Vikan - 07.02.1963, Blaðsíða 47

að koma og sækja líkið ..
Andlit rauðskeggjaða spámanns-
ins varð enn algjörlega svipbrigða-
laust, engin hreyfing kom upp um
minnsta vott af geðshræringu.
„Ég hef sagt yður tvisvar, að ég
á enga dóttur," sagði hann. „Ég vil
benda yður á, að þér eruð staddur
á helgum stað, kirkju Krists. Það
vill svo til að messa stendur yfir,
svo að þér hafið ekkert fleira við
mig að segja ...“
Það tók lögregluþjóninn nokkrar
mínútur að skilja, að einhver undar-
leg ástæða, sem virtist vera tengd
að einhverju leyti þessari kirkju,
var fyrir því, að þessi hvítklæddi
prestur neitaði að sækja lik dóttur
sinnar. En þá fylltist hann skyndi-
lega reiði yfir þessari fáránlegu
hegðun.
„Það er vissara fyrir yður að fara
og sækja líkið, og það strax! sagði
hann hótandi.
Eftir að hann var farinn sneri
Ben sér að söfnuðinum.
„Hún efaðist," sagði hann sorg-
mæddri röddu. „Hún óhlýðnaðist
mér og gerði gys að opinberunum
mínum á æðri stöðum. Hún efaðist,
og þetta er hegningin. Eins og skrif-
að stendur í ritningunni, henni var
kastað lifandi í eldsdíkið. Þannig
mun fara fyrir öllum sem óvirða
heilagan boðskap."
Þannig notaði Ben Purnell dauða
dóttur sinnar sem stökkbretti til
frekari áhrifa, og hann tók að messa
á ný. Sprengingin í flugeldaverk-
smiðjunni varð því ekki til þess, að
vekja tortryggni og efa, heldur fékk
hann nú meira vald en áður, því
að öllum fannst að það þyrfti meira
en mannlegan styrk til að geta tekið
slíkum tíðindum með jafnaðargeði.
Það var augljóst, að maðurinn var
spámaður eða jafnvel guðleg vera.
En aðrir íbúar Fostoria litu öðr-
um augum á atburðinn. Þeir urðu
reiðir og hneykslaðir og stóðu fyrir
því að greftrunin færi fram á veg-
um hins opinbera og útförin var
einhver sú veglegasta, sem sézt
hafði í borginni. Allar kirkjur borg-
arinnar stóðu fyrir blómasöfnun og
grafarinn gaf alla sína þjónustu og
dýra líkkistu. Það var ógrynni
manns við jarðarförina og þegar
henni var lokið söfnuðust menn í
smáhópa á götunum.
Þegar leið á daginn urðu reiði-
hrópin æ háværari og hóparnir
stækkuðu. Lögreglustjórinn bað í
skyndi um liðsstyrk frá næstu bæj-
um, en borgarbúar lögðu leið sína
að Húsi Davíðs. Ben Purnell faldi
sig með Mary og Coy litla í bak-
herbergi 0g hlustaði á brothljóð
glugganna í kirkjunni sinni.
Hann læddist út að bakdyrunum
til þess að leita að útgönguleið, en
þar beið fólkið líka. Það mátti sjá
flöktandi geisla blysanna, sem flest-
ir voru með, allt í kringum húsið.
Hann var umkringdur og fastur í
gildrunni 0g átti ekki einu sinni
Guð, sem hann gæti snúið sér til
í bæn.
Aftur hafði hann teflt djarfan
leik — og aftur hafði hann tapað.
í sama mund og mannfjöldinn
hafði brotið upp framdyrnar, heyrð-
ust hvell köll margra manna yfir-
gnæfa reiðiöskur fjöldans. Þar voru
komnir lögreglumenn, sem höfðu
fengið það hættulega hlutverk að
tvístra hópnum og koma fólkinu
burt.
Himneska sendibðanum fannst
tíminn aldrei ætla að líða, meðan
var verið að koma fólkinu burtu.
En loks fór hópurinn að mjakast
heim á leið, en lögreglustjórinn
vissi mætavel, að þótt hann hefði
sigrað í fyrstu lotu, væri það eng-
inn fullnaðarsigur.
„Það væri bezt fyrir yður að flytja
burt úr borginni," sagði hann við
Ben Purnell, eftir að hafa beðið
lengi eftir því, að hann þyrði að
koma fram. „Þess fyrr, því betra.
Það er ekki víst að okkur takizt að
ráða við þá næst. Ég er heldur ekki
ekert lík flótta hans frá Detroit átta
árum fyrr. í stað þess að hrökklast
burt með barnavagn einan farkosta,
ferðaðist hann nú á fyrsta farrými
með lest, meðan trúbræður hans
þjónuðu honum á alla lund. Nú var
hann með fulla vasa af peningum
og sæmilega trygga framtíð. En það
var ekki hægt að komast fram hjá
því, að veran í Fostoria hafði verið
önnur mistök hans á ævinni, og nú
var hann orðinn fjörutíu og tveggja
ára gamall. Meðan lestin brunaði
norður til Michigan, velti hann fyr-
ir sér mistökum sínum og annarra,
sem hann hafði orðið vitni að á
þessum tíma, og reyndi að gera sér
ljósa orsök þeirra.
Hann komst að þeirri niðurstöðu,
að alvarlegustu mistök Mike Mills
hefðu ekki verið þau, að hann hafði
leyft erfiðri og afbrýðisamri konu
viss um að við kærum okkur um
það. Það eru margir af okkar mönn-
um, sem. mundu fremur kjósa að
fylgja þeim.“
Ben 'hafði safnaðarfund strax
morguninn eftir, og tilkynnti þar
nýjustu -vitrun sína. Drottinn hafði
boðað honum, að ísraelsmenn ættu
að flytja búferlum í skyndi — til
Benton Harbor, smáborgar við vötn-
in í Michigan.
Þetta vakti enga furðu fsraels-
manna í Fostoria, því að það var
kunnugt, að margir trúbræður
þeirra, þar á meðal margir úr ríki
Michael Mills í Detroit, áttu núna
heima í Benton Harbor. Tveir bræð-
ur að nafni Baushke höfðu staðið
í bréf askriftum við Ben Purnell
undarifarið. Þeir áttu stóra vagna-
smiðjju í Benton Harbor. Þeir trúðu
því að Ben væri sjöundi sendiboð-
inp, og höfðu boðið honum að koma
til Benton Harbor. Nú sendi hann
þf;im skeyti þess efnis að hann væri
á leið þangað.
Mary og Coy fóru auðvitað með
honum, sömuleiðis Cora og Silas
Mooney og þrír aðrir af trúustu
fylgismönnum hans. Aðrir í söfnuð-
inum fullvissuðu hann um hollustu
sína, létu hann hafa eins mikla pen-
inga og þeir gátu safnað saman og
lofuðu að koma strax og þeir hefðu
selt eignir sínar og gengið frá mál-
um sínum.
Brottför hans frá Fostoria var
sinni að dvelja hjá sér, þó að í raun-
inni hefði verið ennþá óskynsam-
legra en að taka á móti ungum og
metnaðargjörnum manni, eins og
Ben sjálfum, inn í söfnuðinn. Nei,
aðal skyssa hans var sú, að hann
hafði stofnað riki sitt inni í stórri
borg, umkringdur óvinveittum ná-
búum. Það voru sömu mistök og
hann hafði sjálfur gert í Fostoria.
Hann hafði staðsett kirkjuna inni
í borg, þar sem allir höfðu horn í
síðu hans, nema söfnuðurinn.
Þetta hafði hann lært af reynsl-
unni. Staðurinn var aðalatriðið.
Hann þurfti að vera nógu nálægt
borg, þannig að meðlimimir gætu
stundað atvinnu í borginni, en nógu
langt utan við hana til að enginn
gæti fylgzt með lífi þeirra.
Strax og Ben Purnell kom til
Benton Harbor hagaði hann sér
samkvæmt þessari nýju uppgötvun
sinni.
„Við vonum að þér falli vel litla
borgin okkar,“ sögðu Baushke-
bræðurnir.
Ben kom þeim á óvart með því
að hrista höfuðið með vandlætingu.
„Mér er þegar ljóst, að hér er syndin
alls ráðandi. Göturnar eru fullar
af trúleysingjum og glæpamönnum.
Það illa þrífst hér á hverju götu-
horni.“
„Nei, nei,“ mótmæltu þeir hon-
um. „Þetta er indæl borg.“
En sjöundi sendiboðinn var ó-
sveigjanlegur. „Við verðum að leita
til hinnar óspilltu náttúru. Við verð-
um að leita um engi og skóga og
finna ósnertan blett fyrir söfnuð-
• „ U
mn.
í býtið næsta morgun fór hann
með Baushke-bræðrunum í einum
af fínustu vögnunum þeirra út fyrir
borgina. í förinni var fasteignasali.
Þegar þeir komu að landi, sem virt-
ist uppfylla þau skilyrði, sem Ben
hafði hugsað sér, studdi sjöundi
sendiboðinn skyndilega fingrum
annarrar handar á enni sér.
„Við erum komnir nógu langt!“
kallaði hann. „Þetta er rétti stað-
urinn!“
Hann var ekki fyrr kominn aftur
til Benton Harbor en hann boðaði
fund, þar sem hann sagði að mjög
áríðandi tilkynning yrði birt.
„Mér hefur verið leyft að boða
ykkur, að þúsund ára ríkið sé í
nánd. Það hefst árið nítján hundr-
uð og sex!“ tilkynnti hann síðhærð-
um áheyrendum sínum.
Þeir tóku þessu með miklum
fagnaðarlátum, því að þeir höfðu
lengi beðið eftir umbun sinni og
hegningu annarra.
„Já, tími friðar og allsnægta nálg-
ast,“ tónaði ‘hann hljómfagurri
röddu. „En mikið er ógert og tíminn
er stuttur til undirbúnings."
Hann krafðist þess, að allir létu
hvern eyri af hendi, sem þeir gætu
með nokkru móti aflað, og heimt-
aði að þeir seldu allt nema brýnustu
nauðsynjar. Allir peningar áttu að
afhendast honum, svo að hann gæti
keypt þetta land utan við borgina
og byggt þeim samastað, sem væri
samboðinn helgiathöfnum til undir-
búnings hinnar miklu stundar.
Þessi krafa mætti furðulega lít-
illi mótspyrnu. ísraelsmenn voru of
önnum kafnir við að hlakka til
þess, að sjá allra aðra en sjálfa sig
glatast, til þess að vera með áhyggj-
ur af eigin peningum, og það þótt
þeir rynnu allir til bláókunnugs
manns. Baushka bræðurnir lögðu
fram meira en hundrað þúsund, og
margar stórar gjafir fylgdu í kjöl-
far þess, fyrir utan stöðugan straum
smærri framlaga.
Þegar landið hafði verið keypt
og byrjað var að byggja tvær stórar
byggingar þar, tilkynnti Ben, að
hann ætlaði sjálfur í trúboðsferð
til Ástralíu. Hann ætlaði að boða
þeim, sem eftir væru af meðlimum
Jezreel-kirkju sjötta ríkisins, komu
þúsund ára ríkisins og gefa þeim
tækifæri til að sameinast söfnuðin-
um í Benton Harbor áður en reikn-
isskilin færu fram. Hann sendi einn-
ig nokkra trúbræður sína til Kanada
og Englands í sömu erindagjörðum.
Svo bætti Benjamin Franklin
Purnell — fjölkvænismaður, sjöundi
sendiboðinn, Shiloh, yngri bróðir
Krists, leiðtogi ísraelsmanna —
nýrri nafnbót við fyrri titla sína.
Hann lýsti því opinberlega yfir, að
héðan í frá héti hann Benjamin
konungur, konungur sjöunda ríkis-
ins, konungur Húss Davíðs, ísraels
manna, hinnar nýju kirkju og
líkama Krists.
Framhald í næsta blaði.
VIKAN 6. tbl. —
47