Vikan


Vikan - 20.02.1964, Blaðsíða 33

Vikan - 20.02.1964, Blaðsíða 33
hins nýsmurða þingmanns á æðsta mann landsins og aðalleið- toga Demokrataflokksins. Hann gagnrýndi Truman og stjórn hans fyrir slælega framkomu í Kínamálinu, afstöðu Bandaríkja- stjómar til kínverska kommún- ista, fyrir valdatöku þeirra og skort á stuðningi við Chiang Kai Shek. Hann lýsti þeim hættum sem friðnum stafaði af kommún- istastjórn í Kína. Og til þess að mótmæli hans í þessu máli og ýmsum öðrum færu ekki fram hjá Truman, sendi hann ummæli sín og ræður bréflega til forset- ans. En það undarlega gerðist að Kennedy lét sér fátt um hemað- araðgerðir Tmmans finnast, þeg- ar hann svaraði árás kommún- ista inn í Suður-Kóreu nokkm síðar, enda þótt sú árás væri raunar staðfesting á orðum hans og gagnrýni. Kennedy ferðaðist síðar til Evrópu til að kanna ástandið þar. Hann kom til baka sannfærður um, að ekki mætti draga úr vörnum Vestur-Evrópu. Hins vegar lýsti hann því yfir að Bandaríkjamenn yrðu að heimta stærri framlög frá Evrópuríkj- unum sjálfum í stað þess að framkvæma sjálfir allt sem gera þurfti. Þessi skoðun átti ekki miklu fylgi að fagna fyrr en á síðustu árum Eisenhowers, en komst í framkvæmd, þegar Kennedy varð forseti. Augljóst er af þessu og ýmsu öðru að sú framsýni sem gerði Kennedy að einum ágætasta stjórnmálamanni sinna tíma, var þegar áberandi, fljótlega eftir að hann tók við þingmennsku. í samræmi við þetta gagnrýndi hann Truman óspart, þegar hon- um fannst tilefni til. Hann vildi að Bandaríkjamenn tækju að skipta sér meira af Austurlönd- um en gert hafði verið. Réttmæti þessa átti eftir að sýna sig. Það varð Kennedy síðar talsverður vegsauki að hann lýsti sig hóg- værlega andvígan skoðunum föð- ur síns á hernaðaraðgerðum Bandaríkjamanna í Kóreu, en gamli máðurinn vildi að Banda- ríkjamenn hættu þeim með öllu. Þetta varð til þess að margir sannfærðust um að Kennedy væri enginn taglhnýtingur föður síns. Hann sýndi æ meira sjálf- stæði í skoðunum, hélt sér þó við raunveruleikann, var djarfur í málflutningi sínum og bauð hverskonar afli birginn. Hann sagði síðar að nútímakjósendur hefðu ekki mikla trú á þeim stjórnmálamönnum, sem væru taglhnýtingar flokksforingjanna, hagsmunasamtaka eða annarra sérafla, og kæmu ekki fram með einhverjar sjálfstæðar skoðanir eða nýjar hugmyndir. f samræmi við þetta leitaðist Kennedy við að starfa, enda varð hann brátt meðal merkustu umbótamanna í bandarískum stjórnmálum, þótt ungur væri. Framhald í næsta blaði. ÞRIGGJA KOSTA VÖL FRAMHALD AF BLS. 28. stundum að sætta sig við fleira en gott þykir ... Þú veizt kannske ekki að Simon hefur selt húsið sitt og ætlar að setj- ast að í London eftir að hann giftist? — Nei, það hafði ég ekki hug- mynd um. Ætlar hann að stunda lækningar þar? — Já, hann unir ekki hérna síðan Faith dó . . . það er of margt hérna, sem minnir hann á það liðna, og svo hefur Joan verið að nauða á því að komast til London . . . En nú verð ég að komast niður til hins fólks- ins, sagði hún brosandi og fór niður. Clare heyrði mannamál inn- an úr dagstofunni. Hún stóð í dyrunum um stund, og sá að Simon sneri sér undan þegar hann kom auga á hana. Hún hélt áfram og heilsaði foreldr- um hans, sem tóku henni vin- gjarnlega. — En hvað það er gaman að sjá yður aftur, syst- ir Clare, sagði Julia Denver. — Við söknuðum yðar síðast þeg- ar við komum hingað. En við fréttum stundum af yður, gegn- um Meg og Jock. Clare talaði við þau um stund, en nú stóð Joan fyrir framan hana. — Þetta var óvænt, sagði hún og einblíndi köldum augum á Clare. — Það er orðið langt síð- an við höfum sézt. Það var aðeins Clare sem heyrði storkunina í rómnum. — Ég las um trúlofunina, sagði Clare, sem fannst hún verða að segja eitthvað. — Og ætlið þér ekki að óska okkur til hamingju? spurði Joan og hló spottandi. Clare horfði djarflega á Sim- on, sem stóð rétt hjá. Hún kink- aði kolli í kveðju skyni. — Ég óska allrar mögulegrar hamingju, sagði hún og beindi orðunum til hans. — Þökk fyrir, sagði hann formlega. Hann var svo hlé- drægur og ópersónulegur að Clare fannst sér gefinn löðrung- ur. Hver vöðvi í líkama henn- ar var spenntur, hjartað barð- ist, og henni fannst vera að líða yfir sig. Hafi henni nokkurn- tíma dottið í hug að tíminn og aðskilnaðurinn mundi drepa ást hennar, þá fann hún nú hve frá- leitt það var. Því að aldrei hafði hún elskað hann heitar en nú, og eins og maður í sjávarháska skimaði hún eftir von um björg- un. Var ást hans til hennar al- gerlega slokknuð? Gat það ver- ið að hann elskaði Joan? Voru tilfinningar hans svo sveigjan- legar að hann gæti beygt þær undir vilja sinn? Eða hafði hann flúið til Joan í einverunni og harminum eftir dauða Faith? A K-G-3 V A-D-8 ♦ D-G-10 * K-8-7-4 * D-9-8 N A 6 V 10-9-7 V K-6-5-3-2 ♦ 6-5 V A ♦ 9-8-3 * D-9-6-5-3 S * A-G-10-2 A A-10-7-5-4-2 V G-4 ♦ A-K-7-4-2 * ekkert N-s á hættu, norður gefur. Norður Austur Suður Vestur 1 grand pass 3 spaðar pass 4 spaðar pass 6 spaðar pass pass pass Útspil hjartatía. Sumir gætu haldið að velgengi suðurs í ofangreindu spili væri hrein heppni. Mitt álit er, samt sem áður, að hann hafi spilað mjög klókindalega og verðskuld- að árangurinn. Vestur spilaði út hjartatíu. Það gat verið útspil frá K-10-9 fimmta eða sjötta, en sagnhafi hafði ekki trú á því. Hann tók ekki hjartasvíningu en drap með ásnum í borði. Um leið og hann gerði það, aðgætti hann að gefa gosann í að heiman. Hvers vegna, sjáum við bráðum. Nú var spaða spilað heim á ásinn og meiri spaða til baka. Þegar vestur lét níuna, svínaði sagnhafi gosanum og átti slag- inn. Síðan var trompkóngurinn tekinn og gefinn einn slagur á hjartakónginn. Þegar sagnhafi var spurður á eftir, af hverju hann hefði svín- að með níu tromp, sagði hann: „Ég taldi það einskonar öryggis- spilamennsku. Jafnvel þótt aust- ur hefði fengið slaginn á spaða- drottninguna aðra, hefði hann áreiðanlega verið tregur til þess að leggja niður hjartakónginn. Ef ég hefði verið með einspil í hjarta gat sú spilamennska gefið slemmuna. Hann spilar því sennilega tígii og þá vinn ég alltaf spilið. Ég kasta tveimur hjörtum niður í tígul og trompa síðan eitt hjarta í blindum“. — Hvernig gengur hjá ykkur Ralph? sagði hún hægt. — Ég hef heyrt að þið hafið slitið trú- lofuninni, og að þér séuð leyni- lega trúlofuð Morgate lækni núna. Það er svei mér ekki auð- gert að fylgjast með öllum þess- um trúlofunum yðar, sagði hún og skríkti til að láta líta svo út, sem hún segði þetta í gamni. — Ég er ekki trúlofuð nein- um, ungfrú Latimer, svaraði Clare. —■ Ekki það, muldraði Joan. —■ Fyrirgefið þér . . . Allt í einu varð þögn í stof- unni augnablik, og Ralph Ma- son kom inn. Joan gat ekki stillt sig um að reka upp óp, og aug- un í Simoni urðu dimm af reiði. Hann steig eitt skref áfram, eins og hann ætlaði að segja eitt- hvað, en Jock Hamden varð fyrri til. — Gott kvöld — og velkom- in, Ralph, sagði hann rólega. —■ Þér þekkið sjálfsagt alla hérna, svo að óþarft er að kynna. Simon sat á sér, af nærgætni við Meg og Jock. Bezt að humma þetta fram af sér. Hann sagði stutt: - Ég hélt að þú værir far- inn frá Englandi? Raiph hafði tekið eftir hræðsl- unni, sem skein úr augum Joan. - - Ég kom aftur frá meginland- inu í vikunni sem leið, sagði hann ofur rólega og gekk til Clare. Svipur hans var annar- legur og biðjandi. Gott kvöld, Clare, sagði hann. Hún svaraði lágt: — Hversegna —■ hvers- veg'na höfðu Meg og Jock boð- ið þessum manni hingað? Hún hafði lítið minnzt á trúlofunina við þau, sem nú var slitið, og var þaklát þeim fyrir að þau höfðu ekkert spurt um það mál. Gat það hugsazt að þau gerðu VIKAN 8. tW. — gg

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.