Vikan - 27.02.1964, Blaðsíða 50

Þeira í Scotland Yard hafði ein-
mitt verið að berast tilkynning
um að ung kona hefði fundizt
rayrt í leiguherbergi i Chelsea.
Það tók ekki langan tíma að
vita nafn þessarar ungu konu;
hún hét Anna Ferber og liafði
verið myrt með skammbyssuskoti,
sem hæft hafði hana í liálsinn,
aftan frá. Kúlan hafði gengið
gegnum hálsinn, skollið á vegg
herbergisins og þaðan skáhailt
yfir i annan vegg. Eftir nokkra
leit fann lögreglan einnig skot-
hylkið, sem bar verksmiðjuhe-itið
„ELEY“.
Leynilögreglunni varð það
fyrst fyrir að afla sér upplýsinga
um vini og kunningja hinnar
myrtu, og aðra, sem hún liafði
umgengizt. Það virtist ikoma i ljós
að hún hefði ekki átt marga
kunningja eða vini„ en hún hafði
eitt sinn verið trúlofuð Eddie
hafi verið . . . myrt? stamaði
hann.
Sorg hans var ekki nein upp-
gerð, að þvi cr séð varð. Undrun
hans ekki heldur.
Glæpasagan:
Hann bauð leynilögreglumann-
inum inn, og ræddi síðan hrein-
skilnislega við hann um samband
sitt og Önnu, nema hvað hann
harðneitaði því að hann hefði
nokkurntíma hitt hana eftir að
slitnaði upp úr trúlofun þeirra.
Það leyndi sér ekki, að þar laug
hann.
að vita hvað orðið hefur af
skammbyssunni minni.
Reeder sagðist síðan svo frá,
að skammbyssa hans liefði legið
í hylki sínu þarna í íbúðinni.
Hún hafði verið hlaðin fimm eða
sex skotum af ELEY’sgerð. Dag
nokkurn veitti hann þvi svo at-
hygli að hylkið var horfið með
skammbyssunni i. Hann hafði
kunningja sinn, Eddie Brooke,
þegar grunaðan um að hafa
hnuplað henni, en ,fékk aldrei
neina sönnun fyrir þvl, svo hann
þyrði að bera það á hann. Þctta
hafði gerzt á meðan þeir bjuggu
en í söinu híbýlunum.
Leynilögreglumennirnir töldu
sig nú vera konina á sporið. Þó
vantaði enn mikilvægasta sönn-
unargagnið — skammbyssuna.
Leynilögreglumaðurinn kom þá
auga á vinzli eitt litið, sem lá
á borðinu í herbergi Reeders.
Stolna skammbyssan
nolkkrum Brooke, sem síðan hafði
kvænzt annari konu.
Eftir langar umræður og eftir-
grennslan komust leynilögreglu-
mennirnir að raun um, að þau
iiöfðu sézt saman, Brooke þessi
og fyrrverandi unnusta hans,
eftir að hann kvæntist, og það
oftar en einu sinni. Þau höfðu til
dæmis nokkrum sinnum sézt sitja
inin í kaffistofu nokkurri, ekki
alllangt frá þar, sem Anna átti
heima, og varð þá tíkki annað
séð en vel færi á með þeim.
Enn sem komið var lá þó ekki
fyrir nein sú vitneskja, sem rétt-
lætti að hafa Brooke þennan
grunaðan um morðið. Þess var
aftur á móti að vænta, að hann
gæti gefið ýmsar mikilvægar
upplýsingar um þá myrtu og í
sambandi við hana.
Og þvi var það að leynilög-
reglumaður nokkur gekk á fund
hans.
— Þér þekkið Önnu Ferber?
sagði hann.
Eddie Brooke brá bersýnilega,
og nokkurt andartak virtist hann
í vafa um hverju liann skyldi
svara.
— Já, það gerði ég, mælti hann
loks og þó hikandi. Við höfðum
einu sinni í hyggju að ganga í
hjónaband.
— Vitið þér að hún er látin
. . . myrt?
Eddie Brooke virtist furðu og
skelfingu lostinn.
— Eigið þér við . . . að hún
— Eigið þér skammbyssu af
Eleysgerð, með 7,65 mm hlaup-
vídd? spurði leynilögreglumað-
urinn.
— Ég hef aldrei átt neina
skainmbyssu, hvorki af þeirri
gerð né annari, svaraði Brooke
hiklaust.
Leynilögreglumaðurinn baðst
Ieyfis að mega athuga híbýlin, og
var það góðfúslega veitt. Sú
rannsókn bar þó ekki neinn
árangur, sem kannski var ekki
heldur að vænta.
Þar fannst ekkert, sem styrkt
gæti þann grun að Eddie Brooke
væri morðinginn, sem samt sem
áður var leynilögreglumaðurinn
einhverra hluta vegna eklci í nein-
um vafa um það. Það var eitt-
hvert öryggisleysi ög hik í öllum
svörum hans. Það varð því úr,
að þeir sem höfðu málið til með-
ferðar, ákváðu að athuga fortíð
lians, að svo miklu leyti sem
unnt kynni að reynast.
Áður en Eddie Brooke kvæntist,
hafði hann búið í leiguhlbýlum
ásamt öðrum piparsveini, Daniel
Reeder að nafni. Leynilögreglu-
maðurinn brá sér nú í heimsókn
til hans.
— Þér þekkið Eddie Brooke?
— Ætli ekki það. Við bjuggum
saman í mörg ár.
— Vitið þér hvort hann átti
skammbyssu?
— Það held ég hreint frá. Aft-
ur á móti leiltur inér forvitni á
— Hvað er þetta? spurði hann.
— Það er einangrunarband,
sem ég vatt upp á gamalt skot-
hylki úr skammbyssunni ein-
hverntíma fyrir löngu síðan,
svaraði Reeder.
Leynilögreglumanninum reynd-
ist skothylkið auðfengið. Þegar
það var svo borið saman við
skothylkið, sem fundizt hafði í
herbergi hinnar myrtu, kom i
ljós, að þau voru bæði úr einni
og sömu skammbyssunni.
Þar með var sagan auðrakin.
Eddie Brooke sá fram á að það
var þýðingarlaust fyrir hann að
þræta lengur. Hann meðgekk
bæði skammbyssuþjófnaðinn og
morðið. Kvaðst hann sér hafa
véitzt erfitt að losna við Önnu
eftir að hann kvæntist konu
sinni, og hefði hún meðal ann-
ars hvað eftir annað reynt að
hafa af sér peninga.
SÍGILM
So&uSt’
MEO ^MYNDUM
FÁST í NÆSTU
YERZLUN.
í FULLRI ALVÖRU
Framhald af bls. 2.
sljóvgast með aldrinum. Hins-
vegar eiga menn ekki að vera
orðnir almennt það sljóir um
sextugt, að umferð stafi veruleg
hætta af þeim. En mig grunar
að hér hafi komið til íslenzkt
kæruleysi — Æ, ég er nú búinn
að keyra bíl i þrjátiu ár og ekk-
ert liefur komið fyrir; ætli mað-
ur geti ekki lialdið áfram að
keyra eitthvað svipað og mað-
ur liefur gert öll þessi ár. —
Það sem þarf að gera er þetta:
1) Gera auknar kröfur við fyrsta
ökupróf. Það á til dæmis ekki
að eiga sér stað, að fólk úti á
landsbyggðinni geti tekið bíl-
próf án þess að hafa nokkru
sinni kynnzt þvi að aka í borg.
Svo eru flestir utanbæjarbilar
meira og minna hættulegir í
umferðinni í Reykjavík. 2) Bíl-
ar verða að koma til árlegrar
skoðunar en hvað um ökumenn?
Þarf ekki neitt að fylgjast með
þeim? Að vísu þarf augnvottorð
þegar ökuskírteini er endurnýj-
að á fimm ára fresti, en það er
ekki nóg. Endurnýjun ökuskír-
teinis ætti að útheimta einhvers
konar hæfnispróf og væri þá
ekki úr vegi að rifja upp um-
ferðarreglurnar. 3) Það þarf að
taka sérstaklega til meðferðar
hvern mann sem hefur náð sex-
tugsaldri og láta hann ganga
undir próf að nýju. Þá á hik-
laust að taka menn úr umferð
ef þörf krefur, en í mildari til-
fellum ætti að skylda ökumenn
að sækja námskeið, sem Bifreiða-
eftirlit ríkisins héldi fyrir stirða
ökumenn. G.S.
Á UNDAN
KÓLUMBUSI
Framhald af bls. 29.
ána og stofnuðu flokk er
Mandarar hét, og þótti hafa
háa menningu. Sá flokkur
eyddist af mislingum.
13. Kristnir Rómverjar á
flótta undan Nerói keisara
linntu ekki undanhaldi sínu
fyrr en vestur í Virginíu og
Norður Karólínu, einkum í
nánd við bæinn Clarksville.
14. Brendan hinn djarfi
dvaldi lengst á Flórídaströnd,
og telur Boland að það hafi
verið þar sem Spánverjar
reistu síðar St. Augustine.
15. Hugljúfur og ævintýra-
legur er þátturinn um
Quetzalcoatl, norrænan
mann, sem dvaldi með írsk-
um í New Hampshire og
Massachussetts, og flúði með
þeim suður á bóginn af ótta
50
— VIKAN 9. tbl.