Vikan - 13.02.1964, Qupperneq 10

„Bozenka", sagði ráðherr-
ann við eiginkonu sína og
fékk sér vænan skammt af
salatinu, „síðdegis í dag fékk
ég bréf, sem þú hefðir áreið-
anlega áhuga á. Ég verð að
bera það upp í ríkisráði.
Fréttist eitthvað úr því, kæm-
ist ákveðinn stjórnmálaflokk-
ur að því fullkeyptu. Jæja,
líttu nú á þetta“, sagði ráð-
herrann og fór fyrst í vinstri
brjóstvasann og svo í þann
hægri. „Bíddu við, hvar hef
ég látið þetta?“ muldraði ráð-
herrann, stakk hendinni í
vinstri brjóstvasann að nýju;
svo lagði hann frá sér gaífal-
inn og byrjaði að fálma í hin-
um vösunum báðum höndum.
Athugull áhorfandi hefði þá
komizt að því, að ráðherra
hefur jafn furðulega marga
vasa hér og hvar og aðrir
karlmenn; og að hann hefur
í þeim lykla, blýanta, minnis-
bækur, kvöldblöðin, veski,
opinber skjol, úr, tannstöngul,
hníf, greiðu, gömul bréf, vasa-
klút, eldspýtur, gamla bíó-
miða, lindarpenna og aðra
muni til daglegra nota; og að
hann muldrar meðan hann
rótast um í vösum sínum.
„Hvar lét ég nú þetta? Ég er
nú meiri hálfvitinn, bíðum nú
við“, eins og allar mannlegar
verur, sem væru að rannsaka
sína eigin vasa hefðu látið út
úr sér. En ráðherrafrúin veitti
þessum atburðum ekki mikla
athygli, heldur sagði eins og
aðrar eiginkonur hefðu sagt:
„Viltu ekki heldur halda
áfram að borða, þetta verður
kalt hjá þét“.
„Jæja þá“, mælti ráðherr-
ann, og lét allt innihald vas-
anna aftur á sinn stað, „senni-
legast hef ég skilið það eftir
á borðinu í vinnustofunni; þar
las ég bréfið. Jæja, hugsaðu
þér bara“, hóf hann aftur
máls glaðklakkalega, og náði
sér í steikarbita, „hugsaðu þér
bara, að einhver sendir mér
frumritið að bréfinu frá. —
Aðeins augnablik“, sagði hann
órólegur og reis upp frá borð-
um. „Ég ætia bara að líta inn
í vinnustofuna. Sennilega hef
ég skilið það eftir á borðinu“.
f sama bili var hann horfinn.
Þegar hann kom ekki einu
sinni aftur eftir tíu mínútur,
fór frú Bozena að forvitnast
Ráðherrann gat ekki
fest blund. Hann
endurtók í sífellu:
Klukkan fimm kom
þetta bréf í gula
umslaginu og ég
las það við
skrifborðið. - Það
hlýtur að vera þar
einhversstaðar - -
Smásaga eftii*
Karl Capek
Hallfreöur Örn
Eirfksson
þýddi úr
tékknesku
BBÉFÍGU
um hann í vinnustofunni. Ráð-
herrann sat á góifinu í miðju
herberginu og ránnsakaði
blað fyrir blað öll þau skjöl
og bréf, sem hann hafði hvolft
úr skrifborðsskúfunni.
,,Á ég að hita upp kvöld-
matinn?" spurði frú Bozena
allströng í máli.
..Undireins, augnablik“,
mælti ráðherrann dálítið hik-
andi. „Senniiega hef ég stung-
ið því inn á milli þessara
skjala. Það væri nú undarlegt
ef ég fyndi það ekki . . . En
það getur ekki verið; þetta
hlýtur að vera hérna“.
„Ljúktu nú samt fyrst við
að borða“, ráðlagði eiginkon-
an honum, „og leitaðu svo á
eftir".
„Undireins, undireins“,
anzaði ráðherrann önugur.
„Undireins og ég finn það.
Þetta var í gulu umslagi.
Jæja, ég er nú meira fíflið“,
muldraði hann, og rannsakaði
næsta skjalahlaða. „Ég las
það hérna við borðið og
lireyfði mig ekki héðan, fyrr
en það var kallað á mig í
kvöldmatinn. — Hvað hefur
getað orðið af því?“
„Ég sendi þér kvöldmatinn
hingað", sagði frúin og skildi
við ráðherrann innan um öll
skjölin sín. Svo datt á dúna-
logn en úti þaut í trjám og
blikuðu stjörnur. Var nærri
komið miðnætti, er frú Boz-
ena fór að geispa og læddist
fram í vinnustofuna í njósna-
för.
Þar stóð ráðherrann, úfinn,
jakkalaus og sveittur í miðri
vinnustofunni, þar sem allt
hafði verið sett á annan end-
ann; á gólfinu lágu skjala-
haugar, húsgögn höfðu verið
dregin fram á gólfið, gólftepp-
unum hent út í horn; á skrif-
borðinu stóð kvöldmaturinn
óhreyfður.
„í guðsbænum, hvað ertu
að gera hérna maður?“
hreytti frú Bozena út úr sér.
„Guð almáttugur, láttu mig
í friði“, anzaði ráðherrann
fokvondur. Geturðu ekki án
þess varið að trufla mig á
fimm mínútna fresti?“
Auðvitað varð honum strax
Ijóst, að hann hafði haft hana
fyrir rangri sök og mælti vin-
gjarnlega: „Það verður að
leita að þessu kerfisbundið,
skilurðu það ekki? Þumlung
fyrir þumlung. Einhvers stað-
ar hlýtur þetta að vera, því
að hingað kom enginn inn
fyrir dyr nema ég. Bara að
það væri ekki svona mikið
af þessum bölvuðum snepl-
um!“
„Viltu ekki að ég hjálpi
þér?“ spurði frú Bozena full
samúðar.
„Nei, nei, þú ruglar þessu
bara“, anzaði ráðherrann, og
veifaði handleggjunum á kafi
í óumræðanlegri óreiðu.
„Farðu að sofa ég kem . . .“
Klukkan þrjú um nóttina
fór ráðherrnnn að sofa, og átti
þungt um andardrátt. Þetta
hefur ekki getað átt sér stað,
sagði hann við sjálfan sig;
klukkan fimm kom pósturinn
með þetta bréf í gulu um-
slagi; ég las það við skrifborð-
ið, þar sem ég vann til klukk-
an átta, klukkan átta fór ég
í kvöldmat, og um fimm mín-
útum síðar hljóp ég inn í
vinnustofuna til að gá að því.
Það gat enginn komið í þessu
fimm mínútna hléi.
í sama vetfangi stökk ráð-
herann fram úr rúminu og
þaut fram í vinnustofuna.
Auðvitað voru gluggarnir
opnir; en vinnustofan var á
fyrstu hæð og þar að auki
vissu gluggarnir út að göt-
unni. — Það getur ekki verið,
sagði ráðherrann við sjálfan
sig, að einhver hafi skriðið
inn um gluggann! En á morg-
un, hugsaði hann með sér,
verð ég að athuga þetta líka
frá þeirri hlið.
Ráðherrann unni að nýju
hinum þreytta líkama sínum
hvíldar í rúmi. Bíðum nú við,
hugleiddi hann með sjálfum
sér, einu sinni las ég það í
einhverri bók, að svoleiðis
bréf fari bá helzt fram hjá
manni, þegar það liggur á
glámbekk! Fjandinn sjálfur,
að mér skyldi ekki detta
þetta strax í hug! Hann hljóp
að nýju inn á vinnustofuna
til að gá að því, hvort það
lægi ekki á glámbekk; og
hann sá alls staðar skjalahlað-
ana, útdregnar skúffur og
óskaplega og vonleysislega
óreiðu, sem var afleiðing af
leitinni. Bölvandi og andvarp-
andi fór ráðherrann í rúmið,
en festi eklci blund.
jq _ VIKAN 7. tbl.