Vikan


Vikan - 13.02.1964, Blaðsíða 43

Vikan - 13.02.1964, Blaðsíða 43
marki. En hún er áreiðanlega ekki nein lausn á þessu mikla vandamáli. Ég trúi því, að okk- ur sé hyggilegast að nota bið- tímann til þess að fá hingað sem allra flesta hvíta menn svo að við verðum nægilega margir um að varðveita rétt okkar og tryggja framtíð hvítra manna eftir að allir borgarar landsins eru búnir að fá sömu mannrétt- indi. Suður-Afríka er land hinna miklu möguleika. Við þurfum að vekja á þeim athygli, fá þúsund- ir, milljónir hvítra innflytjenda og búa okkur þannig undir það, sem koma skal. Afkomendur Búanna líta margir á þetta öðrum augum. Þeir hafa aldrei getað beygt sig fyrir neinum. Það sannar sagan. Þeir hafa flúið ofbeldi eða bar- izt gegn því, unz yfir lauk. Hér munu þeir einnig halda áfram að berjast. Búinn deyr með sverðið í hendinni. En við hinir erum raunsærri. Og þess vegna greinir okkur á um leiðirnar, sem skynsamlegast er að fara til tryggingar framtíð þessa lands“. Við opnuðum pakkann, sem Frankie hafði skotið inn bak- dyramegin. Þar var hangikjöt, harðfiskur, hákarl og eitthvað fleira — sitt lítið af hverju — sem ég hafði tekið með að gamni mínu utan af íslandi. Það er áreiðanlega ekki ofmælt þó ég segi að þessi litla gjöf hafi ver- ið vel þegin. Tom sagði mér það, að hér norður i landi þurrkuðu þeir antiloputungur og ætu hrá- ar eins og við íslendingar fisk. Það myndu frændur vorir, Fær- eyingar, sennilega kunna vel að meta. Svo leið dagur að kvöldi. Ég ákvað að fara snemma í háttinn til þess að hvíla mig eftir ferða- lagið og vera vel búinn undir þá langferð norður í land, sem ég mun hefja að morgni. Það hefir verið gaman að byrja Suður-Afríkudvölina með þessu yndislega hálf-íslenzka kvöldi á heimili hinnar gömlu og góðu kunningjakonu minnar norðan úr Reykjavík. Það er gaman að sjá að eini fslendingurinn, sem ég veit um hér á þessum slóð- um skuli eiga svona fagurt heimili, en þó er skemmtlegast að sjá hve hamingjusöm þau eru, hve vel henni hefir tekizt að láta blóm sín gróa í mold Afríku. En þó að þær rósir, sem nú eru að flýta sér út í sumarið í garðinum hennar, séu fagrar, þá grunar mig, að henni þyki vænzt um vetrarblómin, íslenzku sumar- jurtirnar, sem skarta bezt hér að vetrarlagi, bera hið norræna höfuð hæst, þegar vetrarsvalinn leikur um garð Sigríðar Júlíus- dóttur að Gimli við Jóhannesar- borg. Nafnið er alveg ómögulegt, — POTGIETERSRUST. — Að öðru leyti virðist mér þessi bær 3600 hvítra manna mjög vingjarnleg- ur og Orinoco, gisti- og veitinga- húsið, þar sem við erum nú setzt- ir að, virðist í alla staði hið prýðilegasta. Klukkan 11 í morgun kvödd- um við Denis Abraham kóng og prest í Jóhannesarborg og þut- um norður í land á svörtum Mercedes-Benz. Við erum búnir að aka 300 kílómetra og erum staddir í Norður-Transvaal. Það er rétt að ég segi strax eitthvað um Denis. Hann er sennilega um íertugt, dökkhærð- ur, brúneygur, meðalmaður á hæð, samsvarar sér vel, viðkunn- anlegur, áreiðanlega vel greind- ur og góður náungi. Að lokinni þjónustu í flughernum gerðist hann stórbóndi og í mörg ár lék allt í lyndi. Hann ábyrgðist fé fyrir bróður sinn, sem varð gjald- þrota. Denis varð að láta allar eigur sínar og flýja jörðina. Hann gekk í þjónustu Trek Airways fyrir tæpum þrem árum og varð farandsölumaður félagsins. Hann hóf ferðir um landið, fann um- boðsmenn að máli og leitaði nýrra. Nú á fyrirtæki hans um- boðsmenn í öllum borgum lands- ins. Dennis heimsækir þá a.m.k. fjórum sinnum á ári. Hann er af þeim sökum á sífelldum ferða- lögum, kemur til Jóhannesar- borgar rétt til þess að gefa yfir- mönnum sínum skýrslur og svara bréfum. Það þykir honum gott. Hann kann bezt við sig úti í sveit, en þar ólst hann upp. Hon- um er illa við erilinn í Jóhannes- arborg og er strax feginn þegar hann er kominn til höfuðborg- arinnar, Pretoriu, þar sem við vorum í gær, en engum liggur þar jafn mikið á og í Jóhannes- arborg. Þar einkennist allt af amerískum hraða, og í rauninni finnst mér, að ég sé kominn til einhverrar amerískrar borgar, þegar ég er þar, og þess vegna skil ég Denis mætavel. Nú ætlar hann að heimsækja umboðsmenn sína hér norður í landi og ég hef slegizt í för með honum. Denis kann góð skil á Loft- leiðum vegna þess, að hann hef- ir margan farmiðann selt þeim, sem fara með Trek til Evrópu og þaðan um ísland með Loftleið- um til Ameríku, en hann veit enn sem komið er sáralítið um ísland, og það er honum til óþæg- inda í sölustarfinu. Ég hef lofað, að hann muni fróðari um ísland eftir að komið verður til Jóhann- esarborgar en áður en við fórum þaðan. Við förum um Pretoriu og stefnum norður til Warmbad, en þar þarf Denis að hitta umboðs- mann. Fyrst í stað skiptist á slétt- lendi og hæðir, en eftir að við erum komnir norður fyri'r Pret- oriu verður landið mjög flatt alla leið að Warmbad, en ofan bæj- arins rísa miklar hæðir og stend- ur bærinn í skjóli þeirra. Úti við sjóndeildarhring rísa fjöll, og þegar komið er svo nærri, að blámi þeirra er horfinn sjáum við að þau eru vaxin þéttum skógi upp í miðjar hlíðar, en hið efra verður hann grisjóttari og sums staðar virðast efstu brúnirnar naktar. Við sjáum bændabýli, kvik- fénað á beit, stráklinga svarta standa yfir kúm eða 'geitum. Sums staðar sjáum við asna draga kerrur, annars staðar plægt með nýtízku dráttarvélum, einnig sjást uxar fyrir plógum. Hér eru reisuleg bændabýli, einnig frumstæðir leirkofar með stráþökum. Við mætum á breið- vegum bifreiðum, sem þjóta með ofsahraða fram hjá okkur. All- víða við vegarbrúnirnar liggja svertingjar og sofa í sólskininu. Sumir hafa slegið upp söluskýl- um og bjóða þar ávexti, egg eða glingur. Við sjáum fótgangandi fólk, næstum allt svart, konur oftast með einhverja byrði á höfði. Þær ganga þráðbeinar með fyrirferðamiklar óg stundum ef- laust, þungar byrðar. En það lít- ur út fyrir að byrðin sé þessu fólki alveg óviðkomandi. Hún situr bara þarna meðan það bað- ar út höndum í ákafa samræð- unnar eða tekur skyndileg hlið- arspor. Sumt er klætt að okkar hætti, en annað í hinum litríka skikkjulaga búnaði sína. Þetta fólk er í góðum holdum og margt glaðlegt. Annað vitum við nátt- úrlega ekki um það. Við sjáum unga menn, nakta að beltisstað, sólbrennda, vera að líkamsæfingum í herbúðum. Það eru menn, sem eru að hefja herþjónustu sína. Skyldutíminn er 9 mánuðir á tveggja ára fresti. Suður-Afríkanar segjast hafa meiri herstyrk en öll önnur Afríkulönd sameinuð. Ég spurði Denis, hvort þeir þyrftu á erlendum vopnum að halda, þar sem landið hefði sjálft allt það, er þarf til vopnasmíða. Hann sagði, að sumt væri hent- ugra að fá frá útlöndum og stað- festi hann það, sem ég hafði ný- lega lesið í amerísku tímariti, að vopnasalar fyndu alltaf einhver ráð til að koma varningi sínum til Suður-Afríkustjórnar, en hann taldi líka, að bráðum myndu sumar tegundir suður- afríkanskra vopna finna örugga markaði erlendis, ef skynsamlegt þætti að leita þeirra. Ég les í bæklingi, að hér séu hinar þrjár hefðbundnu deildir þjóðvarna, landher, flugher og floti, en auk þess heimavarnarlið og áhlaupa- sveitir sjálfboðaliða. Svartir lög- reglumenn bera ekki vopn og allir eru hermenn landsins hvít- ir. Þær rúmlega þrjár milljónir, sem hér búa meðal þeirra 13 milljóna sem enn hafa ekki feng- ið kosningarétt, eru því bersýni- Feiler er fyrirferðaminnsta strimil-reiknivélin á markaðinum. Vestur-þýzk úrvals vara, traust og auðveld í meðförum. Mjög ódýr. Við bjóðum yður uessa litlu reiknivél bæði rafknúna og handdrifna. OTTÓ A. MICHELSEN KLAPPARSTÍG 25-27 — SÍMI 20560 VIKAN 7. tbl. —

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.