Vikan - 20.02.1964, Blaðsíða 17

þessa glæpi. í rauninni heí ég aldrei
treyst þessum náungum; ekki skil-
yrðislaust".
„Einmitt", varð Algernon að orði.
„En kannast kannski einhver ykk-
ar við þennan húsþjón. Caesar
Westclock kvaðst hann heita. Hann
er á fimmtugsaldri. Hár vexti. Mjög
vel máli farinn. Mjög svo sann-
gjarn í launakröfum. í rauninni er
það fyrst og fremst óeigingirni hans,
sem vekur hjá mér illan grun. Ég
hef ekki fengið minnstu sannanir.
Ég hef aldrei orðið þess var, að
hann væri að hnýsast í handrit eða
annað, sem honum kom ekki við.
En hvers vegna vildi hann umfram
allt fá vist hjá mér? Minnist þið
þess, að hafa heyrt manns þessa
áður getið?“
Það varð andartaks þögn, nema
hvað ískraði í fjöðrum hinna djúpu,
leðurdregnu hægindastóla.
„Nei“, svaraði loks einn af fund-
armönnum.
„Nei“, svöruðu þá nokkrir af
þeim, nokkurnveginn í senn. „Við
komum honum ekki fyrir okkur.
Alls ekki“.
„Segið mér eitt, Algernon“. Það
var Montague Disquieu, sem tók til
máls — ungi fornminjafræðingur-
inn, sem fyrir skömmu hafði fundið
Ibis úr bronsi einhversstaðar á botni
Nílar. „Það vill að sjálfsögðu ekki
svo til, að þessi náungi hafi egypzkt
bros
Algernon varð þungt hugsi í bili.
„Egypzkt bros . . . jú, einmitt þarna
kemur ástæðan fyrir því hve mjög
hann minnti mig á líkneskjuna úti
fyrir anddyri musterisins í Ibsam-
boul“.
„Já, einmitt“, sagði þá Disquieu.
„Einmitt . .
„Einmitt . . .?“ endurtók Algern-
on, og varð nú forvitinn. „Þekkið
þér hann kannski? Eða hafið þér
heyrt hans getið?“
En Disquieu svaraði ekki. Þess
í stað spurði hann: „Þér eruð hálf-
þrítugur, Algernon, er ekki svo?“
„Já“.
„Ókvæntur?"
„Já — ég hef aldrei haft tíma til
að stússa í neinu þessháttar".
„En þér eruð sterkríkur maður?"
„Ja-jú — slíkt er alltaf nokkuð
álitamál“.
„Auðvitað er það ekki neitt álita-
mál með yður . . . Þér eruð maður
kyrrlátur? Siðfágaður vel? Rétt
bragðið áfengi? Fáskiptinn og eyðið
tímanum að mestu leyti við lestur
og ritstörf? Traustur maður og
Smásaga eftir
VIDOMARIA LION
Hann var undarlegur karl, þessi Caesar.
Þarna kom hann og bókstaflega þröngv-
aði þjónustu sinni upp á Swinsey. Og það
meira að segja fyrir svo að segja ekki
neitf. Og reyndist þessi ágæti húsþjónn.
Hvað gat vakað fyrir honum? Algernon
Swinsey velti þessu vandamáli lengi fyrir
sér, en komst ekki að niðurstöðu. Eini
maðurinn í klúbbnum, sem eitthvað kann-
aðist við Caesar, var þögull eins og gröf-
in. En smám saman upplukust augu Al-
gernons: Lykillinn að leyndarmálinu var
María, Ódetta, Anglia, Lucille, Jenny,
Laura, Maud, Patricia, Sadie, Celeste,
Gail, Iris...........
áreiðanlegur, með tandurhreina
sakaskrá?"
„Jú, ég hygg að öllu þessu megi
svara að vissu leyti játandi, en ég
get ekki . . .“
„Jæja, sleppum því . . .“ Disquieu
leyfði sér þann munað að brosa lít-
ið eitt. „í yðar sporum mundi ég
ekki hafa neinar áhyggjur af þess-
um húsþjóni“.
„Ég skil yður ekki“, maldaði Al-
gernon í móinn. „Þekkið þér mann-
inn? Hvað hefur hann í hyggju?“
„Já“, tóku hinir undir við hann.
„Þér verðið að gera einhverja grein
fyrir því. Kannski er Algernon í
einhverskonar hættu. Kannski verð-
ur hann rændur einhverjum dýmæt-
um munum eða heimildum. Kannski
reynir þessi náungi einnig að
smeygja sér inn á okkar eigin
heimili. Við ættum að gera lögregl-
unni viðvart".
„Nei, ég held ekki . . .“ Og nú hló
Disquieu formálalaust. „Ég held að
Algernon stafi ekki minnsta hætta
af þessum náunga“.
„En . . .“ mælti Algernon biðjandi.
„Já, en . . .“ tóku hinir undir við
hann.
En Disquieu gerði einungis að
hrista höfuðið. „Því miður get ég
ekki veitt frekari upp1ýsingar“,
svaraði Disquieu og þar við sat.
Algernon átti óhægt um vik. Hann
vissi að verið var að brugga sér
einhverskonar launráð, en gat þó
ekki fundið hið minnsta að fram-
komu Caesars eða starfi. Hann var
svo sannarlega húsbóndahollur og
þarfur þjónn, tilitsamur og nærgæt-
inn. Og gagnheiðarlegur. Algernon
varð að horfast í augu við þá stað-
reynd að honum féll í alla staði
prýðilega við húsþjóninn. Nú gat
hann helgað sig óskiptan vísinda-
legum rannsóknarstörfum til svars
við þeirri spurningu hvort maður-
inn væri höfundur listar sinnar og
einn meistari listsköpunar sinnar,
eða hvort hann hefði gerzt háður
hugmyndum þeim, sem hann hugð-
ist tjá með list sinni, og væri hann
þar með orðinn þræll sinnar eigin
listsköpunar. Æ-já-já. Nú lá það
næst fyrir að athuga Acropolis, ekki
eingöngu frá sjónarmiði bygg-
ingarlistsögunnar, heldur og með
tilliti til þeirra spurningar. Það var
bara þetta, að hann var orðinn
þreyttur . . .
„Herra minn . . .“
„Já, Caesar?" Það var ekki oft
að húsþjónninn gerðist til að ónáða
hann.
Framhald á bls. 40.
vikan 8. tbl. — jy