Vikan - 02.06.1966, Blaðsíða 16

-— Ég er að hugsa, muldraði hún, — að þér verðið ekki harður hús-
bóndi.
Glettnin dansaði í augum sjóræningjans: — Ef til vill verð ég Það
einhvern tíma. Það er erfitt að stándast fegurð yðar lengi, en það verður
ekki án yður samþykkis, þvi heiti ég. 1 kvöld bið ég aðeins um eitt, sem
er mér óendanlega mikils virði — að þér brosið. — Ég vil vera viss
um, að þér séuð ekki lengur döpur eða óttasleginn. Brosið fyrir mig.
Varir Angelique skildust. Augu hennar fylltust af ljósi.
1 sama bili yfirgnæfði ómennskt öskur allan annan hávaða og d’-
Escrainville markgreifi kom eins og rauð furðuvera utan úr þéttum
reyknum í herberginu. Hann veifaði nöktu sverðinu og allir þustu
úr vegi hans.
-— Nú eigið þér hana, þrumaði hann. — Hún sýnir yður ástarandlitið,
margbölvaður glæpamaðurinn yðar. Ekki mér! Ég er aðeins Skelfingin,
ekki Galdramaöur Miðjarðarhafsins. Heyrið þið það, allir viðstaddir,
Skelfingin ekki GaldramaÖurinn. En ég skal ekki láta Það viðgangast.
Ég ætla að drepa yður.
Hann keyrði sverðið á undan sér. Rescator sparkaði bakkanum milli
fóta hans og þungum silfursamóvarnum á eftir. Meðan d’Escrainville
var að ná jafnvæginu, stökk Rescator á fætur og dró sverð sitt úr
sliðrum. Vopnin tvö skullu saman. D’Escrainville barðist eins og djöful-
óður. Þeir börðust í gegnum hægindi, borð og bakka, upp að uppboðs-
pallinum. Markgreifinn sneri bakinu að veggnum og var að stökkva
upp á pallinn. Dansmeyjarnar flúðu æpandi undan.
Þetta var bardagi upp á líf og dauða. Rauður hjúpur gegn svörtum.
Hvor um sig kunni vel að beita vopni. Maltnesku þjónarnir þorðu ekki
að skerast í leikinn til að koma aftur á reglu í salnum, sem þeir þjón-
uðu Rescator hafði gefið hverjum þeirra tuttugu sekínur og bita af
amerísku tóbaki. Þessvegna var grafarþögn, meðan allir viðstaddir
biðu eftir endalokum einvígisins.
Að lokum tókst Rescator að særa hinn óða andstæðing sinn á úln-
liði, svo hann missti sverðið. D’Escrainville froðufelldi. Erivan þreif
um mitti hans og dró hann yfir til Corianos.
— Vesalingurinn, var allt sem Rescator sagði, þegar han slíðraði
vopnið.
Hefði Erivan ekki gripið i taumana, hefði d’Escrainville markgreifa
örugglega verið fórnað þarna á sama stallinum og hann hafði selt svo
marga þræla.
Rescator lyfti höndunum: — Samkvæminu er lokið! hrópaði hann.
Han hneigði sig til hægri og vinstri. Sló gullhamra á tyrknesku, ítölsku
og spænsku. Gestirnir gengu burt eftir flýtislegar kurteisiskveðjur.
Rescator sneri aftur til Angelique. Einu sinni enn hneigði hann sig
svo djúpt, að fjöðrin í hattinum hans snerti gólfið.
— Viljið þér fylgja mér, Madame?
Á því andartaki hefði hún getað fylgt honum á heimsenda. Hún
þekkti ekki einu sinni aftur garðinn, sem hún hafði fyrir svo stuttu
komið i gegnum, gagntekin af hugarvíli.
Sjóræninginn lagði skikkjuna aftur um axlir hennar: •— Nóttin er
svöl. En finnið ilminn, hve dásamlegur hann er!
Á torginu fyrir framan bygginguna var verið að steikja heilan uxa
yfir stóru gióðarkeri. Ánægð andlit fjöldans og íbúa staðarins glömp-
uðu í eldsbjarmanum. Neðan af götum Candia barst gleðisöngur og
drykkjuvisur. Þegar Rescator kom i Ijós, var honum fagnað ákaft.
Blár fiugeldur með löngum hala skauzt upp yfir þökin og sprakk
i þúsund stjörnur.
— Sjáið, flugeldar!
Rescator var fyrstur til að skynja nálægð einhvers ógnþrungins. Hann
þaut frá Angelique og hljóp út að virkisbrúninni, sem gnæfði yfir
borgina. Himinninn var allur baðaður i rósrauðu.
Flöktandi ljós kom neðan frá borginni og lék um þrumu lostin and-
lit hermannanna. Svo stukku þeir einnig upp að virkinu. Bjöllum var
Jg VXKAN 22. tbl.
hringt. Hróp bergmálaði í gegnum göturnar á mörgum mismunandi
tungumálum: — Eldur!
Æðandi mannfjöldinn ýtti Angelique til hliðar. Hún varð að skriða
eftir gangstétt, þar til hún gat leitað skjóls í dyraskoti. Allt í einu
lokaðist hönd um hennar.
— Komið! Komið!
Hún horfði inn í slóttugt andlit Vassos Mikoles. Hún minntist orða
Savarys: — Þegar þér komið út úr uppboðsstaðnum, verður blá eld-
flaug merkið....
Hún hafði þrábeðið hann að bjarga henni úr höndum kaupandans og
færa henni frelsið á ný, og hann hafði staðið við fyrirheit sitt. En nú
var hún eins og steingerð. Hjarta hennar var eins og ísklumpur, og
hún gat ekki hreyft sig. Litli Grikkinn sagði hvað eftir annað: — Komið!
Komið!
Að lokum neyddi hún sig til að fylgja honum. Þau hlupu í gegnum
þröng strætin, niður að höfninni, og blönduðu sér í mannfjöldann.
Þarna var allt á tjái og tundri. Jafnvel kettirnir voru mjálmandi og
stukku milli svalanna eins og púkar með útglenntar klær. Og allir hróp-
uðu það sama: — Skipin!
Þegar Angelique og Vassos Mikoles komu niður að sjónum skammt
frá Krossfaraturninum, skildi hún hvað þetta þýddi. Skip d’Escrain-
ville markgreifa logaði eins og kyndill. Það var eins og brennandi
rifbein. Eldibrandarnir féllu eins og rigning á hin skipin, sem iágu
fyrir akkerum. Galeiða Danans var í ljósum loga. Fleiri eldar voru
að brjótast út, og vindblærinn magnaði logana, og í þessari heljar-
birtu greindi Angelique loks þrísiglu Rescators. Eldur hafði brotist
út á bógnum, og þeir fáu áhafnarmeðlimir, sem eftir höfðu orðið um
borð, höfðu gefizt upp við að reyna að slökkva hann og urðu að hörfa
fyrir kæfandi reykskýum.
— Savary!
— Ég hef verið að bíða yðar, sagði Savary ásakandi. — Þér horfið
ekki í rétta átt, Madame. Sjáið þarna yfirfrá!
1 skugganum af Krossfarahliðinu, sem stóð nú autt, þvf varðmað-
urinn hafði hlaupið til að horfa á eldinn, benti hann á barkskip, sem
var að draga upp segl til að fara. Barkskipið var næstum týnt í mistrinu
og aðeins stærstu blossarnir frá eldinum sýndu spennt andlit flótta-
þrælanna, sem voru i hópnum á þilfarinu og sjómannanna, sem voru
að reyna að komast af stað. Þetta var bátur Vssos Mikoles og frænda
hans.
— Komið fljótt!
— En þessi eldur, Savary!
— Þetta er grískur eldur, hrópaði litli, gamli vísindamaðurinn og
stökk til og frá í æsingu. — Ég hef að lokum kveikt hinn óslökkvandi
eld. Við skulum bara leyfa þeim að reyna að slökkva hann. Þetta er
gamalt leyndarmál frá Byzants. Og þaO er ég, sem hef enduruppgötvaö
þaö!
Hann dansaði af gleði eins og púki, nýkominn frá helvíti. Vassos
Mikoles stjakaði honum um borð.
Angelique stökk um borð í barkskipið um leið og það seig frá strönd-
inni. Fiskimennirnir reyndu að vera skuggamegin í höfninni, en eldurinn
breiddist óðfluga út og náði þeim hvert sem þeir fóru. Savary stóð
frammi i stafni og starði á logandi höfnina, þar sem fólkið þeyttist til og
frá eins og maurar í mauraþúfu, sem hefur verið eyðilögð.
— Ég raðaði upp hampi á viðkvæmum stöðum í lest galeiðunnar,
sagði hann. — Alla leið milli eyjanna, fór ég niður í lestina á hverjum
degi til að undirbúa allt. Svo, í kvöld, dreifði ég maumie yfir þetta allt.
Við það varð hampurinn þúsund sinnum eldfimari. Eldurinn breiðist
eins og fellibylur....
Angelique stóð við hlið hans og var svo gagntekin, að hún kom ekki
upp nokkru orði. Savary þagnaði. Hann lyfti gamla sjónaukanum upp
að auganu.