Vikan - 05.03.1964, Blaðsíða 13

RÚÐA OG ELSKULEGA STÚLKU TIL ÞESS AÐ TELJA HONUM HUGHVARF
hringum •— klukkan íjögur síðdegis á morgun“. Willi sýndi enga
gerðhræringu, en Matthew gat dæmt af á hvern hátt hún kveikti
í sígarettunni og hvernig hún leit snöggt í kringum sig í herberg-
inu, að hún var í uppnámi.
Willi og Bruce höfðu verið mjög samrýmd, stundum hafði
Matthew jafnvel fundizt hann vera skilinn dálítið út-
undan á síðustu árum. Það hafði komið fyrir, þegar
Bruce var heima í skólafríum, að hann hafði gripið
sig í að óska þess, að hann væri farinn og byrjaður
að lifa sínu eigin lífi. Hann hafði skammazt sín fyrir þetta, og einu
sinni hafði hann nefnt það við gamlan vin sinn og hann hafði
sagt: „Já, ég veit hvað þú átt við. Tveir menn og ein kona undir
sama þaki, það er samkeppni og afbrýðissemi — gamla sagan,
Matt. Það er óumflýjanlegt“. En núna hafði Willi áhyggjur af
þessari stúlku, sem tæki frá henni soninn á morgun.
Matthew ræskti sig óþolinmóður. ,,Á hverju hafið þið hugsað
ykkur að lifa?“ spurði hann. Svona rétt til að láta þau vita, að
hann hefði bein í nefinu.
Það varð þögn í herberginu. Bruce horfði á hann eins og úr
mikilli fjarlægð. „Ég hef hugsað mér að vinna hluta úr degi“,
sagði Bruce, „og það ætlar Kathy-Anne líka að gera. Það getur
orðið til þess að okkur seinki um eitt ár, en það gerir ekki svo
mikið til. Svo ætla foreldrar hennar að hjálpa henni“.
Eftirlátir foreldrar, of eftirlátir, það var réttnefnið. Þegar ég var
í háskóla, gerðum við ekki ráð fyrir því að foreldrar okkar sæju
fyrir okkur — eða konu. Hann sá að Willi horfði þungbúin á hann.
„Við höfum leigt okkur lítið hús rétt við skólann", sagði Kathy-
Anne við Willi. „Svo hef ég bílinn minn. Ég keypti hann af spari-
peningunum mínum. Hann er ekki nýr, en vélin er góð. Svo á
ég næstum nóg af silfri. Ég hef keypt það af sumarkaupinu mínu“.
Er það?“ Matthew leit hvasst á hana. „Ég hélt að þetta
hefði komið svo skyndilega“.
„Ég veit að ykkur hlýtur að finnast það“, sagði hún og
rödd hennar var enn jafn lág og róleg. „En við hittumst oft
síðasta ár og reyndum að vera varkár — hittum annað fólk
og reyndum að rasa ekki um ráð fram og hugsa um framtíðina.
Þó held ég að við höfum gert okkur þetta ljóst þá. Svo vorum
við á sitthvorum stað í sumar, en þegar skólinn byrjaði í haust . . .“
Hún dró djúpt andann. „Við erum viss um að þetta er það eina
rétta".
*
Það var löng þögn. Willi fálmaði óstyrk eftir vasaklútnum sín-
um, en Matthew hleypti brúnum og sagði: „Hvernig eruð þið
viss? “
Það var Bruce, sem svaraði, ákveðinni og skýrri röddu: „Vegna
umhyggju og ástar okkar hvort á öðru —- á alla lund, pabbi. Við
vitum, að við mundum læra meira ef við værum saman og byrj-
uðum að byggja líf okkar saman. Við viljum byrja núna að und-
irbúa líf okkar saman, koma okkur saman um uppeldi barnanna,
sem við eignumst einhvern tíma og gera okkur Ijóst, hvers konar
lífi við óskum að lifa. Við erum tilbúin að taka á okkur ábyrgð
hjónabandsins“.
Matthew horfði niður og hugsaði, að þetta væri allt mjög
háfleygt og áheyrilegt. Það gæti verið tekið úr leiðbein-
ingabók um hjónabandið og fjölskylduna. Sjálfsagt vel
æft og undirbúið líka. Hann leit snöggt upp og horfði
hvasst á þau. „Þið verðið að gera ykkur ljóst, að við
munum ekki koma til hjálpar og borga reikningana, ef þetta reyn-
ist ykkur of erfitt. Heimurinn er fullur af foreldrum, sem eru
fastir í þeirri gildru“.
Bruce svaraði reiðilega: „Það er líka til ungt fólk, sem ekki vill
lifa á foreldrunum. Það vill bera sínar eigin byrðar og taka ábyrgð
á gerðum sínum. Það vill byggja hinn nýja heim, þann heim, sem
það getur treyst — ef eldri kynslóðin leyfir þeim að komast að!“
„Þroskað fólk“, sagði Matthew og reyndi að tala rólega, „hefur
atvinnu, peninga í banka, öryggi“.
„Er það?“ spurði Bruce háðslega. „Hvað margir af þeim, sem
byggðu þetta land, áttu peninga í banka og öryggi, þegar þeir
lögðu út í lífið?“
Kathy-Anne stóð upp. „Ég verð að Framhald á bls. 43.
Smásaga
eftir
Peggy Simson Curry
VIKAN 10. tbl. — Jg