Vikan - 20.02.1964, Blaðsíða 44

EINXJ SINNI VAR
EINKARITARI
FKAMHALD AF ELS. 9.
En það eru ekki öll ævintýri
sem enda jafn vel og lijá for-
stjóranum og einkariturunum
tveim. Það eru ekki allir for-
stjórar svo heppnir að geta hald-
ið tvo einkaritara, og ekki allir
einkaritarar svo heppnir að íá
vinnu við sitt hæfi — vinnu-
tima og allt....
Og satt að segja hefi ég aðeins
lúmskan grun um að ekki sé
allt dagsatt, sem látið er skína
í þegar menn eru að semja
skrýtlur og svoleiðis um eitthvað
leyndardómsfullt samband milli
forstjóra og einkaritara. Ég hef
sjálfur aldrei tekið el'tir slíku,
enda hefi ég aldrei verið for-
stjóri — né einkaritari ef því
cr að skipta.
En svó getur líka verið að
þetta fari eitthvað leynt, og að
maður taki þessvegna ekki eftir
því,
Flestir þeir einkaritarar, sem
ég hefi séð og talað við, líta
út fyrir að vera bara venjulegir
einkaritarar, þ.e.a.s. að venju-
legur vinnutími sé milli 'níu og
fimm, og hafa lagt sig allar fram
um að vinna sín störf af mikilli
alúð.
En öllu gríni fylgir nokkur al-
vara, sagði kerlingin þegar dótt-
ir hennar varð ófrisk, og til þess
að komast sæmilega út úr þess-
ari grein, þá verð ég að gera ráð
fyrir að um tvenns konar einka-
ritara sé að ræða, þær sem hugsa
mest um töluna níu, og hinar
sem hugsa um sex. Þær hafa
báðar nokkuð til síns ágætis,
erfiða mikið fyrir sínu daglega
brauði og þurfa báðar að hafa
sínar línur á réttum stað.
Ég liefi hérna fyrir framan
mig — aðeins til Iiliðar — bók
eftir hina frægu kennslukonu
í kurteisi og góðum siðum, Em-
ily Post, sem frú Sigríður Gunn-
arsdóttir í Tízkuskólanum lán-
aði mér. Það væri kannske ekki
úr vegi að við rýndum aðeins
í liana, til að vita hvað hún
segir um fyrirmyndar einkarit-
ara:
„Starf hins fullkomna einka-
ritara er að aðstoða atvinnnu-
veitanda sinn við framkvæmd-
ir hans, og gera ekkert, sein yrði
frckar til skaða en hjálpar.
Hún ætti að verða við óskum
hans nákvæmlega eins og vél,
sem vinnur starf sitt þegar snert
er eitt handfang eða stigið á
þrep. Ef hann segir „Góðan dag-
inn,“ þá svarar hún „Góðan
daginn“ brosandi og glaðleg.
Hún segir ekkert meira, nema
hún hafi áríðandi skilaboð að
færa honum. Ef hann segir ekk-
ert þá segir hún ekkert, og tekur
ekki einu sinni eftir því að
hann hafi ekkert sagt. f raun og
ÞAÐ ER
SPARNAÐUR í
AÐ KAUPA GÍNU
Öskadraumurinn
við heimasaum
Ómissandi fyrir allar konur,
sem sauma sjálfar.
Stærðir við allra hæfi.
Verð kr. 550.00
m/klæðningu kr. 700.00
Biðjið um ókeypis leiðarvísi
Fæst í Reykjavik hjá:
Dön- & herrúbúðinni
Laugavegi 55 og
Gíslo Norteinssyni
Garðastræti 11, sími 20672
sannleika, þá bíður hún þangað
til hann hefur lokið við að lesa
henni fyrir bréf, eða ljúka við
hvað sem var, sem hann vildi
gera þegar hann hringdi á hana.
Hún ætti aldrei að taka fram í
en bíða þangað til atvinnuveit-
andinn hefur lokið máli sínu.
Þá —- ef hún hefur ekki skilið
eitthvað — er rétti tíminn til
að bera fram spurningarnar.
Hvaða atvinnuveitandi sem er,
vill heldur að einkaritari hans
spyrji lieldur en að gizka á .. .
Þegar einkaritari kemur inn í
skrifstofu karlmanns, eftir að
Iiann hefur kallað á hana, eða
vegna þess að það er hennar
venjulegi tími til að mæta þar,
þá ætti hún að taka sér stól og
setja hann nógu nálægt honum
til að heyra vel til hans. Hvar
hún situr er undir þyí komið
hvernig skrifstofan er — hvað-
an ljósið kemur, og hvar hún
getur heyrt rödd hans. Til þess
er ekki ætlazt að hann standi
upp og bjóði henni sæti, né
sýni lienni þá persónulegu til-
litsemi, sem maður í samkvæmis-
lífinu sýnir konu . . .“
Þetta segir Emily Post, og
raunar miklu meira, sem ég hefi
ekki áhuga á að tína liér til.
Hún er m. a. með lieilan kafla
um það, að „sex“ sé ekki sæm-
andi á skrifstofum!
Nei, þó Emma blessunin sé
ágæt að mörgu leyti, þá er ég
ekki í nokkrum vafa um það,
að hún er komin töluvert til
ára sinna og hætt að fylgjast
með tímanum.
Kynþokki er eitt sterkasta afl-
ið í mannlegu lífi, og ef það á
að fara að bannfæra það, fela
og hundelta, ])á segi ég stopp.
Auðvitað á að fara með slika
hluti af mestu hófsemd á opin-
berum stöðum, — en það er þó
ágætur undirbúningur og undir-
staða fyrir áframhaldandi spek-
úlasjónir.
Vafalaust er bezt fyrir suma
forstjóra að hafa sexlausa vél
til að skrifa bréfin sin, enda
eru það fýrar sem eru í mann-
drápsskapi allan daginn og ekki
nálægt þeim komandi með spýtu.
Eða finnst ykluir ekki dálitið
huggulegra að koma inn á skrif-
stofu þar sem maður fær af-
greiðslu hjá brosandi og elsku-
legri kynbombu . . . ?
Og það er einmitt þarna, sem
hundurinn liggur grafinn. Það
eru skynsömu forstjórarnir, sem
hafa vit á forretningu, sem tæla
til sin kynbomburnar á skrif-
stofuna. Þeir vita að það lyftir
upp húmorinu hjá öllum mann-
skapnum, og eykur viðskiptin
um 9/10. Og svo eru illa hugs-
andi siðferðispostular að væna
þá um ómakleg mck við blessað-
ar stúlkurnar, sem ekkert hafa
af sér gert annað en að hleypa
dálitlum sólargeisla inn í
drungalega skrifstofuna.
O fuss og svei!
Auðvitað hafa menn gaman af
að s.tríða hver öðrum og jafnvel
sjálfum sér með því að gera
sér allskonar ólæti eftir skrif-
stofutíma i hugarlund. En ég
er viss um að það á ekki við rök
að styðjast. Þetta er eintóm ósk-
hyggja, og þeir sem vilja hugsa
af óggulítilli skynsemi, hljóta að
sjá það, að þeir forstjórar sem
hafa ráð á að hafa kynbombu
á skrifstofunni hjá sér til að
leika sér eftir vinnutima, —
þeir hafa alveg eins ráð á því
að skreppa á eitthvað veitinga-
húsið að kvöldlagi og reyna
þar hve fiskisælir þeir séu.
Slíkt er ólíkt skynsamlegra og
meira sæmandi mönnum í þeirra
virðingarstöðu.
Nú, — þegar ég er búinn að
leiða allar líkur að því, að
svonalagað kjaftæði sé eintóm
vitleysa, og að sætir og elsku-
legir einkaritarar séu allra
kvenna eftirsóknarverðastar og
heiðvirðastar, þá leyfi ég mér
að sýna ykkur myndir af nokkr-
um „alvöru“ einkariturum lijá
virðulegum fyrirtækjum hérna i
bænurn. Allar góðar vættir forði
mér frá því að bendla þær á
nokkurn minnsta hátt við for-
stjórann i ævintýrinu, né aðra
á svipaðri bylgjulengd, enda
vinna þær hjá mönnum, sem
ekki mega vamm sitt vita (hvað
sern það nú þýðir) og gegna
ábyrgðarstöðum í okkar litla
þjóðfélagi.
Tilviljun ein réði, hvaða stofn-
anir urðu fyrir valinu, en við
vorum heppnir með fyrirsæt-
urnar, finnst ykkur ekki? ,
G.K.
DYGGÐ
HÓFSEMINNAR
FRAMIIALD AF BLS. 13.
í sams konar bygginguin. Kann-
ski er það þrátt fyrir allt ekki
svo fjarstæð samlíking hjá Hauki
Clausen, að ráðhúsið minni mest
á shoppingcenter i Bandaríkj-
unum. Þesskonar byggingar hafa
yfirleitt lítið við skáldlega reisn
og listræna sköpun að gera;
útlitið meira miðað við það,
sem hagkvæmt getur kallast.
Nakinn funktionalismi í bygg-
ingum er góður að ákveðnu
marki en gleður sjaldnast aug-
að og þeim mun minna sem
meira er af slíkum húsum, sam-
anber ýmsar borgir vestan hafs.
Enda er nú sú hreyfing uppi
víða um lönd, að gæða skýja-
kljúfana einhverju þvi, sem
geri þá þolanlega mennskum
mönnum. Það er ótrúlegt, livað
lítið þarf útaf að breyta til þess
að myndin fari skár i augu.
Turn þjóðleikhússins okkar ætti
að vera sæmilegt og nærtækt
dæmi um það. T aðalatriðum er
hann kassi eins og turn ráð-
hússins. En stuðlarnir að ofan
gera þann herzlumun sem dug-
ar og satt að segja finnst mér
að enn hafi ekki fegurra hús
verið byggt á okkar landi en
þjóðleikhúsið.
Ég sá líkan af ráðhúsinu, sem
var til umræðu næst á undan
hinni endanlegu lausn og þriðja
líkanið sá ég, sem gert hafði
verið þar á undan. Þessar tvær
fyrri tillögur voru frábrugðnar
á þann hátt, að turninn var mun
þynnri á annan kantinn og sneri
þunna hliðin út að tjörninni.
Meginbyggingin utan turnsins
— VIKAN 8. tbl.