Vikan - 02.05.1963, Blaðsíða 47

TakiS upp hina nýju aðferð og látið prenta alls-
konar aSgöngumiSa, kontrolnúmer, tilkynningar,
kvittanir o. fl. á rúllupappír. Höfum fyrirliggjandi og
útvegum með stuttum fyrirvara ýmiskonar afgreiðslu-
box.
Leitið upplýsinga.
HILNIR hf
Skipholti 33. — Sími 35320.
mál, og aS efsti maðurinn gangi svo
frá járnfleinunum, að þeir séu ör-
uggir. Þeir, sem á eftir 'koma geta
þá verið öruggir, jafnvel þótt þeir
missi fóta, því þeir eru ávallt festir
í fleininn og geta þvi ekki lirapað
lengra en slakinn á linunni segir til
um. Svipað er að segja um efsta
manninn, að öð>ru leyti en því að
slakinn á línunni hjá honum er
ávalt meiri, en hún er fest í næsta
flein fyrir neðan hann. Hann getur
því hrapað sem svarar tveim mann-
hæðum, — en sem betur fer kom
ekki til þess i þetta sinn.
Á syllunni fyrir neðan „Stöð 11“
fóru erfiðleikarnir fyrst að byrja
fyrir alvöru. Þessi sylla er nokkuð
breið, svo að auðvelt ætti að vera
að fóta sig á henni, en þar hafa tugir
súlnahjóna aðsetur og á syllunni er
þykkt lag af fuglsdriti, sem ógern-
ingur er að fóta sig i. Til þess að
ná öruggri fótfestu, þarf maður að
krafsa dritið i burtu með höndun-
um, en það er sums staðar allt að 30
cm. þykkt. Ekki bætir það úr skák,
að þarna er töluvert um lausagrjót,
og ef ekki er stigið varlega, á maður
á hættu að losa um steina, sem hend-
ast niður eftir lóðréttu bjarginu, og
setur þá, sem eru fyrir neðan, f
lífshættu.
Þetta reyndum við einnig sjálfír.
Það var rétt um tvöleytið, þenn-
an eftirminnilega dag, að það var
næstum því farið illa fyrir okkur.
Við vorum skríðandi eins og snigl-
ar eftir berginu, ég hafði aðeins lok-
ið við að festa járnflein í rauf millf
kletta, og Gísli, sem var næstur fyrir
neðan mig, var búinn að festa sig í
næsta flein fyrir neðan, þannig að
slaki var enginn á línunni hjá hon-
um. Snorri — næstur fyrir neðan
Gísla — ætlaði að fara að fikra sig
upp að næsta fleini, hafði brugðið
línunni í lykkjuna og tók af henni
slakann um leið og hann leitaði fyrir
sér með fætinum að fótfestu. Skyndi-
lega heyrði ég óp fyrir neðan mig,
og igerði mér ljóst að eitthvað væri
áð', svo ég greip báðum höndum um
fleininn fyrir ofan, og hélt mér þar
dauðahaldi. En ég fann engan rykk
á línunni, sem gæfi til kynna að
einhver félaga minna hefði hrapað,
en einhverskonar urr frá Gísla gaf
til kynna að eitthvað væri i ólagi
hjá honum.
Þegar ég leit niður, sá ég að hann
'klemmdi sig upp að veggnum og hélt
báðum höndum í linuna, en fyrir
neðan liann dingluðu þeir báðir í
linunni, Snorri og Sigurður. Snorri
horfði upp til okkar, og var sýni-
lega að reyna að ná fótfestu aftur,
en Sigurður hékk máttlaus i línunni
neðst. Snorri kalláði til okkar að
smásteinn hefði lirapað undan skóm
hans, og dottið ofan á hausinn á
Sigurði, sem sennilega hefði rotazt
við höggið.
Nú voru góð ráð dýr.
Ekki gat Sigurður hangið svona
■áfram í línunni, auk þess að við
vissum ek'ki hve mikið hann væri
meiddur. Það var ekki um annað
að ræða en að Snorri reyndi að
fikra sig aftur niður til hans, og
vita liv.að hann gæti gert.
Við gengum fyrst örugglega frá
okkar festingum með annari lín-
unni — við höfðum tvöfalda línu
— en hinni smeygðum við um járn-
fleinana, ég og Gísli, en Snorri festi
hana utan um sig, og leysti sig við
hina, sem var gerð föst, enda hékk
Sigurður nú í henni.
Síðan 'gáfum við eftir smátt og
smátt, meðan Snorri fikraði sig neð-
ar, þar til hann var kominn niður
til Sigurðar. Hann kallaði til okkar
að Sigurður væri meðvitundarlaus,
og hefði sennilega fengið steininn
í höfuðið, en áverki var enginn sýni-
legur, og hvergi blæddi úr honum.
Hann reyndi að koma Sigurði til
meðvitundar aftur, en þegar það
tókst ekki, tók hann upp einn net-
pokann eða „hengikojuna" sem við
höfðum allir meðferðis, mjakaði Sig-
urði í hana, gekk örugglega frá fest-
ingum á endunum, — og hengdi hana
í næsta járnflein. Þar að auki var
línan, sem bundin var utan um Sig-
urð, einnig fest tryggilega í flein-
inn. Það var örstutt upp í næstu
syllu, og okkur fannst öruggast að
komast þangað til að hugsa málið og
undirbúa okkur undir að koma Sig-
urði annað hvort upp, — eða niður
aftur
„Stöð 11“ er, eins og áður er sagt,
kór, sem gengur inn í bergið. Þar er
sæmilegt pláss til að fóta sig, setjast
niður, og hugsa málið.
Við vorum varla búnir að koma
okkur vel fyrir, þegar við heyrðum
Sigurð hrópa til okkar að neðan.
Hann liafði rankað við sér. Hann
sagðist vera dálítið ruglaður i koll-
inum, en mundi líklega jafna sig
eftir smástund. Við kölluðum til
hans og spurðum hvort við ættum
að koma niður til hans, en hann
taldi það óþarfa, hann mundi kom-
ast upp til ofckar eftir smástund,
þegar honum hefði gefizt timi til
að jafna sig. Það reyndist orð að
sönnu, hann skreið úr pokanum
eftir nokkrar mínútur, og fikraði
sig síðan örugiglega upp til okkar.
Hann sagði að sér hefði brugðið
ónotalega, þegar hann vaknaði í
pokanum, hangandi á króknum, og
sá okkur hvergi, en hann hefði
samt áttað sig fljótlega.
Við tókum okkur nú góða hvild,
höluðum upp til olckar bakpokann
með vistunum, fengum okkur mat-
arbita og vatn oð drekka áður en
við legðum i siðasta áfangann.
Frá „Stöð 11“ eru aðeins um 15—
20 metrar upp á eyna. Að vísu er
mest af því lóðréttur veggur, en
efstu 7 metrarnir eru farnir inni i
kleif, sem gengur inn i eyna. Þar
er áð mörgu leyti hægara um vik,
því þar getur maður notað þá klif—
uraðferð, sem á erlendu máli er
nefnd „chimney-climbing" eða reyk-
háfsklifur. Þá spyrnir maður baki
i annan vegginn, en fótum í hinn,
og getur þannig fikrað sig nokkuð
greitt upp eftir kleifinni. Þetta er
að visu mjög þreytandi klifurað-
ferð, en tiltölulega fljótleg. Þá losn-
ar maður við að reka fleina í vegg-
inn, og verður að treysta á viðspyrn-
VIKAN 18. tbl.
47