Vikan - 19.11.1964, Qupperneq 13

skýrsluna, þrjótíu síður, guð minn, hvað mig
var farið að verkja í bakið! Og þegar hann
só að klukkan var orðin meira en tíú, sagði
hann við mig . . .
— Hvað sagði hann við þig? greip hann
hranalega fram í.
— Hann sagði sem svo: Hafið engar
áhyggjur, signorina, ég er þegar búinn að
segja bílstjóranum að aka yður heim. Ég
gekk ein niður. Það ætti dyravörðurinn að
geta sagt þér, því að hann sagði bílstjór-
anum að flýta sér til baka til að ná í verk-
fræðinginn. Skilurðu nú? Ertu nú sannfærð-
ur? spurði ég hann og brosti.
Mario virti mig ekki svars. Hann hélt
áfram að stara á mig þessu stjarfa og hræði-
lega augnaráði og stjáklaði jafnframt til og
frá. Ég var dauðhrædd um að hann myndi
rjúka á mig þá og þegar.
Hann drepur mig, hugsaði ég. Og ég var
hræddari við blöðin og hneyksli en að deyja.
— Þetta er dagsatt, fullyrti ég og reyndi
bæði með augnatilliti og raddbeitingu að
sannfæra hann um sakleysi mitt. Bílstjór-
inn á sjö börn, hann er fjölskyldufaðir, þú
hefur svo oft hitt hann. Hvers vegna ertu
eiginlega svona afbrýðissamur?
Mario steinþagði. Hann var náhvltur í
framan og ég fann að ég yrði að halda
áfram að tala, því annars mátti Guð vita
hvað fyrir gæti komið.
— Hann far fram í og ég aftur I, hélt
ég áfram. — Og við töluðum ekkert saman,
ekki svo mikið sem eitt einasta orS. Jú,
annars, auðvitað, allt í einu sagði hann sem
svo: Hvílíkur vinnutími, aumingja signorina.
Dóttir mín er á námskeiði í hraðritun, í
árslokin tekur hún próf, en ég get ekki
hugsað til þess að hún þurfi að strita svona.
— O, en hvað ég trúi því vel, andvarp-
aði ég. — Ég var svo þreytt, að þegar við
komum að hliðinu hjá mér og hann opnaði
fyrir mér bíldyrnar eins og ég væri hefðar-
dama, langaði mig bara ekkert að fara út.
Bara að ég hefði aldrei sagt þetta! Mario
löðrungaði mig í annað sinn og hið þriðja,
svo að blóðið tók að streyma úr nösunum.
Ég fann það renna niður yfir varirnar, heitt
og slímkennt, og ég blygðaðist mín fyrir
þeim sem framhjá gengu.
— Réttu mér vasaklútinn þinn, bað ég.
Og ég þrýsti klútnum upp að nösunum og
hallaðist svo upp að brjóstvörninni.
Hvað hef ég eiginlega gert af mér? spurði
ég sjálfa mig ( hljóði og horfði niður I
fljótsstrauminn, sem margir enduðu með að
drekkja sér (. Mario stillti sér upp við hlið-
ina á mér, en ég vissi að hann gerði það
aðeins til að vegfarendur færu ekki að veita
okkur athygli. Og svo að ég skyldi ekki
halda að honum væri að renna reiðin, lamdi
hann hnefanum í brjóstvörnina, snöggt og
fólskulega.
— En hvað hef ég gert, Mario? hvíslaði
ég þegar ég kom upp orði fyrir snökkti.
Jafnframt var mér það í hug að lífið er
stöðugum breytingum undirorpið; ég var
falleg og glaðlynd stúlka, ég var fersk og
heilbrigð og fegin að geta unnið og vera
trúlofuð Mario, myndarlegum, ungum manni,
sem allar vinkonur mínar öfunduðu mig af;
og nú stóð ég hér og starði út á fljótið,
full örvæntingar vegna þess að ég var að-
eins nítján ára og átti því svo langt líf
framundan.
— Þú veizt víst sjálf hvað þú hefur gert,
sagði Mario og röddin var eins og svipu-
högg. — Þú heldur að þú sleppir af því að
fólk er nálægt, en þar skjátlast þér. Þú þekk-
ir mig ekki.
Ég heyrði einhvern gráta fyrir aftan okk-
ur. Það var lítill drengur, sem foreldrarnir
drógu með sér. Móðirin þuldi yfir honum
ýmsar ógnanir, en til einskis, unz hún sagði:
— Nú hættir þú að gráta, því annars fer
ég frá þér. Og þá steinþagnaði hann. Ég
hugleiddi hvers vegna fólk, sem kannski er
dauðhrætt við annað fólk, er þó miklu hrædd-
ari við einsemdina. Ég var í rauninni dauð-
skelkuð við tóninn í rödd Marios og það,
sem hann kynni að boða, en sízt af öllu
gat ég til þess hugsað, að hann hlypist
á brott og skyldi mig eftir eina. Ég leit
upp og vonaði að það hætti að blæða úr
nefinu, og ég sá himin, sem var alþakinn
skýjum; brýrnar sem upplýstir sporvagnarn-
ir fóru yfir voru langt í burtu. Ef Mario
yfirgæfi mig, skyldi ég hlaupa á eftir hon-
um, grípa dauðahaldi í handlegg hans og
láta hann draga mig á eftir sér eins og
druslu.
— Jæja, svo að þig langaði ekkert til að
fara út úr bílnum, endurtók Mario illsku-
lega. Og svo sat ég heima eins og hver
annars asni og beið eftir hringingu frá þér!
Bíddu bara, væna mín, síðasta föstudag
varstu líka á skrifstofunni framundir klukk-
an ellefu.
— Þá tók ég strætisvagn, útskýrði ég. Og
það lá við að ég bæðist afsökunar á því
að hafa haft það svo þægilegt í bílnum
kvöldið áður.
— Þú ert á uppleið, sagði hann. [ næstu
viku verður það verkfræðingurinn sjálfur,
sem fylgir þér heim. En þá mölbrýt ég á
þér hausinn. Það er þér óhætt að segja
honum. Og á honum líka.
Ég sór og sárt við lagði að svoleiðis skyldi
aldrei koma fyrir. Ég lofaði jafnvel að neita
að vinna yfirvinnu framvegis. Bara að verk-
fræðingurinn segi mér þá ekki upp og reki
mig út, hélt ég áfram.
— Nú, setjum svo að hann reki þig, sagði
hann og neyddi mig til að horfast í augu
við sig. Hvað gerirðu þá? Þú svarar ekki?
Hann hafði læst krumlunum um báða
handleggina á mér og hristi mig nú svo
ofsalega, að mér fannst ég vera að
hrökkva úr hálsliðunum. Alblóðugur vasa-
klúturinn féll úr hendi mér. Ég horfði á
blóðið og afmyndað andlit Marios, svo ungt
sem það var; við vorum bæði ung og þó
varð ég að gera mér það að góðu að
vera lamin utanundir á Lungotevere, rétt eins
og einhver pæja. Ég sá sjálfa mig í anda
í sjúkrahúsi og Mario í hegningarvinnu.
— Svaraðu, hvæsti hann.
Ég var á báðum áttum; ég var hrædd við
mömmu, sem beið eftir kaupinu mínu og
ég var hrædd við Mario. Þessi furðulega
hræðsla tengdi okkur saman, veikleiki, sem
var okkur sameiginlegur eins og aldurinn
og gerði okkur varnarlaus gagnvart öllum
þeim góðu og vondu máttarvöldum, sem
við komumst í kast við í fyrsta skipti. Ég
hafði fengið sönnun þess kvöldin áður, þeg-
ar við hvíldum saman á myrku engi og ég
flýði frá honum í örvæntingu, þar eð ég
skildi að jafnvel hamingjan lagði háska-
legar gildrur fyrir okkur.
Ég lofaði honum að hrista mig, veitti
enga mótspyrnu, og hann sagði grimmdar-
lega hvað eftir annað:
— Svona, reyndu nú að ákveða þig. Hvað
myndirðu gera ef hann hótaði að reka þig?
Ég horfði á hann hrædd og sagði ekk-
ert. Og þegar hann hóf upp handlegginn
æpti ég:
— Ég er svo hrædd!
Svo fór ég að gráta.
Ég veit í rauninni ekki, hvernig það
skeði, en allt í einu var ég í örmum hans
og skýldi andlitinu við brjóst hans. Hann
strauk mér um hárið og axlirnar, en þessi
blíðuatlot voru einhvernveginn hranaleg,
rétt eins og þau væru aðeins framhald af
barsmíðinni. Jafnframt hvíslaði hann ein-
hverju að mér — guð veit hverju — hlýj-
um og ástúðlegum málrómi og ég hugsaði:
Hann fyrirgefur mér, það eitt er öruggt.
Það var svo að sjá, að aumingjaskapur
minn hefði komið honum til að taka mildum
höndum á broti því, er ég hafði að hans
dómi framið. Hann var Ijúfur eins og lamb,
og það var svo að sjá að honum væri annt
um að sannfæra mig um, að honum hefði
verið nauðugur einn kostur að grípa til
ofbeldis.
— Var ég vondur við þig? spurði hann
blíðlega og leit á vasaklútinn, sem var al-
rauður af blóði.
— Það er búið núna, svaraði ég bros-
andi og stakk klútnum í vasann, hróðug
yfir því hvað eðallynd ég var og fljót að
fyrirgefa. Mig verkjaði í höfuðið og leið
í rauninni sárilla, en engu að síður var ég
innilega stolt yfir því að karlmaður skyldi
hafa gengið slíkan bersersksgang mín vegna.
— Ég er kvikindi, kvikindi, sagði Mario
hvað eftir annað. Líður þér nú vel? Eigum
við að skreppa í lyfjabúð?
Ég hristi höfuðið, sem enn hvíldist upp
við öxl hans.
— Ég er afbrýðissamur, viðurkenndi hann.
Það ólgar og sýður í mér þegar ég stend
og b!ð eftir þér, og ég er hræddur um
að þú Ijúgir mig fullan.
— Ljúgi? tók ég móðguð fram í fyrir
honum.
— Nei-nei, nei-nei, engillinn minn, elskan
mín, flýtti hann sér að segja og strauk mér
yfir ennnið. En þú ert svo falleg, það sjá
allir. Ég er svo hræddur um að ég missi
þig. Þú mátt ekki fara inn í bílinn og vera
ein með þessum náunga.
— En hann lítur ekki einu sinni á mig!
hrópaði ég upp yfir mig.
— Það getur ekki verið. Kannski þú viljir
ekki minnast á það við mig, nema þá að
þú takir ekki eftir því, en allir karlmenn
snúa sér við, þegar þú gengur framhjá. Hann
hlýtur þá að vera blindur.
— Þá segjum við að hann sé það, sam-
sinnti ég. Hve oft á ég eiginlega að þurfa
að segja þér, að hann er næstum tuttugu
árum eldri en ég?
Ég hló, og eftir augnabliks hik hló hann
líka. Við vorum hamingjusöm.
— Bráðum giftum við okkur, sagði ég. Og
þá hættir þú að verða afbrýðissamur.
— Bráðum? endurtók hann og svipurinn
varð þyngri. Þú getur reiknað með þriggja
ára bið að minnsta kosti.
— Hvað eru þrjú ár? sagði ég. Nítján
og þrjú, það verða tuttugu og tvö. Heldur
þú ekki, að við verðum ennþá ung eftir
þrjú ár?
Við þrýstum hvort annað og nutum æsku
okkar eins og hún væri að storka okkur.
Og það var líka æskan, sem gerði það að
verkum, að ég var alltaf veik á svellinu
gagnvart öryggi annarra, þeirra sem alltaf
sögðu við mig:
— Þú ert ung, hvað þykist þú skilja? Við
sjáum nú til. Og þetta var alltaf sagt í
málrómi, sem var þrunginn hótunum. Af
einhverri óskiljanlegri ástæðu var ég stöðugt
gagntekin hræðslu við að ég hefði framið
Framhald á bls. 39.
VIKAN 47. tbl. —