Vikan - 25.11.1965, Blaðsíða 15

mótorhjól fyrir nokkru. Við gætum
rakið slóð hans í gegnum það.
Hann er af þeirri tegundinni, sem
skiptir oft um verustaði. Ég gæti
ímyndað mér, að hann hefði eitt-
hvað að segja okkur, Sir.
— Allt ( lagi. Haldið ófram. Þetta
er yðar mól, sagði Seddons. Mars-
hall reis ó fætur en hikaði síðan.
— Það er aðeins eitt enn, Sir!
Rose of Tralee ó að koma til Genúa
ó morgun. Ég held að einhver ætti
að láta skipstjórann vita, hvað
gerðist. Hann gæti verið næstur á
listanum.
— Góð hugmynd, sagði Seddons
og Marshall gekk út úr herberginu
með frið í sálinni. Seddons hafði
ekki brjóst [ sér til að segja hon-
um, að maðurinn frá leyniþjónust-
unni hafði stungið upp á því sama.
III kafli.
Craig hafði eytt einni nótt á ó-
dýru hóteli í St. Pancras en flutti
sig síðan til annars dýrara f Bays-
water. Hann valdi þetta af mikilli
nákvæmni. Það mátti ekki vera neitt
laumulegt við það, ekkert hrörlegt.
Það varð að vera þannig staður,
að lögreglan sýndi honum virð-
ingu. Hann valdi Rowena, sem var
lítið hótel, fullt af ungum athafna-
mönnum. Hann skrifaði sig inn und-
ir nafninu John Reynolds og gaf
upp heimilisfang í Manhester. Reyn-
olds hafði verið aðstoðarliðsforingi
hjá honum í árás á Krít. Hann
hafði dáið f örmum Craigs, líkami
hans sundurtættur eftir Schmeisser
vélbyssu. Sfðan hafði Craig selt
margar Schmeisser . . .
Hann fékk sér drykk á barnum
og sagði barþjónustunni að hann
væri bókhaldari. Hún lét það gott
heita, án þess að sýna minnsta
áhuga, en Craig hélt áfram að tala,
áfram og áfram, um allt, sem hann
gat látið sér detta í hug að henni
leiddist, þangað til vesalings stúlk-
an nísti tönnum til að geispa ekki
framan [ hann. Það var gott. Ef
hann væri nógu leiðinlegur, myndi
hún vara hina við, góðu náung-
ana, sem höfðu lítið við að vera
í nokkra daga, og voru ef til vill
að svipast um eftir félaga, til að
fara með í nektarklúbb. John Reyn-
olds mátti ekki vera náunginn sem
þeir voru á hnotskóg eftir; hann
klæddist réttu fötunum — hann
hafði keypt þau sama morguninn
hjá Simpson's — en hann var ekki
réttur persónuleiki. Hann var leið-
inlegur og hann talaði. Þar að auki
hafði hann ekki keypt drykk handa
barþjónustunni. Þeir myndu leiða
hann hjá sér og hann þurfti að
vera leiddur hjá. Ef ekki, gæti það
kostað hann Iffið.
Svo fór hann í almenningssíma-
klefa og hringdi. Björt og skýr
stúlkurödd svaraði: — Baumer's Ex-
port, góðan dagnn.
— Má ég tala við Baumer?
Hann fékk að tala við einkarit-
ara Baumers og heyra ruglingslega
afsökunarsögu af áríðandi erinda-
gjörðum Baumers, sem myndi verða
burtu um sinn. Craig lagði á. Baum-
er yrði í burtu að eilffu. Einhver
hafði skilið Evenfng Standard eftir
f sfmaklefanum. Þar var fréttin um
hann á forsíðunni, en þeim hafði
ekki heppnazt að ná í mynd af
honum. Hann hafði gætt sín vel
varðandi myndir. Þessar skyndi-
myndir úr hernum væru núna hjá
lögreglunni, en þær yrðu ekki að
miklu liði. Þær voru tuttugu ára
gamlar. Honum kom á óvart, hve
rriikinn viljastyrk hann þurfti til að
lesa um sjálfan sig. Hann hafði
forðazt dagblöð og útvarp, sfðan
hann varð fyrir þessu yfirþyrmandi
reiðarslagi. Hann vildi ekki fá það
í smáatriðum, hvað hafði komið
fyrir Charlie, og hann hafði sagt
skilið við Alice. Hennar vegna varð
það að vera þannig. Og jafnvel
Alice gat ekki amazt við brotthlaupi
hans, ef það varð til að bjarga
lífi hennar. Hann neyddi sig til að
lesa áfram. Alice var ennþá með-
vitundarlaus og maðurinn, sem þeir
héldu að væri Craig, hafði verið
sprengdur f tætlur. Vesalings Charl-
ie hafði farið einum of oft f skóna
hans. Hann lagði frá sér blaðið og
hringdi í annað númer. Mjó, yfir-
fáguð rödd svaraði: — Hakagawa
talar.
— Craig hér.
Andi gripinn á lofti við hinn
enda Ifnunnar.
— Ég var ekki drepinn, sagði
Craig. — Þeir drápu annan í mis-
gripum. Ég verð að hitta þig, Hak.
það er árfðandi.
— Já, sagði Hakagawa. —
Komdu núna.
Japaninn lagði á og Craig varð
sér úti um leigubíl. Á leiðinni til
Kensington hugsaði hann um Baum-
er og velti því fyrir sér, hvert hann
hefði farið. Ef til vill til Bandaríkj-
anna eða Brasilíu. Baumer hafði
alltaf langað til að eiga heima f
Rio og hann hafði nóga peninga
eftir sfðustu ferðina. En þeir myndu
leita að Baumer eins og þeir höfðu
leitað að honum, og hata Baumer
jafnvel ennþá meira, þvf mennirn-
ir, sem leituðu, voru anti-Semítar
og þeir höfðu fengið hugmyndina
að láni hjá nazistum, eins og þeir
höfðu fengið heragann að láni og
fuhrerprinzip og þessa einu, allt-
umlykjandi trúarjátningu, hina ei-
Iffu yfirburði hvfta mannsins Það
fór hrollur um Craig. Hann vissi, að
þeir myndu finna Baumer. og hann
mætti prfsa sig sælan, ef þeir yrðu
fljótir að gera út af við hann.
Hakagawa bjó á neðstu hæð og
í kjallara húss eins við Kirkjustræti,
í einum af þessum játvörðsku
skrýmslum úr laxbleikum múrstein-
um, blönduðum með hvítum muln-
ingi, sem glitraði eins og ís. Hann
hringdi dyrabjöllunni og Sanuki
Hakagawa hleypti honum inn, fín-
leg, aldurslaus, japönsk kona í
peysu og sfðbuxum.
— Shinju er að kenna, sagði hún.
— Hann verður ekki lengi.
Þau drukku kaffi saman og
ræddu um veðrið og síhækkandi
verðið í Kensington. Ef frú Haka-
gawa vissi, að Craig átti að vera
dauður, lét hún það hvergi í Ijós.
Að sfðustu hljómaði bjalla og Crag
stökk á fætur. Sanuki reis einnig
á fætur og Craig neyddi sig til
að vera kurteis, að ganga rólega
út úr herberginu og niður stigana,
niður í einkaríki Hakagawa, leik-
fimissalinn, sem var kennslustofa
hans.
Hak stóð við dýnuna, lágvaxinn,
þybbinn Japani með kúluhaus og
undarlega fallegt andlit. Hann var
í júdóbúningi og þurrkaði svitann
af handleggjum sínum og hálsi
með handkiæði. Hann var hálf-
fimmtugur en hreyfingar hans
sæmdu manni tuttugu árum yngri,
þegar hann gekk yfir gólfið á móti
Craig og tók í framrétta hönd hans;
gætti þess af samvizkusemi að taka
ekki of fast.
— John, sagði hann. — Ég er
feginn að sjá þig. Þegar ég las
blaðið . . .
Craig brosti.
— Það var mágur minn, sem
þeir drápu, sagði hann. — Hann
var f gömlum fötum af mér.
— Og konan þfn?
— Samkvæmt blöðunum er hún
ennþá meðvitundarlaus. Og þeir
hefðu ekki gert sér rellu út af því,
þótt þeir hefðu drepið hana.
— Þeir?
— Ég ætla ekki að segja þér
það, sagði Craig. — Það er betra
fyrir þig að vita það ekki, Hak,
trúðu mér. Japaninn varð særður
á svipinn. — Þeir eru mjög vand-
virkir, hélt Craig áfram. — Ef þeir
komast á snoðir um, að ég er ekki
dauður, munu þeir heimsækja alla
þá vini mfna, sem þeir geta haft
upp á. Ég er að segja þér þetta,
vegna þess að ég ætla að biðja
þig að gera mér greiða.
— Ef ég get, skal ég gera það,
það veiztu, svaraði Hakagawa.
— Hugsaðu fyrst um það, sem
ég var að segja þér. Og það er
annað — lögreglan getur komið
hingað.
— Lögreglan hefur komið hing-
að, svaraði Hakagawa. — Þeir
vildu fá að vita um Craig, sem
ætti svart júdóbeiti.
— Hvað sagðirðu þeim?
— Sannleikann, svaraði Haka-
gawa. — Að ég hefði tekið þig f
tíma og að mér hafði fallið vel við
þig. Að þú værir efnilegur júdó-
maður. Hvað þú hafðir fyrir stafni
þar fyrir utan og hversvegna þú
varst drepinn, vissi ég ekki. En
ég sá eftir þér. Hvaða greiði er
þetta?
— Karate, svaraði Craig. — Allt,
sem þú getur kennt mér.
— Þú ert dauður. Þú hefur ekk-
ert að óttast, svaraði Hakagawa.
— Ég get ekki verið viss. Ef þess-
ir menn komast nokkurn tfma að
þvf, að ég er lifandi, munu þeir
leita mig uppi aftur. Ef þeir finna
mig, munu þeir Ifklega drepa mig,
en ég vil ekki láta þá gera það
fyrirhafnarlaust. Ég ætla að verj-
ast með öllum tiltækum ráðum.
— Eru þeir mjög vondir, þessir
menn? spurði Japaninn.
— Verstu, sem ég veit um, svar-
aði Craig.
— Og ef ég kenni þér, viltu þá
sverja að nota þekkingu þína að-
eins gegn þeim?
— Já, svaraði Craig. — Dreng-
skaparheit.
— Gott, svaraði Hakagawa, —
En mundu, að hendur þínar eru
hræðileg vopn, ef þú kannt að
nota þær. í Japan er Karatemað-
ur, sem berst — raunverulega berst,
kærður fyrir árás með banvænum
vopnum. Þetta. Hann hélt uppi
reiddum hnefa. — Og þetta. Hann
glennti út fingurnar og sneri hönd-
inni til að sýna Craig harða brún-
ina, sem náði frá úlnlið fram á
fingurgóma.
— Ég skal sýna þér, sagði Haka-
gawa.
Hann setti plankabút f skrúfstykki,
lóðrétt. Plankinn var úr mjúkum
viði, en minnsta kosti tomma á
þykkt. Eitt andartak stóð hann graf-
kyrr, andaði hægt og jafnt. Svo
sló hann með krepptum hnefa,
þrisvar. [ þriðja höggi flfsaðist
plankinn f sundur. Svo setti hann
upp annan planka láréttan og sló
á hann með handarjaðrinum. Piank-
inn brotnaði við fyrsta högg.
— Þetta er skemmtileg brella,
sagði Hakagawa. — Þessvegna hef
ég alltaf þessi borð hér — til þess
að hafa áhrif á nemendur mína.
En góður júdómaður, sá sem er
reiðubúinn, þarf ekki að óttast neitt
högg, ekki einu sinni þetta. Hann
tekur á móti því og notar það til að
slá þann niður, sem gefur það.
Farðu varlega með það.
Klukkustund síðar, rennsveittur,
var Craig tekinn að bæta við dráps-
kunnáttu sína. Hakagawa hafði út-
búið handa honum tvo þunna striga-
poka og fyllt þá af sandi. Þessa
poka átti Craig að berja á hverj-
um degi, nota hnefana og handar-
jaðrana, þangað til þeir væru nógu
harðir og banvænir fyrir þjálfun
hans í notkun þeirra; þangað til
þeir yrðu drápstæki.
— Þú ert góður, sagði Haka-
gawa. — Mjög góður. Einn góðan
veðurdag verðurðu betri en ég.
- Ætli það.
— Ójá, svaraði Hakagawa. — Ár,
tvö ár, þá verður þú betri en ég.
Þú ert nefnilega óvenjuiegur mað-
ur. Jafnvel nú, þegar þú ert ný-
sloppinn undan morðárás, er Ifk-
ami þinn og hugur sameinuð f að
sigra mig. Þú ert hættulegur, John.
— Ég var það, svaraði Craig.
— Þú ert það núna. Þú verður
aldrei annað.
— Alice — konan mín — hetdur
það ekki. Hún heldur að ég sé —
hann hikaði — vél til að framleða
peninga og lyfta henni f þjóðfélags-
Framhald á bls. 56.
VIKAN 47. tbl. Jg