Vikan - 16.04.1964, Blaðsíða 27

Það rigndi þennan dag eftir langvarandi þurr-
viðri.
Flötin í kringum húsið hjá Engilberts var ið-
græn en trén voru nakin og komu upp um vetur-
inn. Þetta var í miðgóu.
Frú Tove kom til dyra með ástúðlegt fas og
alla elsku heimsins í brosinu. Flún kannaðist
við erindi okkar; bauð okkur inn og kallaði uppá
loftið: „Nonni, þeir eru komnir".
Þá heyrðust samstundis dynkir í stiganum og
Jón kom niður í úníforminu: Tréklossunum, moll-
skinnsbuxunum og lopapeysunni. Eg veit ekki
hvort ég á að hætta mér út í þá sálma að lýsa
húsinu að innan, það er svo margslungið og
raunverulega heil stúdía að kynnast öllu, sem
þar ber fyrir augu. Mér er minnisstæðast, hvað
það er heimilislegt. A veggjunum hanga þrjár
frummyndir Piccassos, myndir eftir Gunnlaug
Scheving og gamlar myndir eftir Engilberts sjálf-
an. Allt firna skemmtileg verk. Ef til vill er
það að einhverju leyti sá einstaki og hressi
andi Jóns, sem smitar út frá sér svo allt verð-
ur þokkalegt og bjart, jafnvel í útmánaðaregni.
— Ertu ekkert niðurdreginn í svona þung-
búnu veðri Jón? Það er sagt að listamenn hafi
svo viðkvæmar taugar.
— Já, það er satt að listamenn hafa fínar
taugar og sjálfur hef ég afar viðkvæmar taug-
„Þeir byggja kirkjur I örvæntingu nú á dögum.
Það er vegna þess að kristnin er að fjara út. Trúar-
brögð eru yfirleitt að fjara út og það mun ekkcrt
koma í stað þeirra. Ég er heiðingi, það máttu scgja
hverjum sem er“.
„Ég trúi því, að afstaða stjarnanna við fæðingu
barns, eigi mestan þátt í að móta iíf þess. Kannski
ekki í smáatriðum, en í öllum stærri atriðum. Það
á að láta börn fæöast undir hagstæðum mcrkjum,
annað er algjört ábyrgðarleysi“. O
VHUN HDIWSffKIR
WNENGHBERTS
USrHIIIIARA
Ú Engilberts lætur Tristan og ísold á fóninn. Ragnar í Smára gaf
honum þessi albúm nlýega. í baksýn: Callas a Paris, albúm með
hinni frægu söngkonu.
Einar Jónsson sagði: Eftir okkur verður ekki neitt. Ég held að
hann hafi haft rétt fyrir scr. O