Vikan - 16.04.1964, Blaðsíða 19

S OG HEFÐI VERIÐ SPARKAÐ í HANN. HANN LÁ KYRR í FÍNGERÐU RYKI GANGSTÉTTARINNAR
Mary Trueblood snarsnerist ó
stólnum. Það stóð maður í dyrun-
um. Það var ekki Strangways. Það
var stór svertingi, með gulleita húð
og hallandi augu. Hann hélt á
skammbyssu í hendinni.
Mary Trueblood opnaði munninn
til að æpa.
Maðurinn brosti breiðu brosi.
Hægt og ástúðlega lyfti hann byss-
unni og skaut þrisvar sinnum í
vinstra brjóstið.
Stúlkan féll á hlið út af stólnum.
Hlustunartækin runnu af gullnu hári
hennar niður á gólfið. í um það
bil eina sekúndu heyrðist sendingin
frá London um herbergið, svo hætti
hún. Eftirlitstækin hjá leyniþjónust-
unni höfðu gefið merki um að ekki
væri allt í lagi með W, X, N.
Morðinginn gekk fram fyrir. Hann
kom til baka með stóran kassa og
á litskrúðugum miðanum stóð
Presto Fire, og stóran sykurpoka
sem á stóð Tata & Lyle. Hann setti
kassann niður sneri sér að líkinu
þræddi pokann niður yfir höfuðið
og niður fyrir ökklana. Fæturnir
stóðu út. Hann beygði þá og tróð
þeim í pokann líka. Svo dró hann
pokann fram í anddyrið og kom aft-
ur. I horni herbergisins stóð opinn
peningaskápur eins og honum hafði
verið sagt, og bækurnar varðandi
senditækið sem í honum voru
geymdar höfðu verið teknar fram
og lagðar á borðið tilbúnar til notk-
unar fyrir sendinguna til London.
Maðurinn kastaði þeim og öllum
öðrum plöggum sem í skápnum
voru inn á mitt gólfið. Hann reif
niður gluggatjöldin og bætti þeim
á hauginn. Þar ofan á setti hann
nokkra stóla. Svo opnaði hann kass-
ann með Presto blysunum, tók nokk-
ur, stakk þeim í hauginn og kveikti
í þeim. Svo fór hann fram í for-
dyrið og kveikti þar annan svipað-
an eld. Skraufþurr húsgögnin fuðr-
uðu upp og logarnir tóku að sleikja
loftið. Maðurinn fór fram að aðal-
dyrunum og opnaði þær. Gegnum
limgerðið sá hann glitra á líkvagn-
inn. Ekkert hljóð heyrðist nema
suðið í skorkvikindunum og lág-
vært malið í bílvélinni. Hvort sem
litið var upp eða niður eftir göt-
unni sást ekkert lífsmark. Maður-
inn fór aftur inn I fordyrið, sem
nú var orðið fullt af reyk, axlaði
pokann léttilega og kom út aftur
skyldi dyrnar eftir opnar til þess
að skapa trekk. Hann gekk hratt
niður gangstíginn að götunni. Bak-
dyrnar á líkvagninum voru opnar.
Hann rétti pokann inn og horfði
á mennina tvo troða líkinu í líkkist-
una ofan á líkama Strangways.
Svo klöngraðist hann inn og lokaði
dyrunum, settist niður og setti á sig
harða hattinn.
Þegar fyrstu logarnir sáust í efri
gluggunum á húsinu, ók líkvagn-
inn rólega af stað og hélt áfram
leið sinni að Mona uppistöðunni.
Þar átti að sökkva þungri iíkkist-
unni á fimmtugu dýpi, og á aðeins
þrem stundarf jórðungum hafði
starfsliði og gögnum útibús brezku
leyniþjónustunnar á Karabiska haf-
inu verið gersamlega eytt.
2. KAFLI. - NÝ VOPN.
Þrem vikum seinna dundi marz
yfir London eins og þrumuveður.
Frá því í dagrenningu hinn fyrsta
marz, lamdi hagl og slydda, knúð
áfram af átta vindstiga garra, á
borginni, og þegar fólkið fár til
verka sinna, dundi slyddan á því,
votir faldar regnfatanna börðust um
fætur þess og andlitin herptust af
kulda.
Þetta var leiðinlegur dagur og
það kom öllum saman um það,
jafnvel M, sem sjaldan viðurkenndi
tilvist veðurs, jafnvel ekki þegar
það var sérstaklega gott eða vont.
Þegar gamli svarti og silfurbryddaði
Rolls Royce bíllinn stanzaði framan
við stóru bygginguna í Regents
Park og M klöngraðist klunnalega
út á gangstéttina, dundi haglið
framan í honum eins og sandbylur.
I stað þess að flýta sér inn í bygg-
inguna, gekk hann rólega umhverfis
bílinn að bíistjóraglugganum.
— Eg þarf ekki á bilnum að
halda í dag, Smith. Farðu með hann
burt og farðu svo heim. Ég ætla
að nota neðanjarðarbrautina í
kvöld. Þetta er ekki veður til þess
að aka bíl.
Smith brosti þakklátur — Já,
herra og þakka yður fyrir. Hann
horfði á gamla manninn ganga
fram fyrir bílinn og yfir gangstétt-
ina inn í bygginguna.
M fór í lyftunni upp á áttundu
hæð og gekk eftir teppalögðum
ganginum í áttina að skrifstofu
sinni Hann lokaði dyrunum á eftir
sér, tók af sér frakkann og trefilinn
og hengdi hvorttveggja bak við
hurðina. Svo tók hann upp stóran
silkivasaklút og þurrkaði sér vand-
lega í framan. Hann var ekki van-
ur þessu og hefði aldrei gert það
í viðurvist dyravarðar eða lyftuvarð-
ar. Svo fór hann að skrifborðinu
sínu og hallaði sér að innanhús-
símanum. Hann þrýsti á hnapp: —
Ég er við, ungfrú Moneypenny,
sendið mér merkin og allt annað
sem þér hafið. Náið svo fyrir mig
í sir James Molony. Hann mun vera
staddur á St. Marys um þetta leyti.
Segið yfirmanni starfsliðs að mig
langi að hitta 007 eftir hálfa klukku-
stund, og látið mig hafa möppuna
um mál Strangways. M beið eftir
að heyra svarið: — Já herra, og
sleppti svo hnappnum.
Hann hallaði sér afturábak,
teygði sig í pípuna sína og tróð
hugsandi í hana. Hann leit upp þeg-
ar einkaritarinn hans kom inn með
stafla af plöggum, og lét sem hann
tæki ekki einu sinni eftir þeim, sem
efst lágu, og voru merkt áríðandi.
Ef þau hefðu verið mjög áríðandi,
hefði verið hringt í hann um nótt-
ina.
Gult Ijós blikkaði á innanhússím-
anum. M valdi sér eitt símtólið af
fjóurm sem héngu í röð. — Eruð
það þér, sir James? Egið þér fimm
mínútur aflögu?
— Sex þegar þér eigið í hlut. A
hinum enda línunnar hló hinn frægi
taugalæknir glettnislega. — Þurfið
þér á því að halda að ég rannsaki
einhvern af ráðherrum hennar há-
tignar.
— Ekki í dag, svaraði M og
gretti sig gremjulega. Honum fannst
þetta virðingarlaus glettni. — Það
er um þennan mann minn, sem þú
hefur haft til meðferðar. Við skul-
um ekki nefna nafnið, þetta er
opin lína. Ég held að þú hafir látið
hann fara í gær. Er hann tilbúinn
til þess að taka að sér nýtt starf
Það var þögn hinum megin. Svo
kom röddin aftur, ópersónuleg og
starfsbundin. — Líkamlega er hann
að fullu búin að ná sér. Sárið á
fætinum er gróið. Ég á ekki von
á neinum eftirköstum. Já, ég mundi
segja að hann væri í lagi. Það
varð önnur þögn. — Það er heilmikil
spenna í þessu eins og þér vitið.
Þér knýið starfsmenn yðar nokkuð
hart til verka. Getið þér ekki gefið
honum eitthvað frekar auðvelt til
að byrja með. Eftir því sem þér
hafið sagt mér hefur hann stritt f
ströngu í nokkur ár samfleytt.
— Það er það sem honum
er borgað fyrir, svaraði M nokkuð
hvasst. Það kemur brátt í Ijós hvort
hann er maður til þess að sinna
þessu starfi eða ekki. Og hann verð-
ur þá heldur ekki sá fyrsti sem ekki
getur það. Eftir því sem þér
segið, heyrist mér að hann sé í
ágætu ásigkomulagi. Það er ekki
eins og að hann hafi verið stór-
lega illa farinn eins og sumir af
þeim sjúklingum sem ég hef sent
honum. — Þeir sem hafa lent veru-
lega illa í því.
— Það er rétt, en sársauki er
dálítið undarlegur hlutur, við vit-
um ósköp lítið um hann, það er
erfitt að mæla hann. Þér getið til
dæmis ekki mælt þjáningamismun
konu, sem er að ala barn og manns,
sem hefur slæman kveisusting. Og
sem betur fer þá virðist líkaminn
. gleyma . sársaukanum furðu fljót-
lega. En þessi starfsmaður yðar hef-
ur orðið fyrir reglulegum sársauka,
M. Þér skuluð ekki halda að aðeins
vegna þess að ekkert var brotið . . .
— Rétt, rétt. Bond höfðu orðið
mistök á og hann hafði þjáðst fyrir
það. En þrátt fyrir það vildi M
ekki láta halda ræðu yfir sér, um
það hvernig hann ætti að fara með
menn sína, jafnvel ekki þótt ræðu-
maður væri einn frægasti læknir
heimsins. Það vottaði fyrir gagn-
rýni í rödd sir James Molonys. M
hélt áfram. Hafið þér nokkurn tím-
an heyrt um mann, sem heitir
Steincrohn, dr. Steincrohn.
— Nei, hver er það?
— Amerískur læknir. Hann hefur
skrifað bók sem að starfsmenn okk-
ar í Washington hafa sent bóka-
safninu hér. Hann ræðir þar um
hve mikið mannlegur líkami þolir,
að úr honum sé tekið í refsingar-
skyni. Ég leyfði mér að að skrifa
upp glefsur úr þessari bók, til þess
að vitna í síðar meir. Langar yður
til að heyra það? M fór í vasa
sinn og setti fáein bréf og snepla
á borðið fyrir framan sig. Með
vinstri hendi valdi hann ákveðinn
pappírssnepil og sléttaði úr honum.
Hann lét þögnina á hinum endan-
um ekkert á sig fá. — Halló, sir
James. Jæja, hér kemur það:
„Gallblaðran, miltið, botnlang-
inn, annað nýrað, annað lung-
að, tveir pottar af blóði, tveir
fimmtu hlutar af lifrinni, meiri hlut-
inn af maganum, fjögur fet af þörm-
um og helminginn af heilanum".
M þagnaði. Þegar þögnin var ekki
rofin hinum megin frá hélt hann
áfram: — Hafið þér eitthvað um
þetta að segja sir James?
Það rumdi svolitið í manninum
hinum megin. — Mér þykir skrýtið
af hverju hann bætti ekki við hand-
legg eða fæti, eða báðum hand-
leggjum og báðum fótum. Ég sé
ekki hvað þér eruð að reyna að
sanna.
M hló lágt. — Ég er ekki að
reyna að sanna neitt, sir James.
Mér fannst þetta aðeins athyglis-
verður listi. Það sem ég er að segja,
það er það að minn maður hefur
sloppið nokkuð létt út úr þessu, bor-
ið saman við þessa refsingu. En,
hélt M áfram, við skulum ekki
þrátta um það. Hitt er svo annað
mál, að ég ætlaði að láta hann
hafa dálítið létta vinnu núna. Það
er eitthvað á seyði á Jamaica. M
leit út um gluggann út í slydduna
úti fyrir. — Þetta verður mjög heilsu-
samlegt og endurnærandi starf.
Tveir af mönnum mínum, karlmað-
ur og stúlka, eru horfin saman, eða
þannig lítur það út. Vinur okkar
á að fara og forvitnast um þetta
og baða sig í sólinni. Hvernig lízt
yður á það?
Framhald í næsta blaði.
VIKAN 16. tbl. — jg