Vikan - 14.04.1966, Blaðsíða 2

í FULLRI ALVÖRU
ÖKUMAÐURINN sjálfur, hvort sem er eigandi eöa einhver annar,er alls ekki
tryggöur í ábyrgöar- eða kaskotryggingu og aðdragandi slyss getur veriö bannig, aö
farþegar fái heldur ekki tjón sitt bætt. ÖKUMANNS- OG FARÞEGATRYGGING er því
nauðsynleg og sjálfsögð viðbótartrygging.
Ökumaður og hver farþegi er tryggður fyrir eftirtöldum
upphæðum.
Við dauða kr. 200. 000 Bætur úr lögboðinni
Útfararkostnaður - 20.000 ábyrgðartryggingu eru
Við algjöra örorku - 300.000 undanskildar.
OF-TRYGGING ER NY ÞJONUSTA
SAMVINNUTRYG GINGAR
ARMULA 3, SIMI 3S500
Sðlarhungur
Á dögum Rómverj a hinna fornu
var fátt ófínna en það, að láta
sjá á sér sólbruna. Slíkt var
þrælsmerki; þrælarnir gátu ekki
veitt sér það að sitja í forsæl-
unni eins og yfirstéttin. Allt fram
á þessa öld, raunar fram yfir
1940, reyndu konur með öllum
tiltækum ráðum að forðast sól-
bruna og kaupakonur höfðu öfuga
sjóhatta á höfði til þess að vera *
tilhlýðilega fölar í andlitinu eftir
sumarið. Svo uppgötvaðist allt
í einu, að sólin var ekki aðeins ,
nauðsyn heldur var sjálft sól-
baðið líka nautn.
Úr því að komið er fram yfir
jafndægri á vori, má sjá ofsa-
trúarfólk af þessu tagi á svölum
sambýlishúsa og í görðum. Það
pínir sig í kuldanum og teygir
álkuna ámáttlega til sólar. Um
leið og sumarið er gengið í garð,
verður sólbaðið æðsta inntak lífs-
ins.
Síaukin ferðalög íslendinga til
útlanda í sumarleyfum, eru að
talsverðu leyti byggð á sólar-
hungri. Að eyða dýrmætum tíma
og miklu fé einungis í sólböð,
er þó að minni hyggju sú nægju-
semi, sem fullkomlega jaðrar við
fákænsku. Ég hef verið með sól-
sjúku fólki á ferðalögum erlend-
is. Stundum er spaugilegt að
fylgjast með því, stundum hálf
dapurlegt. Allt sem máli skiptir
er því einskis virði. Sjálft mann-
lífið, borgirnar og fegurð nátt-
úrunnar. Að auðga anda sinn og
endurminningar með því að sjá
stórkostleg listaverk, heims-
fræga sögulega staði eða sér-
kennilegt mannlíf, er í augum
sóldýrkendanna aðeins tíma-
eyðsla frá því eina, sem máli
skiptir í tilverunni: Að komast í
sólbað. Ég hef heyrt um fólk,
sem fór til Rómar og aldrei hafði
komið þanðað áður og átti þess
aðeins kost að dvelja þar í þrjá
daga. Það kunni ekkert skárra
til bragðs að taka í borginni ei-
lífu en að komast á baðströnd.
Að vísu er ágætis tilbreyting að
skreppa á baðstrand öðru hvoru^
og busla í volgum sjó í tvo eða
þrjá klukkutíma. En mér skilst,
að menn efist ný meira en áður
um hollustu þessarar athafnar,'
enda þekkja flestir, hversu út-
taugaður og slappur maður get-
ur orðið eftir sólbað.
Sólbruni úr hófi fram klæð-
ir alla illa. Að vera kominn
um lönd og höf á staði sem hafa
upp á að bjóða sjaldséð og ó-
metanleg verðmæti og kunna það
eitt til bragðs að taka að teygja
sig framan í sólina á baðströnd
svo að dögum skiptir, það er sjálf
ásýnd heimskunnar. GS.
2 VIKAN 15. tbl.