Vikan - 25.11.1965, Blaðsíða 14

Craig lautinant var afar hug-
rakkur og mjög vel gefinn. (t stríðs-
lok var hann altalandi á frönsku,
ítölsku og grísku, þokkalegur í
arabísku og þýzku). Allir liðsforingj-
arnir og mennirnir, sem voru undir
hans stjórn, höfðu mikið álit á hon-
um sem framkvæmdamanni".
Marshall lagði blaðið aftur á
skrifborð yfirlögregluþjónsins og
beið.
— Er nokkuð, sem þér vilduð
spyrja mig um? spurði Seddons.
Marshall hikaði. Upplýsingarnar
frá flotanum höfðu gefið honum
nokkurt ágizkunarefni, annað ekki.
Að lokum sagði hann: — Sprengjan,
Sir. Maynard gaf mér lista yfir
það, sem hún gæti hafa verið.
— Jæja? sagði Seddons.
Marshall hélt áfram: — Ég held,
að þetta hafi verið plastik, Sir.
Að þessu sinni brosti yfirlögreglu-
þjónninn ekki; hann flissaði.
— Hversvegna? spurði hann.
— Craig rak skipafélag, svaraði
Marshall. — Skipin hans voru flæk-
ingar. Þau sigldu með endilangri
strönd Norður-Evrópu og Norður-
landanna, síðan aftur niður yfir
Norðursjóinn og út á Atlantshaf —
Frakkland — Spán — og síðan nið-
ur að Miðjarðarhafi. Hér er ein
táknræn ferð, Sir: Hann tók vasa-
bók og opnaði hana: — Þetta er
ein ferð Rose of Tralee frá síðasta
ári: Danzig, Hamborg, Antwerpen,
Rabat. Rabat er í Marokkó, Sir. í
Danzig fermdi Rose of Tralee land-
búnaðarvélar og skó frá Tékkóslóv-
akíu. í Hamborg tóku þeir um borð
bíla, saumavélar og íþróttatæki.
Skónum var skipað upp í Antwerp-
en. Vélarnar og Iþróttatækin fóru
til Rabat. Marshall þagnaði og dró
andann djúpt. Það sem hann ætl-
aði að segja núna, það sem hann
varð að segja, myndi klingja sí-
fellt í eyrum hans, ef hann hefði
rbngt fyrir sér. Að lokum sagði
hann: — Ég held, að farmskrár
hans hafi ekki sagt sannleikann. Ég
held, að landbúnaðarvélarnar og
íþróttatækin hafi verið vopn handa
alsírskum uppreisnarmönnum. Sedd-
ons sagði ekkert og Marshall hélt
áfram. — Ég efast um, að Sir Geof-
frey Gunter hafi vitað nokkuð um
þetta. Craig lét hann sennilega ekki
hafa nema þessa smámuni, sem
skipafélaginu bar fyrir flutninginn,
en hélt sjálfur hinni gífurlegu á-
hættuþóknun fyrir vopnaflutning-
Ný frambaldssaga
2. hluti
efftip James Munro
Einkaréttur á íslandi: VIKAN.
Sagan er tileinkuð
Burt og Caroline.
ÞAÐ SEM ÁÐUR ER KOMIÐ.
Charlie Green, ungur auðnuleysingi, fer út til að setja bíl mágs síns í
gang. Mágur hans, John Craig er ríkur framkvæmdastjári skipafélags,
sem er í eigu Sir Geoffreys Gunter. Sprenging verður í bílnum, svo gífur-
leg aS maðurinn tætist í sundur og er algerlega óþekkjanlegur. John
Craig finnur konu sína, sem ekki hefir verið sérlega geðfelld, liggjandi
meðvitundarlausa á gólfinu í stofu sinni. Sjálfur fer hann á mótorhjóli
mágs síns í burtu, sprengir hjólið i loft upp. Og hverfur . . .!
Leynilögreglumennirnir Marshall og Hoskins eru að hefja leit að Charlie
Green, því að það er álitið að sá sem fórst í sprengingunni hafi verið John
Craig. Frú Craig er ennþá meðvitundarlaus á sjúkrahúsinu og Brady
læknir telur vafasamt að hún fái minnið aftur.
Lögreglumennirnr hafa rannsakað skrifstofu Craigs og notið aðstoðar
einkaritara hans, ungfrú Cross, sem ber mjög hlýjan hug til húsbónda
sfns...
ana. — Og það er eitt enn. Craig
talaði grísku, frönsku og arabisku.
A hverju ári fór hann utan í sex
vikur til að ræða við viðskipta-
vini. Það er ekki hægt að hugsa
sér betri aðstöðu til að reka vopna-
smygl, sölu og flutninga.
— Áfram, sagði Seddons.
— Craig var skipuleggjari. Hann
þaulhugsaði hlutina og var tauga-
laus. Menn vildu líka fylgja hon-
um. Á hverju skipi varð að vera
maður, sem hann gat treyst, og
maðurinn, sem hann gat treyst,
hlaut að vera skipstjórinn. En sá
hinn sami varð einnig að treysta
dómgreind Craigs. Hann drap
fingrum á blaðið frá flotamála-
stjórninni. — Ef það er nokkuð að
marka þetta.
— Af hverju plastik? spurði
Seddons.
— Frönsku nýlendubúarnir vilja
ekki, að menn séu að hjálpa Aröb-
unum, sagði Marshall. — Þeir hafa
komið á fót sínum eigin stofnunum,
A.F.L., og svo framvegis. Þeir eiga
einnig sína skæruliðaflokka. Og
þeir eru ósvífnir í orrustum. Ofstæk-
ismenn. Þeir hafa líka notað mik-
ið af sprengiefni. Aðallega plastik.
Þessvegna datt mér í hug . . . rödd-
in brást honum. — Fyrirgefið, Sir.
Ég veit, að þetta hlýtur að hljóma
hlægilega. En þetta er það eina,
sem fellur við staðreyndirnar.
— Það kom maður að finna mig
í morgun, sagði Seddons. — Hann
var frá Sérdeildinni, flokkaðist und-
ir einhverja „skikkju og hníf", sem
ég hef aldrei heyrt um. Hann brosti
með þolinmæði raunsæismannsins,
og að þessu sinn brosti Marshall
llka.
— Hann var að leita að manni,
sagði Seddons. — Það getur verið,
en það þarf ekki að hafa verið
Craig, sem hann var að svipast um
eftir. Hann vissi það ekki. Hann var
ekki reiðubúinn að segja mér,
hvernig hann ætlaði að komast að
því. En hann þarfnaðist mannsins,
sem hann var að leita að — þarfn-
aðist hans mjög nauðsynlega. Þeg-
ar ég sagði honum, að Craig hefði
verið myrtur, spurði hann hvort
hann hefði orðið fyrir plastiqué.
Vitið þér, hvað það þýðir? Það er
franska og þýðir „sprengdur ( loft
upp með plastiksprengju". Verst, að
hann skyldi ekki koma hingað fyrr.
Hann brosti til Marshall í þriðja
skipti.
— Þér hafið unnið gott verk,
sagði hann. — Nokkuð fleira?
— Já, Sir, sagði Marshall. — Eitt
í viðbót. Ég myndi hafa gaman af
að hafa upp á bróður frú Craig-
— Charlie Green. Hann var sá eini,
sem heimsótti Craig reglulega, og
það var til þess að fá lánaða hjá
honum peninga.
— Haldið þér, að hann sé bendl-
aður við þetta? spurði Seddons.
— Gæti verið, svaraði Marshall-
— Að minnsta kosti er hann eina
sporið, sem við höfum. Ég hef lýs-
ingu á honum, og hann keypti
VIKAN 47. tbl.