Vikan - 27.02.1964, Blaðsíða 21

OGINN OG HR.PIMM
atvinnu, vilduð þér þá ekki segja
okkur, hvaðan þér fáið peninga.
Sér einhver fyrir því?
— Auðitað, ég er ekki í nein-
um vandræðum með peninga,
sagði Juiian mikill á lofti.
— Að því er mér er sagt er
þessi peningabrunnur yðar þrot-
inn.
—■ Endemis vitleysa. Það kem-
ur peningasending frá London
— ég á von á henni hvenær sem
er.
■—■ En þér eruð búinn að fá
yfirfærslu fyrir eitt ár í frönk-
um. Hvernig ætlið þér að fá
meira?
—■ Það — u u u — verður séð
um það.
— Aha! Þér ætlið þó ekki að
fara að smylga inn gjaldeyri,
Monsieur?
Julian. vonaðist til að ekki
bæri á uppgerðinni í hlátri hans.
— Kemur ekki til mála, sagði
hann. — Mér mundi aldrei detta
slíkt í hug.
— En þér búið á Grand Hotel
Martinique, og það kostar 22
þúsund franka á dag, og þér biðj-
ið samt um framlengingu á dval-
arleyfinu. Án þess að eiga skild-
ing af lögmætu fé.
— Það verður strax bætt úr
því. Eftir svona einn eða tvo
daga.
— Einmitt já. Monsieur le
directeur rétti honum passann.
Æ, ég get ekki veitt yður fram-
lenginguna. Þér hafið þrjá daga
til þess að sanna mér að þér
getið borgað hótelreikninginn.
Og eftir það, adieu.
— Augnablik. Hvað þá ef —
u u u peningasendingin dregst
eitthvað. Hvernig á ég þá að
komast burtu?
Monsieur le director brosti
innilega og yppti öxlum. — Þér
getið gengið, sagði hann. —■ Þér
getið synt. Það kemur mér ekki
við. En þér hafið þrjá daga, og
ef þér sjáizt í Cannes eftir það,
munuð þér verða fluttur burt
með valdi.
— Hvað þá? Heyrið þér
augnablik. —
Monsieur le directeur lyfti
hendinni. — Þetta er allt og
sumt, Monsieur. Þrjá daga.
En þetta var ekki allt og sumt.
Þegar hann kom frá lögreglu-
stöðinni hafði hann talað við
hótelstjórann, eiturnöðruna. Jul-
ian hafði farið aftur heim á Mart-
inique til að hafa fataskipti, og
hann hafði ekki verið í herbergi
sínu í meira en 5 mínútur þegar
barið var að dyrum.
— Góðan daginn, Monsieur
Soames, sagði hótelstjórinn.
Röndóttar buxur hans, svartur
jakki, satín bindi og grátt vesti
voru samkvæmt göfugustu
menningartízku. Hann var með
hasst nef og ákaflega vel snyrt,
örmjótt yfirskegg.
Hann hefur beðið eftir mér,
hugsaði Julian myrkur í skapi.
Niðri í skrifstofu sinni, saman-
hnipraður, búinn til atlögu. Hann
sagði glaðlega: — Góðan daginn.
Þér getið lokað á eftir yður, ef
þér viljið.
— Já, takk fyrir. Hótelstjórinn
gekk inn í mitt herbergið og
spennti greipar á bringunni. —
Eg vona að það fari vel um yður
hérna.
— Alveg prýðilega.
— Gott. Það gleður mig að
heyra.
— Það var ákaflega kurteis-
legt af yður að koma og grennsl-
ast fyrir um það.
—• Alls ekki, alls ekki. Og okk-
ur tekizt að hlúa vel að yður?
— Þakka yður fyrir, það gæti
ekki farið betur um mig.
— Og þér eruð ánægður með
allt?
— Fullkomlega.
Hótelstjórinn kipraði saman
augun. Hann tók upp langt um-
slag úr innri jakkavasanum. —
Ég mætti þá kannski minna yður
á þennan óborgaða reikning.
Julian bandaði til hendinni. —
Nú já, hann, sagði hann. — Ég
verð hér áfram. Þér skuluð tala
við mig í næstu viku.
— Ég vil miklu frekar tala
við yður núna.
- Var ég ekki að segja yður
það. Ég fæ meiri peninga senda
frá London. Það er von á skeyt-
inu frá bankanum mínum á
hverri stundu
Hótelstjórinn tók upp annað
minna umslag. — Það er þegar
komið, sagði hann. — Ég leyfði
mér að koma upp með það sjálf-
ur. Skeytið yðar.
— Jæja. Þakka yður fyrir. Er
yður sama, þótt ég opni það?
— Fyrir alla muni.
Julian reif upp umslagið, tók
út skeytið, renndi augunum yfir
það og brosti hressilega tii hótel-
stjórans.
— Ætlar þetta ailt að ganga
að óskum, Monsieur Soames?
Julian sagði: — Auðvitað
hlustið þér bara á. „Eitt þúsund
sterlingspund lögð á bók yðar í
Monacobanka okkar 23. Meira ef
þarf. Kær kveðja, Georg frændi“.
Jæja, hvað segið þér þá?
Hótelstjórinn teigði úr álk-
unni. Hann rétti fram höndina.
— Mætti ég, sagði hann, — að-
eins fá að líta á skeytið sjálfur?
— Því miður, er ég hræddur
um ekki. Það er líka persónuleg
orðsending til mín í skeytinu.
— Mmmm. Hótelstjórinn fitl-
aði við hálsbindið sitt. — 23.
Þrír dagar. Ágætt.
Hótelstjórinn gekk til dyra. —
Sælir, Monsieur Soames.
— Sælir.
Svona var nú í pottinn búið.
Hann sat uppi á herbergi sínu
í nokkrar mínútur og ákvað síð-
an að fara út í sólskinið og hugsa
um þetta stundarkorn niðri við
Quai St. Pierre.
Hann sneri stólnum sínum ör-
lítið undir sólhlífinni til þess að
njóta sólarinnar, stakk síðan
hendinni í vasann og tók upp
símskeytið í tíunda sinn. Það
var orðið vel kuðlað. í því stóð:
ÞVERNEITA AÐ EYÐA PEN-
INGUM TIL EINSKIS STOP NÚ
SKALTU BJARGA ÞÉR UPP Á
EIGIN SPÝTUR STOP GEORG
SOAMES.
Julian vöðlaði saman skeytinu
og fleygði því frá sér. — Bjarga
mér upp á eigin spýtur, tuldraði
hann. — Það virðist ætla að fara
svo, að ég verði að gera það.
Þjónninn heyrði hann segja
eitthvað og bjóst þegar til atlögu.
— Ó-já, sagði hann. — Fyrir
Monsieur annar kaffi, koníak
já!?
Julian starði á hann og sagði:
— Ég var að tala við sjálfan mig.
Þjónninn sagði hvasst: — En
Monsieur er búinn að sitja hérna
í meira en klukkutíma með að-
eins einn smábolla.
— Verið þér rólegur, ég á eftir
að sitja hérna lengur.
Það heyrðist rödd rétt aftan
við Julian. — Ef þessi ágæti mað-
ur ætlar ekki að fá sér neitt,
þjónn, þá ætla ég að gera það.
— Pernod, takk, með ís.
Þetta var sú rauðhærða úr
blæjubílnum.
Hún smeygði sér milli borð-
anna og settist beint á móti Juli-
an. — Halló, sagði hún bros-
andi. — Og hvernig líður svo
Mr. Soames?
Hann sá nú, að hún var í sand-
ölum, eins stuttum stuttbuxum
og frekast leyfði og í skyrtu. Og
hún var eins frönsk og frekast
er unnt að vera.
Hann sagði: — Ég hef það
skínandi, takk fyrir.
— Þú berð það með þér. Þú
áttir ekki von á neinum, var það?
— Ég sá þig ekki einu sinni
stíga út úr bílnum.
— Þú varst að lesa símskeytið
þitt. Eða hvað sem það nú var.
Stúlkan brosti á ný. — Og þú
virtist svo einmana, aumingja
strákurinn, svo einn og yfirgef-
inn.
Julian sagði: — Ég er alveg
miður mín af öllu þessu skjalli.
En hver ert þú eiginlega?
Stúlkan sagði: — Þú mátt kalla
mig Danielle.
— Danielle.
— Já.
— Og þú þekkir mig.
-—■ Stúlkan sagði, eins og ekk-
ert væri eðlilegra: —■ Já, chéri.
Auðvitað þekkjum við þig öll.
Julian leit á mennina þrjá, sem
enn sátu í bílnum. Þybbni, föl-
leiti maðurinn brosti, hneigði sig
örlítið og lyfti stráhattinum sín-
um. Síðan ýtti hann við litla
manninum í framsætinu með
silfurslegnum staf. Hann og box-
arinn veifuðu undirgefnir og
brostu í þokkabót.
Julian sagði við Danielle: —
Þetta er allt stórundarlegt.
Hvernig þekkir þú og þeir þarna
mig?
— Auðvitað höfum við séð þig
á gistihúsinu.
— Uú já, Martinique.
Þjónnin birtist í þessu, en þeg-
ar hann var farinn, sagði Julian:
— Ég geri ráð fyrir, að þið ætl-
izt eitthvað fyrir með þessu?
Danielle sötraði svolítið Per-
nod og sagði: — Nú, auðvitað.
— Jæja, það er ekkert betra
fyrir sjálfsvirðingu eins manns,
en að láta krækja í sig á Quai
St. Pierre um hádegisbil. En
hvers vegna?
Það hlakkaði í henni. — Það
er vegna þess, að mér finnst þú
— hún smjattaði á orðinu —
fallegur.
— En hvað með hina, hvað
finnst þeim?
Framhald á bls. 46.
VIKAN 9. tbl. — 21