Vikan - 20.02.1964, Blaðsíða 41

trúarlegs eðlis, og trúin og trú-
arbrögðin eru lykill að hugsana-
lífi mannsins.
Þessi tilraun, hugsaði Algern-
on á meðan hann var að hnýta
slopplindann að mitti sér og því
næst að snara upp rennilásnum
í bakið á mjaðmabelti hennar,
hafði sannarlega reynzt þess
virði að til hennar væri stofnað.
Andlega auðgandi. Og svo þar að
auki taugaslökunin og hvíldin,
öldungis eins og Caesar hafði
spáð.
„Ég er yður ákaflega þakklátur,
María“, sagði Algernon, þar eð
Caesar hafði bent honum á að
minnast ekki á peninga né aðra
greiðslu.
Hún hló og steypti kjólnum
yfir höfuð sér. „Ekki hef ég síð-
ur ástæðu til að vera þakklát",
sagði hún. Og svo bætti hún við:
„Húsþjóninn getur svo haft sam-
band við mig, ef þér kærið yður
um að ég komi aftur“.
Algernon kinkað kolli. „Þakka
yðru fyrir“, mælti hann enn.
„Jæja þá . . .“ Hún fór með
greiðu um hár sitt og skoðaði
sig í speglinum í loki snyrti-
töskunnar.
„Jæja þá . . .“ endurtók Al-
gernon og brosti til hennar um
leið og hann opnaði fyrir hana
dyrnar. „Ég læt Caesar þá vita“.
Um leið og hún gekk fram
hjá honum, teygði hún sig á tá
og kyssti hann á vangann.
Allt eins fullkomið og hugs-
azt gat. Engin vandkvæði, skiln-
aðargrátur, æðisgengin faðmlög,
bitkossar eða kveðjuklór. Nú gat
hann tekið aftur til við vinnu
sína, hress og endurnærður —•
endurfæddur, eins og Caesar
komst að orði. Sá maður vissi
hað hann söng.
Það var kannski hálfri stundu
síðar, að hann fann til þorsta.
Og þar eð hann vildi ekki drekka
vín af ótta við að það kynni
að sljóvga sælukenndina, ákvað
hann að fá sér vatn. Hann lagði
frá sér dóríska líköskukerið, sem
hann hafði verið að athuga, og
þar eð hann vildi ekki ónáða hús-
þjóninn svo síðla dags, ákvað
hann að fara sjálfur fram í eld-
hús og ná sér í vatn.
Þegar hann kom í námunda
við eldhúsdyrnar heyrði hann
mannamál þar inni. Og þegar
hann kom enn nær, heyrði hann,
að þar ræddust þau við, Caesar,
húsþjónninn, og María.
, Þú veizt að ég verð að byggja
eingöngu á umsögn þinni, heyrði
hann Caesar segja. „Það er því
áríðandi, að þér skjátlist ekki“.
„Ég hlýt auðvitað að dæma út
frá minni eigin reynslu aðeins.
Ég mundi telja hann góðan, eins
og hann er og að hann geti orð-
ið hreinasta afbragð með auk-
inni kunnáttu og þjálfun. En
hvað segir þú um þagmælsku
hans — það er atriði, sem allt
veltur á eins og gefur að skilja".
„Ég býst við að treysta megi
þagmælsku hans skilyrðislaust“,
svaraði húsþjónninn.
„Við reiknum þá með hon-
um . . .“ sagði María.
,,Ef þú heldur að hann sé fær
um það“, mælti Caesar, eins og
hann vildi enn velta ábyrgðinni
að sem mestu leyti yfir á hana.
„Bless . . . Þú lætur mig vita,
þegar hann þarf á mér að halda.
Alltaf er ég til í tuskið . . .
Bless“.
Það var ekki laust við að dór-
íska líköskukerið titraði eilítið í
höndum Algernons, þegar hann
var setztur aftur í vinnustofu
sinni. Og sárþyrstur var hann
enn . . .
„Þér þekkið þennan Caesar
Westclock, er ekki svo?“ spurði
Algernon félagsbróður sinn Dis-
quieu, á næsta mánudagsfundi.
Disquieu gerði einungis að
yppta öxlum, eins og hann vildi
sem minnst um þetta tala.
„Ég heyri það og sé á yður,
að þér hafið eitthvað kynnzt
honum, þó að þér viljið, ein-
hverra orsaka vegna, ekki skýra
frá því nánar. Ég þykist líka
hafa heyrt það á yður, að þér
hafið grun um hvað hann hefur
á prjónunum — því að eitthvað
hefur hann á prjónunum?"
Disquieu gerði einungis að
endurtaka axlarypptinguna.
„Hvenær hef ég sagt það bein-
um orðum, að ég þekkti mann-
inn? Þó að ég hafi ekki heldur
þrætt fyrir það, verður ekkert
á því byggt. Og sé hann sá, sem
mér býður í grun, mundi ég
eyðileggja allt fyrir sjálfum mér,
ef ég segði yður það“.
Eyðileggja allt fyrir sjálfum
sér . . . það var undarlega að
orði komizt. Það munaði
minnstu, að Algernon færi að
trúa honum fyrir þessu með
Maríu, og samtalinu, sem hann
hafði hlerað. Hvað var þarna á
seyði? Hvað í ósköpunum var
að gerast á bak við tjöldin? En
hann gat ekki gert náungann að
trúnaðarmanni sínum án þess að
afhjúpa sig meir en hann kærði
sig um, svo að hann ákvað að
láta það bíða og sjá hverju fram
yndi. Eins og á stóð, hafði hann
ekki yfir neinu að kvarta. Síð-
ur en svo . . .
Það var um það bil hálfum
mánuði síðar, og eftir að María
hafði þegið heimboð Algernons
ósjaldan, að Caesar sneri sér að
honum og spurði: „Eruð þér
ánægður með þá tilhögun, sem
ég hef átt nokkurn þátt í að
koma á, herra minn?“
„Já, Caesar. Fyllilega . . .“
Caesar leit ofan í táknmynd-
irnar á persnesku gólfábreiðunni;
tvisteig nokkur andartök og
minnti Algernon á ólman kapp-
aksturshest, áður en hann var
teymdur inn á rómverskan leik-
vang.
„Eitthvað að, Caesar? Eitthvað,
sem yður liggur á hjarta, er ekki
svo?“
Electronumeria
KALKULATORINN.
Kostar aðeins
kr. 12.710,00.
Numeria
Handsnúinn
KALKULATOR.
Kostar aðeins
kr. 7.750,00.
„Jú, raunar, herra minn . . .“
Húsþjónninn rétti úr sér og leit
á húsbónda sinn. „Mér kom sí-
svona til hugar, að nokkur til-
breyting mundi ef til vill ekki
saka . . .“
„Tilbreyting?“ Hvað var nú í
bígerð? „Tilbreyting í því að
sketta sér upp? Er það kannski
það, sem þér eigið við, Caesar?"
„Já, herra minn. Nánast það.
. . . Ég þekki fleiri konur, en
þessa einu, eins og þér munuð
eflaust hafa grun um. Meðal
þeirra er hefðarmær, göfug hefð-
armær og svo fleiri séu nefndar
— yndislegur kvenmaður, ef ég
má komast þannig að orði, ung
kennslukona, herra minn. Og
loks er það hjúkrunarkona, sem
í hreinskilni talað, herra minn,
verður varla talin yngismær
lengur. En þegar einungis er um
það að ræða, herra minn, að
skvetta sér upp, er síður en svo
að aldurinn komi alltaf að sök.
Það hljótið þér sjálfur einhvern-
tíma að hafa komizt að raun um,
herra minn“.
„Dokið nú við andartak, Caes-
ar . . .“ Algernon leit upp úr
myndskreyttu vísindariti. „Eruð
þér þar með að gefa það í skyn,
Caesar, að allar þessar konur séu
til í tuskið, ef ég einungis læt
í það skina, að ég muni tilleið-
anlegur að koma til móts við
þær? Að þær séu á biðlista hjá
okkur, ef svo má að orði kom-
ast?“
„Ég mundi ekki ræða nánar
slíkan lista, herra minn, að svo
stöddu. Ekki fyrr en ég hverf
úr þjónustu yðar“.
„Hvað? Hafið þér í hyggju að
fara? Hvers vegna?“ Algernon
varð þegar ljóst að hann mundi
sjá eftir honum. Honum, og þó
sér í lagi starfi hans á heimil-
inu. Hann hafði ekki heyrt neins
húsþjóns getið, sem líklegur
væri til að fara þar í fötin hans.
„Eruð þér óánægður með kaup-
ið, Caesar? Ef svo væri, þá mundi
ég reiðubúinn . . .“
„Nei, herra minn, það er ekki
það. Ég minntist bara á þetta
vegna þess, að maður veit
aldrei . . .“
„Veit aldrei — hvað?“
„Það er svo margt, sem upp
á getur komið, herra minn? En
hvað segið þér um þessa til-
breytingu, sem ég var að ympra
á, herra minn?“
Ekki leit Algernon meira í
visindaritið það kvöldið. Odetta
var ólík Maríu, að því leyti til,
að hún var enn fullkomnari. —
Sjálf Aphrodite holdi og blóði
klædd, ef slíkt væri hugsanlegt.
Varirnar heitar, þrýstnar og
þvalar, munnsvipurinn sakleysis-
legur, hvað reyndist þó ekki mik-
ið að marka, þegar út í það var
komið. Brjóstin hvelfd og hnell-
EINFALDAR LÉTTAR 1 VINNSLU — TRAUSTAR.
OTTO A. MICHELSEN
Klapparstíg 25—27 — Sími 20560.
VIKAN 8. tbl. —