Vikan - 02.05.1963, Blaðsíða 36

Hún borðaði af beztu lyst og tal-
aði mikið að hætti ungra leik-
stjarna, og, það sem hafði mest
truflandi áhrif á Wesley, á sama
hátt og mamma hennar.
„Hún talar mjög oft um þig. Hún
hefur alltaf gert það. En alls ekki
fyrir framan pabba. Þess vegna
datt mér í hug, að þú hefðir verið
einn af fylgisveinum hennar.“
„Það fer eftir því, hvað þú átt
við með fylgissveinn.“
„Ég meina elskhugi hennar."
,Nei, það var ég aldrei.“
„Ó, fjandinn hirði það allt,“ sagði
hún með munninn fullan af mat.
„Þú borðar alveg eins og hún,“
sagði Wesley.
„Var hún góð leikkona?"
„Svo fannst mér að minnsta
kosti.“
„Hún segir það einnig sjálf. En
í eina skiptið sem ég hefi séð hana
var í gamalli mynd í sjónvarpinu.
Mér kom hún afskaplega tilgerðar-
lega fyrir sjónir, en hún hafði lítið
hlutverk, lék hálfgerða skækju.“
„Það hefur líklega verið leikritið
„Skyline“.“
„Já, alveg rétt,“ sagði hún.
„Ég skrifaði það.“
„Jæja,“ sagði hún hrifin. „Jú, það
var ágætis leikrit.“
„Þá hefur það batnað með aldr-
inum. Það var mjög lítið varið í
það, þegar ég skrifaði það.“
Vanessa hló. Það var sami hlát-
urinn aftur.
Þau fengu sér kaffi í setusalnum
á eftir. Hún hallaði sér áfram og
sagði með ákafa:
„Að lokum varð ég þreytt á að
skeggræða um þetta og bara hlusta,
svo ég tók mínar eigin ákvarðanir,
sem voru að bíða þar til ég yrði
tuttugu og eins árs en að vinna,
læra og æfa mig í millitímanum
og láta þau ekki vita neitt um það.
Ég fór í framburðar- og talæfing-
ar, danskennslu og lærði á píanó;
ég hafði þrjá leiktíma á viku, —
en það sem meira er, mér hefur
tekizt að verða góð í mínu fagi.“
„Til hvers ertu svo um borð hér? “
„Til þess að hafa uppi á þér.“
Hann lét kaffibollann frá sér:
„Mér?“
„Þegar ég las í Variety, — sem
ég les vikulega — rakst ég á, að þú
ætlaðir að taka þér far með þessu
skipi strax að frumsýningunni lok-
inni. Nú vildi svo vel til, að ég átti
tuttugu og eins árs afmæli daginn
áður en skipið lagði úr höfn svo ég
ákvað einnig að taka mér far. En
þú ert auðvitað ástæðan fyrir veru
minni hér um borð. Það var eins og
þetta ætti að vera svona og væri
ákveðið af æðri máttarvöldum."
„Veit mamma þín hvar þú ert?“
„Já.“
„Og hvað hefur þú svo hugsað þér?“
Vanessa brosti og yppti öxlum nákvæmlega eins og mamma hennar
var vön að gera.
„Ég held mér líkaði betur við ef þú værir ekki svona voðalega lík
henni mömmu þinni,“ sagði Wesley.
„Nei, það er algjör misskilningur hjá þér.“
Wesley reyndi það sem hann gat til að verða ekki yfir sig ástfanginn.
Þau gengu fram og aftur um þilfarið og töluðu saman. Þau hlustuðu
á hvort annað til skiptis. Hann sagði henni frá stríðinu. Honum fannst
undarlegt að hún skyldi vera fædd á þeim tímum, en hann bandaði
hugsuninni frá sér.
Klukkan hálf sex gekk hún með hann á afvikinn stað á dekkinu
og benti honum á tvo frátekna sólstóla. Hérna er ég vön að leggja
mig um þetta leyti, heldurðu að þú gætir það ekki líka?“
„Ég læt mér nægja að horfa á þig.“
„Góði reyndu að fá þér blund,“ bað hún, „það er gott fyrir þig.“
Þau vöfðu sig í teppinu, hölluðu sér aftur á bak og héldust í hendur.
Nokkrum mínútum seinna var hún sofnuð. Hann hugsaði með sjálfum
sér, að þetta væri í fyrsta sinn sem hann væri einn síðan hann reis
úr yfirliðinu. Brosandi tók hann til við að hugsa um áhrifin, sem hann
hafði orðið fyrir. Hann minnti sjálfan sig á, að hann yrði að gæta sín.
Stúlkan var, þegar allt kom til alls, eingöngu barn ennþá. Auk þess
var hún dóttir vinar hans. En hvað hún var ung, hugsaði hann, og horfði
á sofandi andlitið. Hann ímyndaði sér að hún væri Rebekka og hann
væri orðinn ungur aftur og sofnaði út frá þeirri hugsun.
Hann vaknaði við, að Vanessa var að horfa á hann. „Góðan daginn,“
sagði hann.
„Þú lítur betur út en þú gerðir áður,“ sagði hún, „ég meina en
fyrir mörgum árum.“
„Hvernig veizt þú það?“
„Ég hefi séð fullt af myndum í minningabókum mömmu. Þú veizt,
fyrrverandi leikkonur hafa alltaf svoleiðis bækur. Það eru fleiri myndir
af þér í þeim en af henni.“
„Hvað er klukkan?" spurði hann.
„Hálf átta eftir skipstíma. Eigum
við ekki að fá okkur að borða?“
Hún bauð honum upp á búrg-
undarvín í káetu sinni, sem hún
framreiddi einmitt nákvæmlega eins
og honum líkaði bezt. Hann var
undrandi við og hún lét hann vita,
að hún hefði veitt honum eftirtekt
fyrsta kvöldið um borð.
Hún skipti um föt fyrir kvöld-
verðinn meðan hann beið eins og
ekkert hefði í skorizt. Eftir tutt-
ugu mínútur var hún tilbúin. Síðan
héldu þau yfir í káetu hans og hún
beið meðan hann skipti um föt.
Hann var ekki alveg eins fljótur
og hún.
Þau fengu sér hanastél á undan
matnum. „Ég minnist þess, þegar
þú fæddist," sagði hann. „Tilkynn-
ingin um fæðinguna var í The New
York Times. Mér geðjaðist alls ekki
að tilkomu þinni á neinn hátt.“
„En þú hefur breytt um skoðun,
er það ekki?“
„Ég hefi enga skoðun, — þar ligg-
ur hundurinn grafinn, þess vegna
er ég svona vinsæll sem leikrita-
höfundur. Þetta er ekkert nema í-
myndunarafl, reynsla og sviti. En
engar skoðanir."
„Vitleysa. „Dagurinn eftir eilífð-
ina“ var skrifað af manni, sem vissi
hvað hann vildi.“
„Það gekk ekki lengur en þrjár
vikur.“
„Það suðaði í tvö ár í hausnum
á mér.“
„Þakka þér fyrir,“ sagði hann
blíðlega.
Þau fengu sér að borða í mið-
degisverðarsalnum. „Mikið er það
skrítið, að þú skulir aldrei hafa hitt
pabba,“ sagði Vanessa.
„Hvernig lítur hann út?“
„Laglegur — og þrekvaxinn. Þeg-
ar hann horfir á mig, finnst mér
hann hugsa: „Hvernig í ósköpun-
um skyldi nú standa á því, að ég
á þetta bam.“
Wesley sá, hversu auðvelt hún
átti með, að breyta sér úr einni
persónu yfir í aðra. „Jæja, sagði
hann það,“ sagði hann.
„Þú ættir að sjá þessa ungu menn,
sem hann er alltaf að reyna að
kynna mig fyrir, unga framkvæmda-
stjóra og alls kyns legáta. Finnst
þér maturinn ekki himneskur hér
um borð?“
„Jú, hann er það sannarlega.
Segðu mér nú eitthvað meira um
Rebekku.“
„Ég veit satt að segja ekki mikið
um hana. Hún er dálítið leyndar-
dómsfullur pérsónuleiki."
„Er hún hamingjusöm?"
Framhald á bls. 44
gg — VIKAN 18. tbL