Vikan - 05.03.1964, Blaðsíða 45

Þeir óku út í heimavistina og
hittu nokkra af húsfélögum
Bruce og matseljuna þeirra.
Bruce kallaði hana „Spirits“.
Hún var hávaxin kona með vin-
gjarnleg augu og gráar fléttur
í hnút uppi á höfðinu. Hún sagði
Matthew, að hún væri að baka
kökuna fyrir brúðkaupsmóttök-
una. „Foreldrar Kathy-Anne
vildu hafa móttökuna á ein-
hverju hótelinu", sagði hún, „en
við vildum endilega að hún yrði
hér — okkur langaði til að gera
eitthvað fyrir Bruce og Kathy-
Anne.
Næst fóru þau að hitta svara-
mann Bruce, sem beið eftir þeim
við veitingahús svæðisins. Það
var laglegur og hæglátur piltur,
sem átti lágan, langan bíl með
hvítum leðursætum, brydduðum
með rauðu. Hann leit á Bruce
og Kathy-Anne og hlýr svipur
kom á kæruleysislegt andlitið.
„Hamingjusömu manneskjur",
sagði hann. Hann óskaði Willi og
Matthew til hamingju með
handabandi áður en hann spurði
þau hvernig ferðin hefði gengið.
Þegar hann sneri sér aftur að
Bruce, fór hann að stríða hon-
um með því, að hann hefði ekki
nóg fyrir stafni sem svaramaður.
„Ég á að vera að reyna að róa
þig“, sagði hann hlæjandi. „Þú
varst ekki svona rólegur áður en
þú baðst hennar".
Matthew fylltist allt í einu
einmanakennd. Ekkert af þessu
eigum við með honum, hugsaði
hann.
Þá mundi hann eftir því, að
foreldrar hans höfðu ekki einu
sinni verið viðstödd brúðkaup
hans og Willi. Hann hafði hitt
Willi í Vesturríkjunum, en þau
áttu heima á austurströndinni.
Það höfðu verið krepputímar og
það voru ekki mikil hátiðahöld
við giftingar þá. Hann hafði bara
skrifað foreldrum sínum og sagt
þeim, að hann ætlaði að kvæn-
ast Willi og mundi koma með
hana til þeirra. Hann gekk út
frá því sem vísu, að þau vissu að
hann gerði rétt, alveg eins og
hann ætlaðist til að þeim líkaði
vel við Willi. Þau hljóta að hafa
tekið það nærri sér, hugsaði
hann. En ég var þó fullorðinn
maður, næstum þrítugur. En
hver gat sagt með vissu hvenær
drengur verður að manni? Kring-
umstæðurnar höfðu sitt að segja.
Svaramaðurinn var að spyrja
Kathy-Anne, hvort hann gæti
hjálpað henni við að flytja dótið
úr heimavistinni yfir í nýja
heimilið. Þá heyrði Matthew allt
í einu sjálfan sig segja: „Nei
ég skal gera það“. Unga fólkið
starði á hann. Hann varð vand-
ræðalegur og fór að tauta, að
hann kynni betur við að hafa
eitthvað fyrir stafni.
Hann fór því einn í bílnum
með Kathy-ÍAnne, meðan hin
fóru að ná í hringana fyrir vígsl-
:avz;,mvwnNmms isi tmmws.
mmi bí í«uhb proouu i isuhm
CHOICE KIDNEYS

lNllFgLA0AKg
m SAMBAND ÍSL. SAMVINNUFÉLAGA
Símnefni: SÍS, Reykjavík
Islenzkt dilkakjöt, fyrsta flokks,
frosið, saltað, innyfli, húðir og skinn, ull, hestar
U T I B U :
Verband Isl. Kooperativ Vereine Ost-West-Str. 2, Hamburg 1.
The Federation of lceland Co-operative Societies, 16, Eastcheap, London, E. C. 3.
SUBSIDIARY COMPANY:
lceland Products Inc., P.O. Box 646, Steelton, Pa., U.S.A.
una. Honum datt ekkert í hug
að segja og beið eftir því að hún
hæfi samræðurnar, en hún þagði.
Þegar þau báru kassana inn í
litla, hrörlega húsið, reyndi hann
að rjúfa þögnina með því að fara
að ganga frá hlutunum með
henni. „Jæja“, sagði hann glað-
lega, „ég skal taka þetta upp, en
þú setur þetta í tauskápana".
„Taktu það rólega", sagði hún,
þar sem hún kraup við hlið hans
og tók upp úr kassanum. „Tau-
skápurinn okkar er ein eldhús-
hillan. Fyrst þarf að þvo hana
og setja pappír á botninn".
„Þú ert svei mér vandlát",
sagði hann.
„Það ert þú víst líka“, svaraði
hún. Stutta stund horfðu þau
hvort á annað. Svo bætti hún við:
„Ég get ekki sagt að ég ásaki
þig fyrir það, þar sein sonur eins
og Bruce á í hlut. En það er
ýmislegt, sem þú veizt ekki um
hann. Hann þarf að hafa ein-
hvern til að hugsa um fötin sín
— þú ættir að sjá, hvernig hann
kastar þeim út. um allt gólf!
Hann þarf einhvern til þess að
halda aftur af sér, því að hann
er svo góðhjartaður og fljótfær.
Hann fær ekki nægan tíma til að
læra. Og þú ættir að kynnast
spænskunni hans! Ég er ágæt í
tungumálum og ætla því að
hjálpa honum ■— þó að hann viti
það reyndar ekki ennþá“.
Hún brosti og horfði út í blá-
inn. Svo sneri hún sér aftur að
Matthew. „Hann þarf einhvern
til að hugsa um og sjá fyrir —
eða vissirðu ekki að hann hefur
svona sterka fjölskyldutilfinn-
ingu? Hann var eyðilagður yfir
að fara að heiman, en hann vildi
læra að standa á eigin fótum,
þess vegna fór hann í háskóla
svo langt frá heimilinu. Það var
líka þess vegna, að hann vildi
taka ailar ákvarðanir sjálfur um
hjónaband okkar. Hann vildi
sanna, að hann væri orðinn full-
orðinn. Hann elskar ykkur svo
mikið — þig og mömmu sína.
Ég veit ekki hvað hann hefði
gert, ef þið hefðuð ekki komið
til brúðkaupsins“.
Matthew starði niður í ferða-
töskuna. Hvítu efnin og mislitu
efnin sýndust renna saman í
eitt. „Taktu upp úr þessu“, sagði
hann. „Ég skal þvo hillurnar ■—
ef þér er sama?“
Klukkan var næstum orðin
tvö. þegar hann kom aftur á
hótelið. Hann fór í bað og í
beztu fötin sín. Skömmu seinna
sagði hann við Willi: „Hann vill
smita út frá sér, þessi giftingar-
hátíðleiki. Maður verður sjálfur
óþarflega tilfínningasamur. En
auðvitað ætla ég að gefa
þeim einhverja smábrúðargjöf.
Kannski svona fimmtíu dollara.
Ég hef enn mínar grundvallar-
reglur, og þær ætla ég mér að
halda“.
Willi var önnum kafin við að
laga á sér neglurnar. „Auðvit-
að, væni minn“, sagði hún. „Þú
hefur alveg rétt fyrir þér“.
Það var barið að dyrum.
Matthew opnaði hurðina og úti
fyrir stóð gráhærður maður og
lagleg, rauðhærð kona. „Við
erum foreldrar Kathy-Anne“,
sagði ókunni maðurinn. „Við
komum hingað fyrir stuttu. Okk-
ur langaði aðeins til að ganga
við og kynnast ykkur“.
Willi var skemmtileg og
mamma Kathy-Anne var
flvalli
fyrir-
liggjandi
mikiö
úrval aí
vefnaAar-
vöru
Leitið upplýsinga.
Kr. Þorvoldsson & (o.
Grettisgötu 6 - Sími 24730
VIKAN 10. tbl. —