Vikan - 16.04.1964, Blaðsíða 34

1. Walter-Esterhazy greifi er
njósnari á mála hjá Þjóðverjum.
2. Það var Esterhazy, sem
framdi þá glæpi, sem Alfreð
Dreyfus var dæmdur fyrir.
3. Öll meðferð Dreyfusar-máls-
ins bar vitni furðulegum hunda-
vaðshætti, fyrirfram sannfæringu
um sekt hins ákærða og fyrir-
litningu á lögum og réttarfari.
Ekki sendi Picquart þó bréfið,
heldur hafði hann það með sér
til Parísar, þegar hann fékk
starfsleyfi, tveim mánuðum síð-
ar. Hann trúði fornvini sínum,
Leblois málafærslumanni, fyrir
leyndarmálinu og fékk honum
bréfið til varðveizlu, gegn því
loforði, að hann skyldi afhenda
forsetanum það, færi svo að hann
létist voveiflega.
Leblois málafærslumaður varð
furðu og skelfingu lostinn, þegar
hann hafði kynnt sér þessar af-
hjúpanir Picquarts. Hann fékk
leyfi Picquarts til að trúa nokkr-
um vinum sínum fyrir leynd-
armálinu, án þess að minnast á
nafn hans. Þeirra á meðal
var öldungardeildarþingmaður-
inn Alsace Scheurer-Kestner.
Scheurer varð ekki eins furðu
lostinn. Hann þekkti Dreyfusar-
fjölskylduna frá því, er hún
dvladist í Alsace, og einnig hafði
Mathieu, bróðir Alfreðs, sann-
fært hann um sakleysi bróður
síns. Scheurer gerði forseta öld-
ungadeildarinnar þegar viðvart.
Þar með var kettinum hleypt
upp úr skjóðunni, og áður en
langt um leið birtu blöðin þær
fréttir, að Scheurer áliti að AI-
freð Dreyfus hefði verið dæmd-
ur án saka. í einni svipan var
ný áróðursherferð hafin, og að
þessu sinni var henni fyrst og
fremst beint gegn Scheurer. Og
dag nokkurn birti svo eitt af
útbreiddustu dagblöðum Frakk-
lands, „Le Matin“, stóru fyrir-
sagnaletri: SÖNNUNARGAGN-
IÐ, og undir henni mynd af
„bordereauinu", sem blaðið hafði
komizt yfir hjá einum af rit-
handarsérfræðingunum.
GREIFINN SPILAR DJARFT.
Fyrstu viðbrögð Esterhazy,
voru óttinn við það hvað Schw-
arzkoppen kynni að gera. Þýzki
hermálaráðunauturinn, sem
aldrei hafði hið umrædda plagg
augum Jitið, hlaut þegar að
þekkja á því rithönd greifans.
Um leið yrði honum ljóst að Al-
freð Dreyfus hafði verið dæmdur
saklaus, fyrir þann glæp, sem
Esterhazy hafði framið. En
Schwarzkoppen var óhægt um
vik að hafast nokkuð að . . . Árið
1930 sendi ekkja hans dagbók
hans til Dreyfusar, sem síðar var
gefin út í bókarformi: „Sannleik-
urinn um Dreyfus".
Esterhazy fann að stjarna hans
innan hersins tók nú mjög að
lækka á himni, og þótti sem
réttast mundi að draga sig í hlé
um hríð — sökum vanheilsu. En
sá margfaldi aðalsmaður hafði
slembilukkuna með sér eins og
hann var vanur, og í nokkra
mánuði lifði hann eins og kóng-
ur á fé, sem hann hafði svikið
af ekkju eins af ættingjum sín-
um.
En þegar peningarnir voru
farnir að ganga til þurrðar,
fannst Esterhazy greifa tími til
kominn að reyna enn einu sinni
að fá stöðu við herforingjaráðið.
En nú reyndist honum erfitt að
fá nokkurn til stuðnings við um-
sókn sína, og þá tók hann að
spila djarft. Hann hafði í hótun-
um að fletta ofan af ýmsum
háttsettustu hershöfðingjunum
og öðrum, sem gengu þeim næst
að tign innan herforingjaráðsins.
Og fornvinur hans, Henry majór,
var meðal þeirra, sem vissu sig
eiga hvað mest á hættu, en hann
hafði þá fyrir skömmu verið gerð-
ur að ofursta.
Gonse hershöfðingi var því
mótfallinn, að Esterhazy greifi
fengi stöðu við herforingjaráðið.
Hann áleit að samtök Gyðinga
hefðu gert samsæri gegn greif-
anum, og nú fól hann Henry
ofursta að sjá svo um að það
yrði almenningi Ijóst, og mundi
Dreyfusmálið þá endanlega graf-
ið í þögn og gleymsku.
Fyrsti leikur Henrys ofursta í
því skyni, var í því fólginn, að
hann stakk upp á því að Picqu-
art yrði fluttur til þjónustu við
Tripolilandamærin. Þar höfðu
orðið nokkur átök þá að undan-
förnu, og það þurfti ekki nema
byssukúlu, sem rataði rétta leið,
til að koma endanlega í veg fyrir
allar frekari aðgerðir og óróleika
í sambandi við Dreyfusarmálið.
Gonse sá svo um að farið var
að uppástungu Henrys — hvorug-
ur þeirra haf ði minnstu hugmynd
um hið innsiglaða bréf, sem
Picquart hafði fengið Leblois til
varðveizlu, eða hverjar upplýs-
ingar það hafði að geyma.
Henry ofursti gerði nú banda-
lag við du Paty majór, sem gekk
hvað eftir annað á fund Ester-
hazy greifa, búinn dularklæðum.
Þannig voru greifanum fengin
í hendur fölsuð bréf og skjöl —
meðal annars falsað bréf frá
Schwarzkoppen til Panizzardi,
þar sem Dreyfus var nefndur
með nafni.
Þessum fölsunum virtist eng-
in takmörk sett. Þar á meðal
voru fölsuð skjöl, sem áttu að
sanna að Picquart ofursti hefði
sýnt refsiverða vanrækslu í trún-
aðarstarfi sínu, og önnur, sem
sönnuðu að Esterhazy greifi væri
ofsóttur af okurkörlum Gyðinga.
Og loks voru mörg fölsuð skjöl,
sem áttu að vera ný „sönnunar-
gögn“ varðandi sekt Dreyfusar.
Þá gerðist það, að hinn kunni
bókmenntagagnrýnandi, Bemard
Lazares, gaf út flugritið, „Mistök
réttarfarsins". Á kápu þess var
mynd af hinu margumrædda
plaggi, „borderauinu". Verðbréfa-
sali nokkur, Castro að nafni,
keypti flugritið fyrir tilviljun og
af forvitni. Sennilega hafði hann
ekki þá séð eintakið af „Le Mat-
in“, með myndfnni af plagginu,
því að nú fyrst hófst hann handa.
Hann hafði þegar borið kennsl
á rithönd Esterhazy greifa, en
DAVIÞ STEFÁNSSON
Heyrið skáldiff lesa upp nokkur af sínum
beztu kvæðum.
Til eru fjórar gerðir af hijómp'ötum. Tvær 45 snúninga,
ein 33 súninga 10 tommu og ein 33 snúninga 12
tommu, en á hinni siðasttöldu hljómplötu eru öll kvæðin
af hinum þremur.
Hljómplötur Davíðs Stefánssonar halda á
lofti minningunni um hið ástsæla skáld.
FflLKINN - hljómplötudeild
Laugavegi 24 — Simi 18670.
Á plötuumslaginu segir Steingrímur J. Þorsteinsson m.a.:
„Davíð Stefónsson fró Fagraskógi er eitt af höfuðskáldum íslands.
Auk þess er hann svipmikill og sérstæður upplesari. Þarf ekki að lýsa
skáldlegum og seiðmögnuðum flutningi hans fyrir þeim, sem hafa
í höndum þessa hljómplötu".
— VIKAN 16. tbl.