Vikan - 05.03.1964, Blaðsíða 46

skemmtileg. Matthew fannst
næstum, eftir að þau höfðu tal-
að um veðrið og vegina í
fimmtán mínútur, að þau væru
öll svo fjári skemmtileg, að eitt-
hvað mundi springa þarna í her-
berginu. Hann sagði hásum rómi:
„Við skulum fá okkur drykk.
Okkur veitir sannarlega ekki af
því“. Þau hlógu öll og andrúms-
loftið varð heldur léttara.
Skömmu seinna sagði pabbi
Kathy-Anne: „Við vildum að
dóttir okkar lyki skólanum áður
en hún færi að hugsa um gift-
ingu. En okkur fellur Bruce mjög
vel í geð. Hann er ágætur“. Willi
fullvissaði þau um, að tilfinning-
ar þeirra til Kathy-Anne væru
einmitt þær sömu. Svo fengu
þau sér annan drykk og foreldr-
ar Kathy-Anne buðu þeim til
kvöldverðar eftir móttökuna.
„Jæja“, sagði Matthew, þegar
þau voru orðin ein, „þetta eru
ágætis hjón, greind og vingjarn-
leg“.
„Við hverju bjóstu, mannæt-
um?“ Willi lagðist í rúmið og
hélt fyrir augun.
Matthew gekk um gólf. „Ég
t.ók eftir að hann er grennri en
ég — hann hefur ennþá ágætt
mitti. En ég er ekki gráhærður
og ég held að ég sé unglegri".
„Þú ert mjög laglegur, þegar
þú hrukkar ekki ennið“, sagði
— VIKAN 10. tbl.
Willi. „Matthew, mér líður ekki
vel. Ég er með höfuðverk. Ég ...
ég veit ekki hvort ég get verið
við brúðkaupið“.
„Svona nú, Willi . . .“ Hann
sá að hún var föl. „Taktau svo-
iítið asperín og leggðu þig um
stund".
Tárin voru farin að renna nið-
ur vanga hennar.
Matthew náði í asperínið og
vatnsglas. Svo hélt hann henni í
faðmi sér þar til hún hætti að
gráta og sofnaði.
Þá losaði hann sig og fór út
að ganga. Þegar hann kom aftur,
var hún fulklædd og brosandi.
„Halló, fegurðardís", sagði hann,
„langar þig til að koma eitthvað
með mér einum um þessa helgi,
þegar öllu þessu er lokið?“
„Þú spurðir mig einu sinni að
þessu áður . . . rétt eftir að við
hittumst fyrst. Ég varð hneyksl-
uð“.
„Ég hefði orðið hneykslaðri, ef
þú hefðir þegið það. Ég . . .“
Hann roðnaði. „Ég vildi láta þig
halda, að ég væri reyndur heims-
maður og kvennamaður".
„Þér tókst það ágætlega“.
„Ég vildi frekar, að þér fynd-
ist það núna — tuttugu og tveim
árum seinna".
Hún brosti til hans.
Meðan þau óku til kirkjunn-
ar, fannst honum tíminn fljúga
áfram. Ef þau hefðu aðeins get-
að beðið, ef Bruce hefði getað
lokið skólanum, ef Kathy-Anne
væri aðeins eldri . . . Hann gekk
inn í kirkjuna og sá ungt fólk
allt í kringum sig, piltana í
dökkum fötum og stúlkurnar í
skrautlegum kjólum. Hann gekk
eins og í draumi eftir kirkjunni
og settist við hlið Willi fremst.
Orgeltónarnir fylltu kirkjuna og
blómailmur barst að vitum hans.
Þá sá hann hvar brúðurin kom
við hlið föður síns og augu henn-
ar voru jafn róleg og skær og
fyrst er hann !eit í þau.
Sonur hans og svaramaðurinn
voru við altarið. Allt gekk of
fljótt. Bruce, sem í gær hafði
verið sólbrúnn drengur í garð-
inum heima hjá sér.
Eða var það ekki í gær? Og
nú stóð hann þarna og sagði
þessi gömlu og vel þekktu orð,
sem báru í sér lífstíðarskuld-
bindingu. Matthew leit á Willi.
Hann hafði verið svo viss um,
að hún færi að gráta í miðri at-
höfninni, og Willi hafði aldrei
verið sérlega hljóðlaus í gráti
sínum. Hún gerði það af lífi og
sál. En Willi virtist róleg og
æðrulaus. Nú erum við aftur ein,
aðeins við tvö, eins og þegar við
byrjuðum.
Þá var öllu lokið og mynda-
tökur tóku við og hrísgrjónum
var kastað. Fólkið gekk út úr
kirkjunni að heimavistinni. Eftir
nokkur glös af púnsi — sterku
púnsi, sagði Matthew við sjálf-
an sig — kunni hann orðið bet-
ur við sig innan um unga fólkið.
Honum fannst skólabræður
Bruce vera mjög myndarlegir
menn. Tengdadóttir hans fór að
skera brúðkaupskökuna. Hún
hikaði andartak og leit beint á
hann, eins og hún sæi engan
nema hann, tengdaföður sinn,
Matthew McLean. Hann kinkaði
til hennar kolli og blikkaði hana
um leið. Bros breiddist yfir and-
lit hennar og skyndilega varð
hún falleg.
Fimmtíu dollarar eru nú engin
rokna brúðkaupsgjöf, hugsaði
hann með sér. En svo sneri hann
sér undan og fannst hann vera
kjánalegur og ringlaður. Þá stóð
hann frammi fyrir syni sínum.
„Ef þið ætlið að vera hér á morg-
un, langar okkur til að bjóða
ykkur til hádegisverðar", sagði
Bruce. „Við ætlum ekki að fara
í neina brúðkaupsferð núna. Við
förum kannski eitthvað seinna —
ef til vill heimsækjum við ykk-
ur. En á mánudaginn er próf hjá
okkur í sögu“.
Hveitibrauðsdagar með
kennslubókum í sögu. Matthew
þurfti tíma til að átta sig á þessu.
Þetta var heimur, sem hann
þekkti ekki og gæti aldrei að
fullu fellt sig við. En þar með
var ekki sagt, að hann væri neitt
verri en sá heimur, sem hann
og Willi þekktu.
„Komið yfir á hótelið, þegar
þessu er lokið“, sagði Matthew.
„Gleymdu því nú ekki“.
Það varð þögn í salnum, þeg-
ar ungi maðurinn gekk yfir gólf-
ið, en svo byrjuðu piltarnir að
syngja framandi söngva — um
ást og hjörtu, sem bundust
órjúfandi böndum. Þá hljómaði
svarsöngur úr hinum enda sal-
arins, það voru stúlkurnar, sem
sungu annan ástarsöng. Bruce
hafði gengið til Kathy-Anne og
tekið utan um hana. Matthew
fann einhvern snerta hönd sína
og hann tók föstu taki um hönd
Willi. Hvað væri hann án henn-
ar? Og hvað væri hún án hans?
Hann hafði vitað, að lífið var
honum einskis virði án hennar,
vitað það frá því hann leit hana
fyrsta sinn yfir velzluborðið og
hún hafði yrt á hann. Ef það
hefði nú komið fyrir hann fyrr
á ævinni, þegar hann var í skóla,
og Willi hefði sagt að hún mundi
hjálpa honum og þau þyrftu ekki
að bíða?
Hann heyrði að söngurinn
hætti og sá fólk fara. Hann
kvaddi Spirits, matseljuna, sem
gekk um í víðum, bleikum chiff-
onkjól. Hann þrýsti hönd henn-
ar innilega og reyndi að þakka
henni fyrir brúðarkökuna.
Hann og Willi voru rétt ný-
komin í hótelið, þegar Bruce og
Kathy-Anne komu. Matthew