Vikan - 02.06.1966, Blaðsíða 19

Morris Wills og hin kínversko
kona hans, Kai-yen ásamtl
dóttur þeirra, eftir að þau|
komu ti! Bandaríkjanna.
Kai-yen, stúikan sem Willsí
trúlofaðist í Kína. Hún va
tekin fös fyrir lognar sakir,:
þegar það vitnaðist að húnj
væri í tygjum við Bandarikja-
mann.
Pekingháskóla, þeim mun meiri andkommúnist-
ar urðu þeir. Jafnvel ofstækisfullir kommúnist-
ar urðu með tíð og tíma ofstækisfullir andkomm-
únistar.
Þannig var málum komið í umhverfi mínu
þegar ég fór að hugleiða, hvort ekki væri rétt-
ast að snúa aftur til Bandaríkjanna. Þá hafði ég
líka hitt Kaí-jen.
Við Kaí-jen elskuðum hvort annað og vildum
giftast. En föðurbróðir hennar geðjaðist ekki að
mér af því að ég var útlendingur, og hann sá
til þess að haustið 1960 var Kaí-jen flutt frá
Peking til skóla Rauða krossins í Tíentsin.
Hún varð að láta sér það lynda, en við urðum
sammála um að hún skyldi heimsækja mig i
Peking um hverja helgi. Þetta gekk ágætlega
í upphafi, og alla vikuna hlakkaði ég til laug-
ardagsins. Þriðju helgina, sem hún heimsótti
mig, yfirgaf hún mig eftir hádegið á sunnudag-
inn til að kaupa farmiða til Tíentsin. Ég gaf
henni tuttugu og átta jen til að kaupa hann fyr-
ir. Hún ætlaði að koma aftur og borða með
mér miðdegisverð, og svo ætlaði ég að fylgja
henni til lestarinnar. En hún kom ekki.
Alla nóttina vakti ég og var á nálum um að
eitthvað hefði komið fyrir hana. Ég sendi henni
símskeyti til skólans í Tíentsin og bað hana svara
umsvifalaust. Ekkert svar kom. Þá skildi ég að
hún hafði verið numin á brott.
Ég fór beina leið til kínverska Rauða kross-
ins, sem bar ábyrgð á mér í Peking. Ég var
næstum óður af vonsku. Ég hafði komið fram
af fullri hreinskilni. Ég hafði sagt þeim hjá
Rauða krossinum, að ég ætlaðj að dvelja lengi
í Kína og að ég vildi kvænast Kaí-jen. Samt
höfðu þeir lagt hindranir í veg minn. Ég sakaði
þá um svik og kallaði þá lygara. Túlkurinn fór
að æpa á mig. Ég sagði honum að fara til and-
skotans og rauk út.
Ég skrifaði forstjóra Rauða krossins — sem
var kona og auk þess heilbrigðismálaráðherra
— og sagði henni að ég vildi yfirgefa landið
þegar í stað. Ég var bálillur ennþá, annars hefði
ég trúlega hugsað mig betur um. Þegar dag-
inn eftir hringdu þeir í mig og báðu mig koma
til viðtals. Þá voru þeir ekkert nema elskuleg-
heitin. Framkvæmdastjóri einn sagði að þeir
skyldu ganga úr skugga um, hvar Kaí-jen væri.
Ég bað um að fá að senda henni dálítið af hlýj-
um fötum, því það var komið fram í nóvember
og nístingskalt.
Smámsaman var ég svo upplýstur um, að
hún hefði verið handtekin í búð einni í Peking
fyrir að hafa stolið peningum. Þeir sögðu að
hún hefði stolið tuttugu og átta jenum — ná-
kvæmlega upphæðinni, sem ég hafði géfið henni
fyrir farmiðanum. En við skulum ekki tala meira
um það, sögðu þeir, því hún verður látin laus
eftir fáeina daga. Þrír dagar liðu. Ég fór til
þeirra með teppi og fleira og þeir lofuðu að
koma því til hennar. Ég fór aftur til þeirra og
þá sögðu þeir, að hún slyppi ekki fyrr en eftir
nokkra daga í viðbót. Ég lét þá aldrei ( friði,
en heimsótti þá dag eftir dag. Að lokum kváðu
þeir upp úr með það, að hún hefði verið send
á stað nokkurn í Peking, þar sem hún átti að
,,gera bót". Ég vissi hvað það þýddi.
Fyrst löngu seinna frétti ég, að þeir höfðu
handtekið hana jafnskjótt og hún yfirgaf mig
og farið með hana á varðstöð eina. Þar varð
hún að sitja í sömu stellingum á stól alla nótt-
ina, en þeir komu inn og yfirheyrðu hana með
nokkra klukkustunda millibili.
Svo fóru þeir með hana í búðir utanvið Tíent-
sin. Á pappírnum var hún ákærð fyrir þjófnað,
en henni var aldrei stefnt fyrir rétt. Þessháttar
refsingar eiga sér engin tímatakmörk í Kína.
Það hefði ekki orðið til neins, þótt hún hefði
fullvissað þá um, að hún væri hætt við að gift-
ast mér og lofað að hitta mig aldrei framar.
Hún hefði engu að síður orðið að gera bót og
betrun.
Þá var Kaí-jen átján ára, saklaus og yndis-
leg. Hún fæddist ( fylkinu Kvantúng, þar sem
afi hennar og amma áttu litla jörð. Móðir henn-
ar dó meðan hún var ! bernsku, og þegar fað-
ir hennar kvæntist öðru sinni og flutti til brezku
krúnunýlendunnar Hongkong, varð Kaí-jen kyrr
hjá ömmu sinni. Eftir að kommúnistarnir höfðu
sigrað í borgarastríðinu, réðust þeir undireins
á jarðeigendurna. Það gerðu þeir einnig í þorp-
inu, þar sem Kaí-jen átti heima. Jarðeigendurn-
ir voru dregnir fram á torgið, einn í einu, og
þorpsbúar helltu yfir þá ákærum, sem marg-
ar voru sannar en álíka márgar uppspuni. Amma
Kaí-jen var orðin sextug, en hún varð einnig að
ganga í gegnum þetta. Dag einn kom Kaí-jen,
sem þá var tíu ára, að henni, þar sem hún hafði
hengt sig í einni þaksperrunni. Þá kom faðir
Kaí-jen og fór méð hana til Hong Kong þar sem
hún dvaldist unz hún var orðin seytján ára, en
þá var hún send í skóla í Peking. Föðurbróðir
hennar var stærðfræðikennari við skólann og
hann átti að l(fa eftir henni. Það er algengt að
kínverskar fjölskyidur, sem erlendis búa, sendi
börn sín í skóla í K(na.
Ég skrifaði öllum hugsanlegum yfirvöldum
bréf viðvíkjandi Kaí-jen. Ég sá sárlega eftir þv(
að hafa komið henni í þessi vandræði. Nú missti
ég það litla, sem ég átti eftir af trúnni á k(n-
verska kommúnismann. Hvergi virtist örla á von.
Sumarið 1961 skrifaði ég Rauða krossinum síð-
Framhald á bls. 40.
VIKAN 22. tbl. JQ