Vikan - 27.02.1964, Blaðsíða 37

þeir allir til skips, en jafnskjótt
sótti að þeim mikið lið Skrœl-
ingja (Indíána) á húðkeipum.
Grænlendingunum tókst að vísu
að hrinda árásinni, en Þorvaldur
sjálfur var særður til ólífis af
bogaskoti. Samkvæmt bæn hans
skildu menn lians lik lians eftir
og jarðsettu i landi því, er lion-
um liafði litizt svo fagurt. Hiaut
hann þar þvi eilífa bólfestu,
jiótt með öðrum liætti yrði en
hann sjálfur mundi kosið liafa.
Menn hans liéldu skömmu síðar
lieim til Grænlánds.
Boland reynir nú að skyggn-
ast að baki orða sögunnar og
kemst að hinum ævintýralegustu
niðurstöðum. Telur liann senni-
legt, að ein af kristniboðsstöðv-
um munkana í írlandi hinu
mikla liafi verið skammt það-
an, sem Þorvaldur barðist við
Skrælingja, og hafi frá þeim
stafað merki þau um manna-
byggð, er leiðangursmenn sáu.
Sá, sem kallað liafi á Þorvald
og aðvarað hann, hafi verið einn
íslendinganna, sem munkarnir
höfðu kyrrsett lijá sér rúmum
tuttugu árum áður. Hal'i hann
ef til vill borið kennsl á suma
liinna nýkomnu. Þessum íslend-
ingi liafi verið vel kunnugt um
árás Skrælingjanna, sem hann ef
til vill liafi verið í sambandi við.
Boland telur, að þessi staður,
þar sem fyrstu vopnuðu átök
norrænna manna og Indíána,
sem kunnugt er um, áttu sér
stað, liafi verið við ósa Sak-
onnetár, þar sem saman liggja
nú ríkin Massachussetts og
Rhode lsland. Á þessum slóðum
var árið 1831 grafinn upp heina-
grind af manni, sem mjög liefur
verið umdeild vegna málmliluta
þeirra, er við hana loddu. Hafa
sumir kallað hana indíánska,
aðrir norræna. Boland er á þvi
að þarna hafi legstaður Þorvalds
Eiríkssonar verið fundinn.
11. Þorfinnur Karlsefni
(1010).
Og þá er komið að þeim manni
norrænum, er fyrstur sinna kyn-
bræðra gerði tilraun til stofn-
unar landnáms á megin.landi
Ameríku.
Talio viö ALMENNAR
unm tryggingar
á vörubirgöum og
verzlunarinnröttingum
Almennar
Trvggingar h.f.
Þorfinnur karlsefni, Þórðar-
son hrosshöfða, var islenzkur
farmaður af göfugum ættum,
kominn af Ragnari loðbrók, sem
þótti fínt i þann tíð. Hann heyrði
ærnar sögur um Vinland i kaup-
ferð til Grænlands og ákvað að
finna hið góða land og stofna
þar nýbyggð. Sigldi hann af
stað á tveimur skipum með 160
manna liði, þar á ineðal fáeinum
konum. Segir heldur fátt af ferð-
uin Þorfinns og manna hans,
unz þeir komu í fjörð, sem þeir
kölluðu Straumfjörð, vegna
þungra strauma, er þar mættu
þeim. Þar höfðu þeir vetur-
setu. Þvínæst var siglt áfram
suður með landi langa hríð, og
lent við ármynni nokkurt. Þar
kölluðu þeir i Ilópi. Þar voru
landgæði firnamikil, hveiti
sjálfsáið og vinviður, hver lækur
fullur af fiski og skógur af veiði-
dýrum. Þarna dvöldu leiðang-
ursmenn í hálfan mánuð og
nutu lífsins. Þá bar svo til einn
morgun snemma, að mikið lið
stefndi að þeim á húðkeipum;
voru það svartir menn og ljótir
og höfðu illt hár á liöfði, eygðir
mjög og breiðir um kinnar. Hafa
þar augljóslega verið Indiánar
á ferð, en þá — og Eskimóa
raunar líka — lcölluðu norrænir
menn Skrælingja. Að þessu sinni
voru þeir aðeins að svala for-
vitni sinni, og héldu burt von
bráðar. Þeir Karlsefni dvöldu
þarna vetrarlangt, og búpening-
ur, sem þeir höfðu með sér,
gekk sjálfala, enda féll liér eng-
inn snjór. En um vorið komu
Skrælingjar öðru sinni og nú í
kauperindum. Keyptu þeir klæði
— einkum með rauðum lit — af
leiðangursmönnum, en létu grá-
vöru i staðinn. Er svo að sjá,
VIKAN 9. tbl. — gy