Vikan - 02.06.1966, Blaðsíða 50

E VINRUDE
TAN BORÐS HREYFLAR
A UOlQi
Á SJfl
SPIITVEIBIMEHN VEIBIBÆNDUR
ÍTGERIARMENN
LIGHTWIN 3 hö.
3ja ha. hreyfill, mjöglétturog
þægilegur. Tilvalinn á grunn-
um vötnum. Verð kr. 8182,00
HÖfum einnig fyrir sport-
veiðimanninn ANGLER 5,
sem er 5 hö., léttur cn kraft-
mikill. Verð kr. 12.308,00
SPORTWIN 91/2 hö.
Kraftmikill, hljóðlítill
léttur miðað við orku.
Sérstaklcga spameytinn
þægilegur í meðförum.
Verð kr. 19.801,00
og
og
FASTWIN M' 18 hö.
rétta tcgundin fyrir
báta mcð þungan farm
og fyrir vatriaskíðaíþrótt.
Kjörinn á hjálparbáta
á síldveiðum. Verð 22.411,00
Höfum cinnig BIG TWIN 40,
sem er afar þægilegur á ýmis
konar sjóferðum.
ALDREIBETRIEN NU
Evinrude utanborðshreyflarnir hafa verið framleiddir
samfleytt í 59 ár — einkunnarorðin eru og hafa verið
NÁKVÆMNI og KRAFTUR.
Þér fáið það bezta út úr bátnum, því að það bezta
hefur verið lagt í hreyfilinn.
ALLAR UPPLYSINGAR
I SÍMA 38000, EÐA
I VERZLUN VORRI
LAUGAVEGI 178
Fullkomið
morðkvendi
Framhald af bls. 11.
á fætur annarri, til að reyna að fá
einhverjar hugmyndir, en þær voru,
því miður, allar óframkvæmanlegar.
Þetta varð að líta út sem slys, hugs-
aði hún. Þetta með eitrið hafði al-
veg misheppnazt, en það hlaut að
koma að því að hún dytti niður á
eitthvað.
Dag nokkurn rakst hún á þunnan
pésa, á einni rykfallinni hillunni.
„Morð handa fagmönnum", stóð á
upplitaðri kápunni.
Hún opnaði pésann, og þar var í
stafrófsröð yfirlit yfir morðaðferðir.
Það byrjaði á „Anafylaxi", það var
að nota eitraða bitvarga. Þetta gat
verið gott, því að Frank hafði of-
næmi fyrir vespum, en það yrði ekki
auðvelt að fá hann til að standa
kyrran, meðan vespan beit hann.
Kurarin var líka fljótvirkt, en hún
gat ekki náð í neinn hottentotta til
að skjóta hann með eitraðri ör. Að
lokum var það Zombi-snákurinn, en
það var vonlaust, hún gat ekki náð
í neinn snák, hún varð bara að
vona að snákurinn hitti Frank.
Allar mögulegar og ómögulegar
hugmyndir flugu í gegnum höfuðið
á henni. — Bara að við værum bú-
sett í stórborg, hugsaði hún. — Þá
gæti ég hrint honum undir neðan-
jarðarlestina . . . Hún sá í anda
hjörð af villtum nautgripum troða
hann í hel, hún sá hann detta ofan
í lyftuop, — steypast út úr flugvél,
og einu sinni var hún næstum því
búin að koma upp um sig af ógætni.
Þau voru að kasta pílum í mark hjá
nágrönnunum og Frank var að taka
pílur út af markaskífunni, en hún
hélt áfram að kasta og það munaði
minnstu að hún negldi hann fastan
á eyranu, með einni pílunni.
Það gekk mjög nærri Amy að
hún gat ekki komið sér niður á ör-
ugga aðferð til að ryðja honum úr
vegi. Taugar hennar voru strengd-
ar, eins og fiðlustrengir, og um
tíma var hún að hugsa um að hætta
við allt saman.
Eitt kvöldið fór Frank inn í skrif-
stofuna sína og tók haglabyssu nið-
ur af veggnum, og meðan hann
var að strjúka silkimjúkt byssuskeft-
ið, munaði minnstu að hann hefði
skotið af sér stóru tána á öðrum
fætinum. Amy kom æðandi og hrinti
hurðinni á Frank, sem var sjóðandi
af bræði.
— Ert það þú sem hefur verið
að fikta við byssurnar mínar? öskr-
aði hann.
Amy leit út eins og sakleysið
sjálft og munnurinn titraði af skelf-
ingu.
— En elsku Frank, ég hefi ekki
snert byssurnar þínar. Þú hefur
sjálfur sagt mér hve hræðilega
hættulegar þær séu!
Frank benti á gatið á gólfinu.
— Fjandinn hafi það, það mun-
aði minnstu að ég hefði skotið af
mér fótinn. Þú veizt mæta vel, að
ég hengi aldrei upp hlaðna byssu.
Amy fór inn til sín og hné niður
á rúmstokkinn.
— Róleg, róleg, sagði hún við
sjálfa sig. — Það er um að gera að
vera róleg. Ekkert æði, það borgar
sig ekki, ég verð að reyna að finna
upp á einhverju nýju.
Næstu viku skeði ekki nokkur
skapaður hlutur. Þessir smámunir
sem hún var að láta í mat hans,
gerðu hvorki til né frá. Þetta var
bara eins og einskonar æfing, með-
an hún beið eftir hinu gullna tæki-
færi.
Svo var það á þriðjudagskvöldi
að Frank sagði upp úr þurru:
— Ég ætla út i kvöld . . .
Amy leit á hann og yppti öxl-
um.
— Þú hefur það eins og þú villt,
sagði hún rólega.
Meðan Frank lá ! heitu baðinu og
hugsaði með tilhlökkun um kvöldið
sem hann átti framundan, með Syl-
víu, þá kom Amy æðandi inn í bað-
herbergið, með lítið útvarp í hönd-
unum.
• — Ég hélt þú vildir hlusta á í-
þróttafréttirnar, sagði hún og setti
útvarpið á hillu, fyrir ofan baðker-
ið. Um leið og hún sneri sér við til
að fara út, flæktist hællinn á skón-
um hennar í snúrunni frá útvarpinu
og það féll ofan af hillunni. En um
leið hafði ístungan losnað úr sam-
bandi, og útvarpið gerði ekki ann-
að af sér en að detta ofan á höfuð
Franks.
— Fjandinn hafi það, — út með
þetta andskotans útvarp!
Svo þrammaði hann út úr bað-
herberginu, klæddi sig og opnaði
útidyrahurðina. Hann staðnæmdist
andartak á dyraþrepinu, sneri sér
við og kallaði til hennar:
— Þú ert verri en svartur köttur.
Líf mitt er ekki túskildings virði,
meðan ég er í nærveru þinni.
En þegar hann hljóp niður af
þerpinu, hrasaði hann um lausan
tígulstein og féll á höfuðið niður á
gangstéttina.
Amy stóð í dyrunum og sá fólk-
ið streyma að. Höfuð hans hafði
lent á brúninni og hann lá graf-
kyrr. Hún hljóp til, beygði sig niður
og lagði höfuð hans í kjöltu sína.
— Hringið þið á lækni fyrir mig,
sagði hún við nærstadda. Frank
stundi og ætlaði að standa upp, en
gat það ekki. Hann horfði framan í
Amy.
Hann hafði meðvitund aðeins
nokkur augnablik áður en hann dó,
en hann notaði þau vel. Hvað hann
sá f augum hennar, hvort það var
léttir, — ánægja, eða mállaus undr-
un, er eitt víst, ást var það ekki,
þv! hann sagði hátt og skýrt við
lögregluþjóninn, sem sat á hækj-
um sínum við hlið hans:
— Þetta er henni að kenna. Hún
hrinti mér... I
☆
5Q VIKAN 22. tbl.