Vikan - 14.04.1966, Blaðsíða 21

—- Þ6ttá ér lítið fiskiþorp. Við getum hrætt þá nægiiega tii þess
að þeir Þegi, og við verðum þar ekki nema meðan stormurinn gengur
hjá. Ef við förum ekki þangað, rekur okkur upp í klettana eins og
hvert annað rekald.
— Ég er ekki sammála.
— Hverju stingur þú Þá upp á, foringi?
— Ég vil reyna að halda i hafi, þar til storminn lægir.
— Það væri barnaskapur að gera það, foringi. Þessi gamli timbur-
kassi þolir það ekki.
— Við skulum leggja þetta undir atkvæði. Komdu, sagði hann og
þreif í handlegg Angelique. — Þú leitar skjóls í káetunni. Þér getur
skolað fyrir borð hér, og ég vil ekki að hákarlarnir fái þig. Ég á þig.
I myrkrinu gat hún aðeins getið sér til um óreiðuna í masturslausri
galeiðunni. Þræialestin var hálffull af vatni. Undir svipuhöggum sinna
fyrrverandi félaga réru útlendu glæpamennirnir — Rússarnir, Tyrkj-
arnir og Márarnir — ákaflega og grétu og öskruðu af örvæntingu og
ótta.
Hvar voru Savary og Flipot?
Nicholas var aftur kominn að hlið hennar. — Þeir vilja leita lands,
þarna sem við sjáum ljósin, hrópaði hann til hennar. — Ég vil ekki
gera það. Ásamt nokkrum af félögum okkar getum við farið í bátinn
og siglt burtu. Komdu, Marquise.
Hún reyndi að sleppa frá honum, þar sem hún sá fram á meira
'öryggi á uppreisnargaleiðunni heldur en í einhverri vafasamri höfn.
En hann þreif til hennar, lyfti henni upp í fangið og bar hana ofan i
skipsbátinn, sem beið þeirra.
Báturinn dansaði á ölduföldunum eins og valhnotuskel, þegar dagur-
inn brauzt fram. Áður en langt um leið varð himinninn heiður, en sjór-
ínn var enn ofsafenginn og grænn og færði nær ströndinni Þessar fáu
veikburða mannverur, sem höfðu vogað sér að gera uppreisn gegn
veldi hans,
— Passi nú hver sig, hrópaði Nicholas, þegar þau nálguðust rauða
klettana meir.
Glæpamennirnir stukku útbyrðis.
— Kanntu að synda? spurði Nicholas Angelique.
— Nei.
— Komdu samt. Hann stökk í vatnið með hana og barðist við að halda
höfði hennar yfir öldunum.
Hún saup á sjó og svelgdist á. Stór alda þreif hana af Nicholasi og
bar hana upp að ströndinni eins og hún væri á hesti. Hún lenti á steini
og þreif um hann af öllum kröftum. Aldan sogaðist burt og hafði næstum
hrifið hana með sér. Angelique klöngraðist hærra á steininn. önnur alda
skall yfir hana, togaði í hana, hvarf og kom aftur. I hvert skipti tókst
henni að klöngrast ofurlítið hærra. Að lokum fann hún fjörusandinn
undir sér. Aðeins litið eitt ofar! Svo íann hún sandbungu, þakta með
þurru grasi, skreiddist upp á hana og féll þar i öngvit.
Þegar hún opnaði augun aftur og sá skærbláan himininn yfir sér,
minntist hún Þess, sem gerzt haíði Þessa hræðilegu nótt, og að henni
hafði aldrei flogið í hug að biðja guð fyrir sér. Gleymska hennan skelfdi
hana eins og hún hefði drýgt synd, sem hún ætti eftir að skrifta fyrir.
Nú þorði hún í auðmýkt sinni ekki að bæta fyrir þessa vanrækslu með
því að þakká forsjóninni fyrir, að henni skyldi auðnast að líta nýjan
morgun.
Hún stóð upp með nokkrum erfiðismunum, henni var óglatt af öllu
saltvatninu, sem hún hafði gleypt; og gerði sér grein fyrir ástandi
sinu. Áttu forlögin það skilið, að þeim væri þakkað? Nokkur fet frá
henni sá hún glæpamennina umhverfis eld, sem þeir höfðu kveikt á
ströndinni.
Sólin var hátt á lofti og geislar hennar höfðu þurrkað hár Ange-
lique og klæði, en hár hennar var fullt af sandi, og hana sveið i sól-
brenndar kinnarnar. Hún var illa rispuð á höndunum. Smám saman
tók heili hennar til starfa á ný, fyrst sjónin, svo heyrnin. Hún heyrði
raddir glæpamannanna. Tveir þeirra voru önnum kafnir að brasa eitt-
hvað yfir eldinum, en hinir stóðu umhverfis bálið og af raddhreim
þeirra mátti ráða, að þeir voru að þrátta.
— Nei, það gengur ekki foringi, hrópaði hár og grannur, ljóshærður
náungi. — Við höfum gert allt, sem þú hefur skipað okkur. Við höfum
virt þinn rétt og nú verður þú að virða okkar.
Nicholas sneri baki við Angelique, svo hún heyrði ekki svar hans.
— Þú ert einn til frásagnar um það, að þú hafir átt hana áður.
— Þú getur ekki fengið okkur til að trúa því. Þetta er háttsett
kona. Hvað myndi hún hafa átt 'saman við lúsablesa eins og þig að
sæida ?
— Reyndu ekki að slá ryki í augu okkar foringi, svona lagað geng-
ur ekki.
— Jafnvel þótt að það sé satt, sem hann segir, skiptir það engu
máli. Lögin i París eru einn hlutur; reglur galeiðunnar annar.
Beinaber, gamall maður, tannlaus og sköllóttur opnaði munninn og
sagði um leið og hann veifaði einum fingri: — Þið þekkið lög Mið-
jarðarhafsins: „Hræfuglinn fær líkið, sjóræninginn fær ránsfenginn
en konurnar fá allir“.
— Já allir, hrópuðu hinir og nálguðust foringja sinn ógnandi.
Angelique leit upp á klettabrúnina. Hún yrði að komast lengra inn
á landið, þar sem húo gæti ef til vill falið sig í trjálundum eða háu
grasi. Þau voru áreiðanlega ekki stödd á eyðieyju, og hún hlaut að
geta fengið hjálp fiskimannanna.
Hægt og varlega tók hún að skriða burt á höndum og hnjám. Ef
glæpamennirnir tækju að slást, myndi hún vinna tíma. En hún íékk
ekki betur heyrt, en þeir væru hættir að rifast. Hún heyrði eina rödd-
ina segja: — Allt í lagi, það getur gengið. Þú ert foringinn, svo þú átt
rétt á fyrsta bitanum. En skildu svolitið eftir handa okkur....
Hávær hlátur fylgdi þessum orðum. Angelique sá Nicholas koma
skálmandi í áttina til hennar. Hún stökk á fætur og reyndi að flýja,
en á einú andartaki hafði hann náð henni og þrifið um úlnliði hennar.
Það var æðisgenginn glampi í augum hans, og varirnar strekktar, svo
skein í tennurnar, svartar af tóbaki. Hann var svo gagntekinn æði, að
hann tók ekki eftir að hún reyndi að slíta sig af honum með viðbjóði,
heldur dró hana á eftir sér eftir ósléttum geitarslóðanum neðan við klett-
inn. Hlátrasköllin og klúr gamanyrði glæpamannanna, sem eftir voru
niðri á ströndinni, fylgdu þeim eftir.
— Taktu þér nógan tíma, foringi, en gleymdu okkur ekki. . . . Við
höfum svipaðar hvatir og þú....
— Eins og ég láti þá hafa hana! muldraði Nicholas. — Ég á hana. Ég!
Hann þaut með hana yfir grjóturð og harðan lággróður, dró hana
á eftir sér, meðan vindurinn leysti hárið úr hnútnum, sem hún hafði
bundið það upp i, og sló því um andlit hennar eins og blindandi silkiklút.
— Hættu! hrópaði hún.
Glæpamaðurinn þaut áfram og dró hana með sér.
— Stanzaðu! Ég get ekki meir!
Að lokum virtist hann heyra til hennar og nam staðar og litaðist
um eins og hann væri að vakna.
Þau voru komin fram á klettabrún, og nú var sjórinn við fætur
þeirra og dökkblár litur hans skar sig frá asúrbláum himninum, þar
sem hvítir mávar svifu í hringjum. Allt í einu virtist galeiðuþrællinn
taka eftir því að hann var ekki i hlekkjum.
— Allt þetta! muldraði hann og starði á endalausa viðáttuna fyrir
framan sig. — Allt þetta handa mér....
Hann sleppti Angelique til að slá út handleggjunum og draga loftið
djúpt að sér. Fylla lungun, þenja út bringuna og rétta úr öxlunum,
sem stritið við árarnar höfðu gert ennþá sterklegri, en þær höfðu áður
verið. Vöðvar hans hnykluðust undir þröngri, rauðri skyrtunni.
Angelique stökk til hliðar og tók til fótanna.
— Komdu! þrumaði hann og lagði af stað á eftir henni.
Þegar hann náði henni, sneri hún sér við og tók á móti honum með
útglennta fingur, sem voru eins og klær á reiðum ketti.
— Komdu ekki nærri mér! Ekki snerta mig.
Augu hennar skutu þvilíkum gneistum, að hann stóö eins og negldur
í sömu sporum.
— Hvað heíur komið yfir þig? muldraði hann. — Viltu ekki, að ég
kyssi þig? Það er svo langt síðan. Viltu ekki, að ég elski þig?
— Nei.
Maðurinn pírði augun og gretti sig eins og orð hennar næðu svo seint
til heila hans, að hann gæti ekki skilið meiningu þeirra. Hann gerði
aðra tilraun til að ná henni, en hún skauzt undan. Hann stundi yfir
mótspyrnu hennar.
— Hvað hefur komið yfir þig? Þú getur ekki komið svona fram
við mig Angelique. Ég hef ekki komizt yfir konu i tíu ár, jafnvel ekki
snert konu, varla séð. Svo komst þú, og þú varst þarna.... Þú! Ég
eyðilagði allt, til að geta verið hjá þér, til að taka þig burt frá þessum
náunga. Hef ég ekki rétt til að snerta þig?
— Nei.
Svört augu glæpamannsins ranghvolfdust i höfði hans, eins og hann
væri genginn af göflunum. Hann stökk á hana og lánaðist að ná henni,
en hún klóraði hann svo grimmilega, að hann sleppti henni aftur, til að
stara i undrun á djúpar, rauðar rákirnar, sem blóðið vall úr á hand-
legg hans.
— Hvað hefur komið yfir þig? sagði hann einu sinni enn. Manstu
ekki eftir mér, elskan min — hvernig þú hjúfraðir þig upp að mér í
svefninum í Nesleturninum, og ég tók þig í fang mér og elskaði þig
eins og ég vildi — og þú vildir? Það var enginn draumur. Það var raun-
veruleiki. Ertu að reyna að segja mér, að Það hafi aldrei verið, að ég
hafi einhvern tima unnað annarri en þér.... að þú hafir ekki þráð
mig á brúðkaupsnóttina þína? En þetta er alltsaman satt! Ég heí
ailtaf elskað þig! Mannstu ekki eftir Nicholasi, gamla vininum þinum
honum Nicholasi, sem týndi handa þér jarðarberin?
— Nei! Nei! æpti hún og flúði frá honum i örvæntingu. — Nicholas
dó fyrir langa löngu. Þú ert Calembredaine, ræninginn. Ég hata þig!
— En ég elska þig! hrópaði hann.
Þau tóku aftur til fótanna, og hann elti hana eftir klettabrúninni,
yfir harðan og hornóttan lággróðurinn. Angelique rak fótinn í viðartág
og féll. Nicholas var næstum kominn ofan á hana, en hún komst á
íæturna aftur. Hann greip fast um mitti hennar, jafnvel þótt hún
slægi hann i andlitið með krepptum hnefunum.
— En ég elska þig, sagi hann hvað eftir annað. — Ég hef alltaf þráð
þig. Ég kemst aldrei yfir það. Öll þessi ár við árarnar var ég að bresta
af þrá til þin. Og nú — nú næ ég þér ekki einu sinni.
Hann reyndi að tæta af henni fötin, en karlmannsbúningurinn gerði
houm erfiðara fyrir. Hún reyndi líka að verjast honum af meiri at-
orku en hún vissi að hún ætti til. En þrátt fyrir það hepnaöist honum
að rífa jakkaboðunginn og bera annað brjóst hennar.
— Leyíðu mér að elska þig, sagði hann bænarröddu. Reyndu að
skilja mig.... Ég er að farast, ég dey af löngun í þig.
Þau slógust eins og vitfirringar og veltust um í einiberjarunnunum
og myrtusviðnum, og vindurinn lék um þau.
Allt i einu fann hún, að galeiðuþrælnum var rykkt upp eins og
viðarteinungi, sem er kippt með rótum upp úr jörðinni, og kastað til
jarðar nokkuð frá. Maður nokkur hafði rétt i þessu komið í ljós innan
úr rjóðri. Rykblár einkennisbúningur hans var rifinn, svo skein i
bringu og axlir, þaktar marblettum og sárum, og andlit hans var bólgið
og atað þurru blóði. Þetta var hinn ungi lautinant Millerand.
Nicholas þekkti hann um leið og hann klöngraðist á fætur. — Ó,
herra liðsforingi, sagði hann og glotti. — Svo fiskunum gazt ekki að
Framhald á bls. 36.
VIKAN 15. tbl. 21