Vikan - 27.02.1964, Blaðsíða 46

Þá skýrði hún mér frá því, að
hún vœri aftur komin til Rómar
og ætti að taka vígslu í klaustur
Karmelsystra eftir þrjá daga.
„Ég tók þessa ákvörðun í Róm
fyrir tveim árum, og það hefur
kostað mikla baráttu að koma
henni í framkvæmd. En nú er ég
svo innilega þakklát og ham-
ingjusöm. — Eftir þrjá daga
heiti ég systir Helena og ég skal
ávallt biðja fyrir yður“.
Systir Helena! Ég sá fyrir mér
atvikið á Péturstorgi, þegar við
komum út úr kirkjunni og nú
fyrst skildi ég til hlítar alvöru
þeirrar stundar.
FLÓTTINN FRÁ
COLDITZ
FRAMHALD AF BLS. 25.
sannfærðir um, að þeir væru á
leið til frelsisins.
En allt mundi verða vitlaust
við nafnakall. Við vorum í vand-
ræðum með hugmyndir um,
hvernig við ættum að leyna því,
hversu marga menn vantaði. Við
höfðum prófað að skilja eftir auð
rúm í röðunum, sem smávaxnir
menn laumuðust svo í, þegar á
þyrfti að halda, svo að þeir væru
taldir tvívegis. Þetta bragð hafði
gætu svo komið fram, þegar næst
yrði efnt til flótta. Þjóðverjar
þekktu þessa hugmynd að
nokkru, en við ætluðum samt að
gera tilraun með hana.
Nafnakall fór fram, og tilkynnt
var að tíu fanga væri saknað.
Skotið var á fundi í skyndi og
foringjar þutu milli kastalans og
skrifstofu fangabúðastjórans. Við
vorum taldir hvað eftir annað.
Þjóðverjar héldu, að við værum
að gabba þá. Verðirnir vissu, að
allt hafði verið kyrrt um nótt-
ina, þótt Priem hefði eitthvað
verið að leita um eitt skeið.
Þjóðverjar héldu okkur í kast-
alagarðinum og leitarsveitir voru
sendar um allt. Eftir klukku-
stundar leit fundust tvær af aft-
urgöngunum okkar. Það sann-
færði þá um, að við værum að
gabbast að þeim. Þeir fóru að
hafa í hótunum við okkur og
hófu síðan nákvæma skoðun á
hverjum manni, meðan leit var
haldið áfram að kappi. Loks
funduzt hinar tvær afturgöng-
urnar einnig. Þegar fleiri höfðu
ekki fundizt klukkan ellefu ár-
degis, komust þeir að þeirri nið-
urstöðu, að ef til vill hefðu sex
menn strokið þrátt fyrir allt.
Urðu menn þá enn taugaóstyrk-
ari og leitarflokkar voru send-
ir í allar áttir frá kastalanum.
september 1942. Enn höfðu tveir
menn komizt yfir landamærin.
Það var ástæðulaust fyrir okkur
að skammast okkar yfir fram-
lagi okkar!
VONLAUST FYRIRTÆKI
Farið var að líða mjög á sept-
ember, þegar Dick Howe gaf sig
á tal við mig einn daginn.
„Ég hefi nýtt hlutverk handa
þér, Pat“, sagði hann. „Ronnie
Littledale og Billie Stephens eru
að hugsa um að strjúka saman.
Hugmynd þeirra er engan veg-
inn nýstárleg, en þeir virðast
staðráðnir í að fara“, bætti hann
við.
Hann sagði mér síðan í stuttu
máli frá fyrirætlunum þeirra
félaga. Mér leizt svo á, að hug-
myndin væri ekki vænlegri til
árangurs en tilraun til að troða
úlfalda gegnum nálarauga. „Ég
hélt, að menn mundu ekki hugsa
um slíka vitleysu", sagði ég,
„fyrri en allar leiðir hafa verið
reyndar og allt er vonlaust.“
„Svo langt erum við ekki
leiddir“, svaraði Dick, „en ég vil
gjarnan leyfa þeim að reyna, og
ég vil, að þú fylgist með þeim
til að sjá svo um, að ekkert komi
fyrir þá“.
„Ágætt! Örlög mín virðast
ráðin. Ég geri mér þetta til
var hugmyndin, eins langt og
hún náði!
Við yrðum eftir sem áður á
landssvæði fjandmannanna, og
ég fékk ekki séð, hvernig unnt
mundi verða að komast lengra.
Ég ræddi ráðagerðina við alla
viðkomandi, Dick, Ronnie og
Bille, og stakk upp á því, að
ekkert gerði til þótt einum manni
vræi bætt við. Ég stakk upp á
Hank Warden, flugmanni, sem
var hinn vaskasti maður.
Síðan hófst undirbúningur,
sem framkvæmdur var af kappi
og stóð fram í október. Undir-
bjuggum við þá ekki aðeins
flóttaleiðina innan fangabúð-
anna, heldur gengum við frá öll-
um búnaði okkar og ræddum,
hvaða leiðir við ættum að fara,
þegar komið væri út fyrir fanga-
búðirnar.
Framhald í næsta blaði.
ERKIHERTOGINN OG
HR. PIMM
FRAMHALD AF BLS. 21.
— Þeim lízt alveg skínandi
vel á þig líka. Ertu ánægður með
þetta?
— Væri það nokkuð undar-
legt?
NYJUNG FYRIR SVEFNLAUSA
Ef trúa skal Rússum, hafa þeir nú fundið upp svefnvél, sem hefur raunverulegt
gildi. Þessi vél er litið, auðflutt apparat, sem vegur aðeins 13 kíló, og áfast við
það er augngrima.
Þegar gríman er lögð yfir augun, sendir apparatið veikan og algerlega hættu-
lausan rafstraum gegn um heilann. Hinn syf jaði finnur engan sársauka, en sofn-
ar fljótt og þægilega. Vöðvarnir slappast, lijartaslögin verða hægari, andar-
drátturinn rórri og blóðþrýstingurinn minnkar.
Og það hezta við apparatið er, að tveggja tíma svefn með aðstoð þess, svar-
ar til átta tíma svefns á venjulegan hátt.
Fólk með tauga- og geðsjúkdóma hefur verið meðhöndlað með þessu tæki
þarna í Sovjet og fengið talsverða bót. Tækið hefur einnig verið reynt i Banda-
ríkjunum.
heppnazt nokkrum sinnum. Við
höfðum líka reynt að gefa upp
ranga tölu yfir sjúka menn.
Brúður Hollendinga voru ekki
lengur til hjálpar.
En nú vorum við orðnir alveg
hugmyndalausir. Við gátum með
herkjum leynt því, að einn mann
vantaði, en alls ekki sex. Við
gerðum þá það, sem virtist eðli-
legast. Við létum fjóra menn
fela sig hingað og þangað í kast-
alanum. Þá mundi vanta alls tíu.
Ef til vill gætu þeir fjórir, sem
við leyndum, komið fram sem
„afturgöngur" Þeir áttu ekki að
vera viðstaddir nafnakall, en
Við vorum harla ánægðir með
að hafa getað lengt frest stroku-
mannanna um þrjár stundir. Síð-
ar komust Þjóðverjar að því, að
flóttinn hafði hafizt undir skrif-
borði Gephards, og gátu sumir
fangavarðanna þá ekki varizt
hlátri. En við urðum samt fyrir
vonbrigðum, því að fyrir kvöld
var búið að taka Lulu Lawton
og félaga hans og daginn eftir
voru enn tveir fluttir aftur til
kastalans.
En heppnin var með Fowler
og van Doorninck. Þeir smugu
gegnum leitarnetið og komust til
Sviss á sex dögum. Þetta var í
skemmtunar, en þetta er geðbil-
un og árangurinn verður áreið-
anlega aðeins mánuður í einangr-
un“, sagði ég.
Hugmyndin var að fara út um
einn af eldhúsgluggunum, og
fara síðan eftir þökum útbygg-
inga, unz komið væri að garðin-
um fyrir framan byggingu fanga-
búðastjórnarinnar. Þar yrði svo
að laumast fram hjá varðmanni,
er hann sneri baki við, og skríða
síðan yfir hálfdimmt, opið svæð-
ið fyrir framan bygginguna, unz
komið væri að lítilli gryfju í
öðrum enda svæðisins, sem sjá
mátti úr gluggum okkar. Þetta
Danielle lauk úr glasi sínu og
stóð á fætur. — Komdu þá yfir
að bílnum. Hina langar svo til
að kynnast þér
Julian hugsaði sem svo, að
hann hefði engu að tapa og auk
þess brann hann í skinninu af
forvitni. Hann gat varla beðið
eftir því að komast yfir að bíln-
um. En ef þau hefðu staðið upp
frá borðinu bæði í einu hefði
hann orðið að borga fyrir þetta
glas hennar, hvað kostaði þessi
fjári — 400 franka var það ekki,
eða 450?
Danielle sá hann stara á tómt
glasið. Það hlakkaði í henni og
— VIKAN 9. tbl.