Vikan - 02.06.1966, Blaðsíða 10

Frú Boswell horfði með óánægjusvip á glerið, sem hún var búin að mala í duft og
hellti því í kartöflumaukið. Hún var að búa til mat fyrir mann, sem hafði það í
huga að yfirgefa hana og hún var búin að ganga frá matseðli, sem örugglega myndi
hraða brottför hans. Jafnvel þótt þetta væri ekki venjuleg aðferð, var þessi máltíð vel
tilbúin, ef morðsjónarmið er haft í huga.
í kjötbúðingnum var svolítið að muldum kakalakka, í salatið hafði hún stráð bamb-
ustægjum úr gamalli dyramottu og saftsósan hafði staðið í nokkra daga úti á heitum
eldhússvölunum, svo hún hafði sjálf myndað sínar banvænu bakteríur.
Maður hennar kom heim á slaginu klukkan sex. Hann fleygði hattinum sínum í áttina
að hattahillunni, en hitti ekki á hana, frekar en venjulega. Hann hengdi frakkann á
hurðarsnerilinn, sparkaði af sér skónum á dagstofugólfinu og kastaði svo sjálfum sér
upp í legubekk með eftirmiðdagsblöðin. Eftir andartak var hann farinn að hrjóta, eins
og venjulega. Frú Boswell stóð í dyrunum, horfði á hann og brosti með sjálfri sér.
— Bráðum sofnar hann svefninum langa, hugsaði hún. Svo gekk hún inn í stofuna
og ýtti við honum.
— Frank, maturinn er tilbúinn!
Hann reis upp, ruddist fram hjá henni inn í borðstofuna og horfði með vandlætinga-
svip á borðið. Svo gretti hann sig og sagði:
— Þetta er það sama sem ég fékk á hádeginu. Hversvegna geturðu ekki fundið upp
á einhverju nýju? Eg vil heldur eggjahræru, búðu til eggjahræru!
Frú Boswell andvarpaði, kastaði matnum í ruslafötuna og bjó til eggjahræru. Hún
var ekki neitt undrandi þótt fyrsta tilraunin misheppnaðist. í þeim bókum sem hún hafði
lesið, heppnuðust morðin sjaldan við fyrstu tilraun. — Ég reyni bara aftur, sagði hún
hughreystandi við sjálfa sig.
Amy Boswell var smávaxin, lítilsgild kona og sálarstyrkurinn var álíka og kekkur í
sósu, áhrifalaus í hérumbil öllu sem hún tök sér fyrir hendur. Hún reiknaði ekki með því
að henni tækist betur við þessa morðfilraun en henni hafði tekizt að sinna því hlutverki
að vera góð eiginkona fyrir Frank.
Allt frá brúðkaupsferðinni hafði það sýnt sig að hún var algerlega óhæf sem slík.
Brúðkaupsnóttina hafði Frank notað til að hnýta laxaflugur í ísköldum veiðikofa uppi í
fjöllum, meðan hún sat í keng af kulda fyrir framan oliuvélina og reyndi allt sem hún
gat til að sýnast kvenleg og freistandi. En hún var í flónelsnáttkjól og kápu utan yfir,
svo það var ekki á góðu von. Hún átti eftir að fá þá bitru reynslu, að þegar veiðivon
var einhversstaðar á næstu grösum, þá var Frank betri veiðimaður en elskhugi.
Dagarnir eftir brúðkaupsnóttina voru eins og martröð. Hún fann að hún hafði valdið
Frank vonbrigðum, frá þvi augnabliki þegar veiðistígvélin hennar urðu lek og fylltust
af vatni, úti í miðjum, straumhörðum fjallalæknum. Hún átti erfitt með svefn í þunnu
fjallaloftinu og henni bauð við þessum hálfsoðnu, slimugu silungum. Svo var það eins
og mýflugurnar gætu hvergi verið annarsstaðar en á andliti hennar eða öðrum berum
blettum, og skildu þar eftir rauða flekki og bólguhnúða.
Eftir brúðkaupsferðina komst Amy að því að Frank var ekki eingöngu æstur i fisk-
veiðar, heldur hafði hann líka ótakmarkaðan áhuga á skíðaferðum, badminton, hockey,
siglingum, köfun og reiðmennsku. í bílskúrnum og uppi á skrifstofunni hans flaut allt
af allskyns einkennilegum tækjum og tólum, dagblaðahillan var full af íþróttatimarit-
um og í kjallaranum var allt fullt af froskmannsbúningum, skíðum og öðru drasli.
Fyrir Amy var skemmtun í því fólgin að fara út að borða, fara í bíó eða leikhús. En
fyrir útivistardýrkandanum Frank var Amy aðeins fjötur um fót. Hversu mikið sem hún
reyndi hafði hún aldrei í öll þessi ár sem þau voru búin að búa í hjónabandi getað veitt
einn einasta fisk. Línan flæktist alltaf og öngullinn lenti alltaf í buxnaskálmum Franks.
Seglin rifnuðu hjá henni, golfkúlurnar týndust, fóru venjulega niður i einhvern poll,
tennisboltarnir lulluðust niður á netið, eins og dauðar dúfur. Henni varð alltaf illt í fót-
unum, á löngum gönguferðum; og þegar hún reyndi að leika borðtennis við hann í kjall-
aranum, rak hún sig alltaf ( vatnsrörin í loftinu.
Það leið langur tími þangað til Frank gafst upp. í mörg ár tók hann hana með sér,
þegar hann fór á veiðar, en þegar hún birtist hurfu veiðifélagar hans. Það var svo sem
ekkert undarlegt, hún var farin að láta á sjá, var ósköp ólöguleg í rauðri flónelsskyrtu
og kakibuxum, skjótandi í allar áttir, ef hún sá einhverja hreyfingu. Að lokúm sá Frank
að þetta strit var vonlaust, þegar hún skaut af honum hattinn.
Þá fór hann að skilja hana eina eftir heima, þegar hann fór á flandur með félögum
FULLK
JQ VIKAN 22. tbl.