Vikan - 20.02.1964, Blaðsíða 16

iRIS - KLUKKAN NiU A
/
i
Það voru margir hlutir, sem Al-
gernon Swinsey hafði yfirleitt lít-
inn áhuga á. Til dæmis þyngdar-
lögmálið, geðsjúkdómafræðin,
stjórnarskráin og krabbameinsrann-
sóknirnar. Og svo voru aðrir hlutir,
sem hann vildi helzt ekki af vita.
Til dæmis dyrabjallan.
Já, það var einver að hringja
dyrabjöllunni.
Hvað um það? Hann sem var önn-
um kafinn við að rannsaka stíl-
tengslin með leirmunagerð vatna-
héraðsbúa að Plouhermel á fimmtu
öld og thebisku grafhýsaskreyting-
anna. Seivsmusterið kom þarna
líka mjög til athugunar — en dyra-
bjölluhringingin; ein, hún átti ekk-
ert skylt við það . . .
Og maðurinn, sem stóð þarna á
dyraþrepinu, þegar Algernon svar-
aði hringingunni, sennilega var
hann bláókunnugur og hafði farið
húsavillt.
„Já?“ mælti Swinsey spyrjandi.
Dyrabjölluhringjarinn tók ofan
hatt sinn og hélt honum við barm
sér. „Herra Swinsey?"
Algernon kinkaði kolli.
„Caesar Westclock heiti ég“. Það
stóðu tvær ferðatöskur, allmiklar,
sinn hvorum meginn við hann á
dyraþrepinu.
„Ég er húsþjónn, herra minn“,
mælti Caesar Westclock brosandi,
og um leið sneri hann hattinum
nákvæmlega fjórðung hrings við
barm sér. „Að vísu tel ég mig ekki
neinn venjulegan húsþjón, ef ég má
gera sjálfan mig að umræðuefni. Ég
vel mér nefnilega sjálfur húsbænd-
ur. Vinn einungis þeim, sem ég álít
að hafi þess þörf“.
Einmitt. Húsþjónar voru enn eitt
af því, sem Algernon Swinsey hafði
engan áhuga á. „Því miður“, mælti
hann afsakandi um leið og hann
steig skref aftur á bak, reiðubúinn
að láta hurð falla að stöfum.
Algernon til mikillar undrunar
gerði náunginn sig ekki líklegan til
neinna gagnráðstafana. Reyndi ekki
að bregða fæti milli stafs og hurð-
ar. Ekki heldur að hann hækkaði
röddina eða setti upp bænarsvip.
Það sanna var, að hann stóð þarna
eins og steingervingur með bros um
varir — og minnti Algernon allt í
einu á líkneski nokkurt, sem hann
hafði séð standa úti fyrir anddyri
musterisins í Ibsamboul — nema
hvað þessi náungi hélt hatti að
barmi sér.
Undarlegt. Jæja, það er svo margt
undarlegt, hugsaði Algernon. Hon-
um þótti fyrir því að skella hurð-
inni, því að hann var hæverskur
að eðlisfari. En hann gerði það nú
samt.
Dyrabj allan . . .
Húsþjónninn enn . . . Það var
ekki nema um eitt að velja —
rjúfa bjöllusambandið.
En Algernon fór enn til dyra, og
enn stóð húsþjónninn á dyraþrep-
inu með bros um varir. „Hús-
þjónn“, sagði hann, „mundi ekki
valda yður vandkvæðum, heldur
verða yður ómetanleg aðstoð. Hús-
þjónn, herra minn, mundi gera yður
fært að einbeita yður að rannsókn-
um yðar, sem mér er sagt að valda
muni straumhvörfum í nútíma
heimspekikenningum fyrir nýjan
skilning á fornaldarlist. Húsþjónn,
herra minn, mundi koma í veg fyrir
að þér yrðuð truflaður í starfi yðar.
Hann svaraði í símann, færi til dyra,
tæki skilaboð, færi með handrit,
héldi miður æskilegum náungum í
hæfilegri fjarlægð, sæi um mat-
reiðsluna — og fyrir bragðið gætuð
þér varið öllum tíma yðar til hug-
leiðinga og lesturs. Húsþjónn, herra
minn, mundi halda öllu í röð og
reglu innanstokks, kynda arineld-
inn, svo yður liði notalega í vinnu-
stofunni og að öðru leyti slá um
yður einskonar skjaldborg gegn um-
heiminum, sem — því miður — læt-
ur aldrei af sínum dyrabjölluhring-
ingum“.
,,Já-hm“, — annað svar hafði Al-
gernon ekki á takteinum eins og á
stóð.
„Og svo er það að endingu eitt,
sem ég vil leyfa mér að taka fram,
herra minn“, hélt Caesar Westclock
áfram máli sínu. „Eins og þér sjáið,
er ég kominn af léttasta skeiði; ég
er kominn á þann aldur og það vel
fjáður orðinn, að flestir í mínum
sporum myndu setjast í helgan stein.
En mér finnst sem ég geti það ekki,
samvizku minnar vegna, herra
minn, á meðan menn eins og þér,
herra minn, verða að eyða dýrmæt-
um tíma sínum og kröftum frá
mikilvægum störfum í einskisverða
hluti. Ef ég má komast þannig að
orði, herra minn, þá hef ég ákveðið
að fórna framtíðinni því, sem ég á
enn eftir af starfsþreki mínu, á
þann hátt að koma í veg fyrir svo
skaðlega tímasóun, að svo miklu
leyti sem það stendur í mínu valdi.
Skiljið þér hvað ég er að fara,
herra minn? Launin skipta mig
ekki neinu máli, svo að ég læt ýður
um að ákveða þau, herra minn, eftir
því sem yður kann að finnast sann-
gjarnt, þegar til kemur“.
MORGUN
„Hvort þó í . . .“ var komið fram
á varir Algernons. En hann hafði
taumhald á tungu sinni. „Ég skil“,
sagði hann. Annað ekki.
„Fyrirtak, herra minn“. Caesar
Westclock lyfti ferðatöskunum inn
yfir þröskuldinn. „Dásamlegt, herra
minn . . . ég skal sjá svo um að
lífið verði yður eins þægilegt og
unnt er“.
Og það varð ekki annað sagt, en
að hann stæði við það — að minnsta
kosti í vissum Skilningi.
„Segið mér eitt, Caesar", mælti
Algcrnon við húsþjón sinn að
nokkrum dögum liðnum, og gerði
andartaks hlé á athugun sinni, varð-
andi sigursæla innrás Núbíumanna
í Egyptalandi og upphafi papýros-
notkunarinnar — „hvernig stendur
á því, að þér vissuð svo margt um
mína hagi?“
Caesar setti frá sér strútsfjaðra-
skreyttan hjálm, ævafornan, sem
hann var að rykdusta. „Herra
minn“, svaraði hann og ýfði strúts-
fjaðrirnar hægri hendi, „vistráðn-
ingar mínar hef ég alltaf undirbúið
af vísindalegri nákvæmni, bæði
hvað snerti viðkomandi húsbónda
og sjálfan mig. Ég hef litið á þetta
líkt og veðreiðar, herra minn; mað-
ur aflar sér allra upplýsinga,
sem unnt er, varðandi hvern ein-
stakan hest áður en keppnin hefst,
og veðjar svo á þann, sem maður
telur sigurstranglegastan. Og þér
eigið fjölda kunningja og þér eruð
meðlimur í ýmsum félögum. Maður
getur því aflað sér upplýsinga um
yður að ýmsum leiðum, herra minn.
Almenningsálitið, herra minn. Og
auk þess, herra minn, megi ég ger-
ast svo opinskár, hef ég mínar
einkaheimildir um menn og málefni,
sem ekki eru einungis furðu yfir-
gripsmiklar, heldur og furðu áreið-
anlegar“.
Það voru einkum síðustu setn-
ingarnar, sem urðu til þess að Al-
gernon fór að brjóta heilann um
þetta mál; ræddi það meira að segja
við nokkra kunningja sína á næsta
mánudagsfundi í sagnfræðilega end-
urskoðunarfélaginu.
„Ég mundi álíta að þessi náungi
hefði eitthvert myrkraverk í und-
irbúningi“, sagði Edward Dorn-
field.
Og sir Brighton-Hollyshire kink-
aði kolli til samþykkis. „Ég hef
lengi verið þeirrar skoðunar", sagði
hann, ,,að þessir leynilögreglusagna-
höfundar hafi eitthvað fyrir sér,
þegar þeir láta húsþjóna fremja alla
Jg — VIKAN 8. tbl.