Vikan - 27.02.1964, Blaðsíða 44

GENTELMEN PREFER
BLONDIES
Hér áður fyrr varð kvenfólk að halda áfram að lifa og iíta
út eins og skaparanum hafði þóknazt að ákveða í upphafi.
Nú er aldeilis annað uppi á teningnum. Sé það satt, sem sagt
er, að séntilmenn vilji heldur þær ljóshærðu, þá þarf það
ekki að vera vandamál fyrir þær dökkhærðu. Hér er ein
frægásta þokkagyðja vorra tíma, Elízabet Taylor; sú sem
jafnan hefur vafið karlmönnum um fingur sér og ógjarna
verið við eina fjölina felld til lengdar. Nú er Elízabet Taylor
dökk-jarphærð, en minnug þess að „gentlemen prefer blond-
ies“, hefur hún látið lita hár sitt Ijóst ef vera mætti að hún
næði auknum afköstum í því að táldraga menn.
££ — VXKAN 9. tbl.
er engin beygla, þó að ég segi
sjálf frá . . .
Um leið og hún sagði þetta,
gerði hún sig svo harðbeitta á
svip, að ég gat ekki varizt hlátri
Nei, hún var áreiðanlega engin
beigla, litla ungfrú Vittoria
Casale!
— Eruð þér trúlofuð, ungfrú
Casale?
— Nei, herra.
— Merkilegt!
— Já, er það ekki? Mér finnst
það stundum sjálfri. Ég var ekki
nema þrettán ára, þegar maður
bað mín fyrst í alvöru;
- - Og endurtekið sig síðan?
— Já, stundum.
— Kæra þökk, ungfrú. Það
eru ekki fleiri spurningar. Yfir-
heyrslunni er lokið. — Eigum við
að líta inn hiá Mattinotti? Heyra
ofurlítið af léttri tónlist? Þegar
öhu er á botninn hvolft, eruð
þér í fylgd með fullveðja manni.
Hún brosti. Það var skóla-
glettni í brosinu.
Kæra þökk. — Það væri óneit-
anlesm eaman. Jú, kæra þökk.
Við fórum til Mattinotti.
Ég lofaði þremur piltum að
dansa við ungfrú Casale. Þeir
héldu allir að hún væri dóttir
mín o<; kölluðu mig prófessor til
þess að gefa mér til kynna, hve
vel þeim litist á hana.
Þetta varð mjög skemmtilegt
kvöld.
IV.
Við stigum úr vagninum úti
fyrir Péturstorgi. Ungfrú Casale
hafði látið þess getið, að hún
óskaði að ganga heim torgið að
kirkjunni. Hún réð því einnis,
að við gengum beint upp torgið,
en ekki bogadregnu súlnagang-
inn öðru hvoru megin.
Þegar við komum upp fyrir
stóra óbeliskann á miðju torg-
inu nam hún staðar, lokaði aug-
unum os gjörði bæn sína. Hún
var svartklædd í dag, ívið fölari
en að vanda. Einhvernveginn
fann ég á mér, að hún mvndi
hafa vakað í alla nótt — og fast-
að í dag. Þrátt fyrir meðfædda
glaðværð hennar og alúð, var
það Ijóst, að í dag vildi hún ekki
tala. Við höfðum varla talazt orð
við á leiðinni út í Citta del Vati-
cano.
Ég lét hana alveg ráða ferðinni.
Við gengum upp þrepin miklu,
inn í gegnum anddyrið og upp
eftir miðskipinu í átt til háalt-
aris, sem hún heilsaði með kné-
falli. Síðan í hægðum okkar
einn hring umhverfis í kirkjunni
eins og til að samþýðast and-
rúmslofti þessa volduga musteris,
námum aftur staðar fyrir háalt-
ari. Þá vék ungfrú Casale sér
snögglega að mér mjög alvar-
leg, mjög einbeitt:
fslendingur vinur! Nú ætla ég
að vera ein. Ég sé yður öðru
hvoru næstu stundirnar, úr því
að þér ætlið að vera svo vin-
gjarnlegur að bíða mín. Og ef
þér eigið hér einhverja kyrrláta
helgistund, — viljið þér þá biðja
fyrir mér?
Síðan gekk hún hröðum skref-
um upp undir háaltari og féll
þar á kné.
Ég stóð eftir djúpt snortinn.
Einhvernveginn fann ég á mér
að henni var þetta ginnheilög
stund og stund mikillar innri
baráttu. Nú lá hún þarna á kné-
beði svo lítil og einmana undir
hinni voldugu hvelfingu og háði
sína Jakobsglímu við Guð.
Ég sá hana mjög lítið næstu
stundirnar og talaði ekkert við
hana, sá henni aðeins bregða
fyrir, þar sem hún gekk hröðum
ÞAÐ ER
SPARNAÐUR í
AÐ KAUPA GÍNU
Öskadraumurinn
við heimasaum
Ómissandi fyrir allar konur,
sem sauma sjálfar.
Stærðir við allra hæfi.
Verð kr. 550.00
m/klæðningu kr. 700.00
Biðjið um ókeypis leiðarvísi
Fæst í Reykjavik hjá:
fiísla Nflrteiiissyni
Laugavegi 55 og
Garðastræti 11, sími 20672