Já, segi ég . . . því að ég gat
ekki að þvi gert ... — ég lagði
mikið i þessa steinhæð, segi ég.
Skilurðu? — Ég lagði mikið í
þessa steinhæð . . .
—- Ég skil, sagði ég, því að hr.
Brisher liættir stundum við að
ýkja svolítið í sögum sínum.
— Jæja, sagði herra Brisher ...
eftir allt þetta fór ég af stað til
London . . . ég fór til London.
Þögn.
— Það er bara, ég var ekkert
að fara til London, sagði hr. Bris-
her með snöggri ákefð og þrýsti
andliti sinu að minu. — Biddu,
hvað heldurðu?
— Ég fór ekki lengra en til Colc-
hester . . . ekki fet lengra . . . Ég
liafði skilið skófluna eftir, þar sem
ég gat auðveldlega náð i liana. Ég
liafði gert ráð fyrir öllu. Ég tók
lítinn vagn á leigu í Colchester og
þóttist ætla til Ipswicli og híða
þar um nóttina. Koma svo næsta
dag, og náung'inn sem leigði mér
vagninn lét mig skilja eftir hjá
sér peninga. Ég fór af stað.
— En ég fór ekki til Ipswich.
Um miðnætti var liesturinn og
v.agninn kominn að mjóa veginum,
sem liggur hjá bænum, þar sem
Iiann bjó . . . ekki liundrað metra
í burtu . . . og ég var kominn al-
veg að. Það var einmitt nótt fyrir
svona hluti . . . dimmt . . . aðeins
of heitt. Á liimninum mátti sjá
sumar-eldingar og bersýnilega
þrumuveður. Og það kom . . fyrst
stórir dropar, sem livein í, síðan
hagl. Ég hélt áfram . . . Ég byrjaði
að berja . . . mig dreymdi ekki
um að gamli maðurinn lieyrði í
mér. Ég liafði ekki einu sinni fyr-
ir því að hafa hljótt um mig með
skófluna . . . og þrumurnar . . .
eldingin og haglið virtist æsa mig
upp. Mér kæmi ekki á óvart að ég
hafi sungið. Ég var svo upptekinn
að ég alveg gleymdi þrumunum,
hestinum og vagninum . . . og allt
í einu sá ég í kassann . . . og ég
reyndi að lyfta lionum.
— Þungur? spurði ég.
— Ég gat ekki bifað. honmn
frekar en að fljúga. Ég var orðinn
Komdu með tennurnar mínar, James, ég þarf að flauta.
sjúkur. Ég hafði aldrei hugsað út
í það. Ég varð alveg trylltur . . .
skal ég segja þér, og ég bölvaði.
Ég missti alveg glóruna . . . Mér
datt ekki i hug að skipta fjár-
sjóðnum . . . það sló mig ekki eina
mínútu . . . og jafnvel hefði ég
ekki gctað tekið peningana með
mér lausa í vagninum. Ég tók i ann-
an endann eins og vitlaus maður
og yfir allt þetta lieyrðist ægileg-
ur hávaði. Raunverulegir hrynj-
andi silfurpeningar. Og rétt á eft-
ir kom blossi. Elding . . . eins og
hábjartur dagur. Og þarna var þá
bakhurðin opin og gamli maður-
inn kom hlaupandi nieð skínandi
byssuna á lofti. Hann var ekki
hundrað metra í burtu . . . skal ég
segja þér . . . og ég var svo ringl-
aður að ég vissi ekki, hvað ég gerði.
Ég stanzaði ekki . . . ekki einu
sinni til að láta eitthvað í vasa
mina. Ég stökk yfir girðinguna
eins og eldibrandur og liljóp eins
og pila að vagninum, bölvandi og
ragnandi. Ég var eins og . . .
— Og trúir þú því að þegar ég
kom þangað, sem hesturinn og
vagninn áttu að vera, voru þau
horfin. I burtu. Þegar ég sá það,
átti ég ekki orð eftir yfir það. Ég
dansaði þarna i grasinu og hopp-
aði, og þegar ég hafði látið svo um
stund, fór ég af stað til London . . .
Það var úti um mig.
. ’ ...|
Hr. Brisher var þungbúinn um
stund. — Mér var öllum lokið,
sagði hann dapurlega.
— Jæja? sagði ég.
-—- Þetta er allt og sumt, sagði lir
Brislier.
— Fórstu ekki aftur?
— Ekki aldeilis. Ég hafði feng-
ið nóg af þessum skinnndi fjár-
sjóði . . . að minnsta kosti í bili.
Auk þess vissi ég ekki, hvað var
gert við menn, sem reyndu að
taka fundna fjársjóði. Ég fór þarna
af stað til London og svo . . .
— Og fórst aldrei aftur?
— Aldrei.
— Og hvað um Jane? Skrifaðir
þú henni?
— Þrisvar sinnum . . . ekkert
svar. Við skildum i nokkurs konar
fússi af þvi að hún var afbrýði-
söm. Svo að ég vissi aldrei fyrir
vist, hvað hún átti við.
— Ég vissi ekki livað ég átti að
gera. Ég vissi ekki einu sinni hvort
gamli maðurinn vissi að þetta var
ég. Ég reyndi aðfylgjast meðíblöð-
uinum til að sjá, hvenær hann gæfi
fjársjóðinn til Krúnunnar, þvi að
ég efaðist ekkert um að liann
myndi gera það, jafn heiðarleg-
ur og hann hafði alltaf verið.
— Gerði liann það?
Herra Brisher gerði totu á.
munninn og liallaði höfðinu hægt
frá annarri liliðinni til liinnar.
:— Ekki hann, sagði liann svo.
— Jane var falleg stúlka, sagði
hann ennfremur, — nijög falleg
stúlka, sjáðu, ef hún var afbrýði-
sööm, og það er ekkert að vita,
nema ég liefði farið til hennar aft-
ur. Ég hugsaði með mér að ef hann
segði ekki frá fjársjóðnum, þá
liefði ég tak á honum . . . Jæja,
VIKAN 6. tbl. —