Vikan - 25.11.1965, Blaðsíða 16

Mitzi og rís upp. — Bíddu bara, nú skaltu
svei mér fá að heyra! Því að það var sannar-
lega saga sem segir sex. Nú skal ég segja
þér hvað skeði: Dag nokkurn lá ég hér í dyngju
minni, alsæl með tilveruna, þá kom stúlkan mín
inn og sagði að það væri frú að spyrja eftir
mér. Hvaða frú? Spyr ég. Reglulega fín frú,
segir hún. Lét hún þig fá nafnspjald? Nei, hún
vildi ekki segja nafn sitt, sagði stúlkan. Ja, því-
líkt. Mér var svosem alveg sama og bað stúlk-
una að vísa frúnni inn.
— Hver heldurðu svo að hafi komið inn. Kona
í svartri dragt, með blæju fyrir andlitinu, ekki
sérstaklega nýtízkuleg, en hrein og snotur, —
hún var mjög alvarleg og hlédræg í framkomu.
Hún leiddi lítið barn, svona um það bi! fimm
ára, feitlagið, en alveg yndislegt barn.
— Hvað ertu að segja! hrópaði Lisl undrandi.
— Ég gekk til móts við hana: Frú, hvað get
ég gert fyrir yður — viljið þér ekki fá yður
sæti? Nei takk, segir hún kuldalega og stendur
grafkyrr á miðju gólfi. Þetta er áhrifaríkt, hugsa
ég með sjálfri mér. Hún virðir mig fyrir sér um
stund og segir ekki orð. Fyrirgefið frú, en hvern
hefi ég þann heiður að tala við . . . ? segi
ég.
Mitzi lýsti þessu öllu af lífi og sál. Hún lék
tvö hlutverk. Hún lék bæði sjálfa sig og kon-
una í svörtu dragtinni. Lisl kveikti f sígarettu
og beið í ofvæni eftir framhaldinu.
— Allt í einu sviftir hún blæjunni frá andlit-
inu. Sjáðu til, alveg eins og Marfa Stuart, (Mitzi
er María Stuart). — Vitið þér hver ég er?
— Því miður, mér þykir það leiðinlegt, en
ég man ekki til að ég hafi hitt yður, sagði ég.
— Ég er barónsfrú Reiffensteinl
Ég hlassaðist niður á stól, af einskærri undr-
un, en náði mér samt fljótlega og sagði, yfir-
lætislega, þú skilur, eins og heimsdama fram
í fingurgóma: — En gaman að hitta yður, bar-
PERUIRNAR
efftir
Vlcki Baum
í herbergi, sem hérumbil gæti
verið dyngja hefðarkonu, ligg-
ur hún á hérumbil ekta hlé-
barðafeldi. Svo reykir hún tyrk-
neska sígarettu úr löngu röri,
sem næstum því gæti verið úr
ekta onyx. Þannið útbúin miðl-
ar hún vinkonunni af lífsreynslu
sinni.
Stimamjúkir kavalerar! hnussaði
Mitzi. — Hlægilegt! Fínir hefðar-
menn! Sveiattan! Gefa þeir
manni gjafir? Ef til vill einhverja
ómerkilega smámuni. Mundu
bara eitt, Lisl, segir hún. — Það eru bara heimsk-
ar gæsir sem eru heiðarlegar.
Lisl sat f hnipri í stórum hægindastól, lítill
og grannvaxin, á kafi í silkipúðum, sem ýmist
voru ferlega stórir eða pínulitlir, og hún hlust-
aði með andakt. Hún var ráðin við litla Metropol-
leikhúsið og er mjög auðtrúa og óreynd, enda
tók hún allt bókstaflega sem vinkonan sagði
henni.
— Sjáðu nú hvað ég komst í með hann þarna,
náungann, sagði Mitzi, — hann þarna Reiffen-
stein! Það var heill reyfari, vinkona, hreinn
sorgarleikur . . .
— Reiffenstein? Er það ekki hann sem gaf
þér perlurnar, segir Lisl og skerpir heyrnina.
— Jú reyndar, það voru nú perlur í lagi! sagði
16
VIKAN 47. tbl.