Vikan - 14.04.1966, Blaðsíða 17

A; ■;

mm.’,

'
ifiC TxS 'r(mífwWBw
meðan ég svaf, og hlustaði á lógt gargið
í móvunum utanvið gluggann, fullur óhugn-
aðar. „Þeir ætla að æra mig", hugsaði ég,
„mig af því að ég er viðkvæmari en hinir
og einstæðingur". Eg kófsvitnaði við til-
hugsunina. Ég lá lengi ráðviltur, unz ég sá
við svo búið mátti ekki standa, og snarað-
ist framúr. Auðvitað sé ég nú, að þeir
voru aðeins handbendi annarra afla, en
sjálfsbiargarhvötin bar skynsemi mfna ofur-
I iði; ég dreif mig í fötin, hraðaði mér fram
ganginn og út. Á stéttinni framan við kjall-
aratröppurnar hikaði ég eitt augnablik til
að átta mig. Yfir flötinni var grá skíma frá
útidyraljósum húsanna. Raðhúsið á móti var
myrkvað að mestu, utan Ijós í tveimur eða
þremur gluggum. Þeir hfmdu f hnapp á
miðri flötinni. Oðruhvoru flögraði fugl upp
og hvarf í regnið og storminn, en aðrir komu
og settust, líkt og þeir tættust útúr myrku
loftinu og féllu máttvana til jarðar. Gegn-
votur og margelfdur af veðrinu tók ég á
rás f áttina til þeirra, þögull, fullur af log-
andi heift. Þeir höfðu kallað, allt f lagi hér
kom ég. Nú skildu þeir sýna mér, hvað
þeir vildu. Þeir skildu sjá, að ég gat staðið
f þeim. Ég, ég myrkrahöfðinginn, hugsaði
ég, ég náttfarinn, hah! „Ég skal snúa ykk-
ur. Þið haldið að þið getið troðið á mér af
því, — af þvf að ég hef enga vængi, hah"!
Ég var kominn langleiðina til þeirra, þegar
þeir fóru að ókyrrast og gargið varð há-
værara. Ég missti af mér annan skóinn og
greip hann upp, næstum án þess að hægja
á mér. Svo hófu þeir sig skyndilega til flugs,
allir sem einn, og stefndu upp í vindinn f
átt til sjávar. En þeir flugu ekki langt, held-
ur settust aftur spölkorn neðar, — storkuðu
mér. Ég æpti að þeim, sveiflaði skónum á
hlaupunum og grét af heift. Ég var rétt kom-
inn að þeim, þegar þeir flugu upp aftur og
tvístruðust út í myrkrið. Ég henti skónum á
eftir þeim og hné svo örmagna niður, en
ögrandi gargið fjarlægðist og dó út. Ég lá
drykklanga stund í svaðinu, svo stóð ég
upp og reikaði að sjónum.
Við ströndina eru engin íbúðarhús, að-
eins geymsluskúrar. Ljósastaurar mynda
strjálar Ijóseyjar í drungalegt umhverfið. Á
aðra hönd gengur tangi fram í sjóinn og
endar í þverhníptum hamri. Ég nam staðar.
Öldurnar dönsuðu milli klettanna við fætur
mér, hurfu með djúpum soganda niður f
myrkrið, eins og drukknandi manneskjur, og
æddu svo trylltar aftur inn yfir klappirnar
og splundruðust. Þvflfk stund, ég söng há-
stöfum.
Ég þekkti hana strax og var búinn að
virða hana fyrir mér góða stund, áður en
ég kom mér til að fara yfir ti! hennar og
ávarpa hana. Það var Drottningin. Hún stóð
við eitt ljóskerið hreyfingarlaus með krag-
ann á Ijósgrárri kápunni upp að eyrum og
horfði út á hafið. Strax og ég tók eftir henni,
hljóp ég f felur við einn kofann. Um leið
rann upp fyrir mér, og ég var bjáni að
skilja það ekki fyrr, að auðvitað hafði hún
verið að kalla, eða öllu heldur fengið máv-
ana til að katla á mig. Ég virti hana lengi
gaumgæfilega fyrir mér, svo steig ég fram
og gekk ákveðið beint til hennar. Hún varð
mfn strax vör, en virtist ekkert hrædd. Nokk-
ur skref frá henni staðnæmdist ég og sagði:
„Þú sendir mávana á eftir mér, Regfna".
Hún virti mig litla stund fyrir sér og sá að
ég var skólaus á öðrum fæti. — Hún var
svo fögur. Svo sagði hún: „Láttu mig f friði,
þú ert fullur". Hún sneri sér við og gekk af
stað burt út með ströndinni. Það var mjór
moldarstígur og grasivaxnir hólar. Þá kom
í mig einhver hrekkur og ég hljóp á eftir
henni. Hún leit snöggt til baka, varð ein-
beitt á svip og hrópaði: „Hvað viltu? Hypj-
aðu þig burtu". Ég nam líka staðar og kall-
aði á móti: „Ég er ekki fullur, ég er brjál-
aður"! Þá varð hún skelfilega hrædd, — svo
fögur, — fyrst tvfsté hún, síðan hljóp hún
af stað eins hratt og hún gat. Ég lét hana
fá svolítið forskot og hljóp svo á eftir henni.
Það var stórkostlegt; drunurnar f briminu,
gnauðið í vindinum og ískalt regnið, ótt og
títt fótatak, skvamp. — Mig verkjaði svolítið
í skólausa fótinn en það var allt f lagi. Og
gráa kápan hennar flaksaði f vindinum,
eins og mávur. Já, hún var eins og mávur.
„Fljúgðu nú, fljúgðu nú", kallaði éq og hló.
Ha ha ha ha, hló ég. Hún hljóp eftir stígn-
um og fram á tangann. Ég vissi að hún
mundi ekki komast lengra en framá tána,
þar yrði hún að stoppa. Þess vegna flýtti
ég mér engin ósköp, lét hana halda for-
skotinu. Ég króaði hana af og nálgaðist
hana svo gætinn, athugaði að láta hana
hvorki komast til hægri né vinstri. Hún stað-
næmdist á brúninni og ég sá vel framan
í hana. Hún var svo fögur, svo fögur. Ég
Framhald á bls. 50.
VIKAN 15. tbl. jy
áJ