Vikan - 02.06.1966, Blaðsíða 24

o
BLAKQ
lO. hluti
Eftlr Peter 0‘Donald
— Ég sá þig 1961, þegar ég kom
til fundar við Pacco, sagði hún.
— Og manstu 1962, þegar þú
sendir Willie Garvin að finna mig,
eftir að ég hafði selt smá pakka
af herólni?
— Við fengumst aldrei við eit-
urlyf. Hún talaði með samblandi af
ofsa og leiðindum. — Allir, sem
unnu fyrir mig, vissu það.
— Ég vissi, að eftir að Garvin
kom, var ég með handlegginn í
gipsi í fimm vikur, sagði Didi reiði-
lega og Hagan fann hatrið ólga í
manninum.
— Ég skal tala við hann um það,
sagði Modesty. — Þegar eiturlyf eru
annarsvegar, hefði það átti að vera
hálsinn.
— Nei. Ég skal tala við Garvin.
Hvar er hann?
— Hann fór að hitta vin.
— Ég vil fá hann hingað. Pacco
sagði mér að fylgjast með Hagan.
Ég fylgdist með honum, og fann
Modesty Blaise. Þar sem hún er,
er Garvin ekki langt undan. Og ég
ætla að tala við hann, áður en
ég tala við Pacco.
Hann stakk hnifnum í gólfið, og
í sama bili þrýsti hann byssuhlaup-
inu að hálsi Hagans, án þess að
hafa augun af Modesty.
— Ef þú hreyfir þig, drep ég
hann, sagði hann einfaldlega og
kastaði með lausu hendinni, einu
feti af tói í áttina til hennar. —
Taktu þetta upp . . . mjög hægt.
Gott. Snúðu þér nú við, með hend-
urnar fyrir aftan þig, og gerðu
þumallykkjur.
Hún sneri sér hægt við og vissi,
að ef hún gerði eitthvað vanhugs-
að, myndi kúla fljúga í gegnum
höfuð Pauls. Fyrir aftan bak sneri
hún upp á tóið, þannig að á miðj-
una kom tvöföld lykkja. Hún renndi
sínum þumalfingrinum í gegnum
hvora lykkjuna og beið. Didi myndi
ekki hlaupa á sig. Hún gæti ef til
vill náð honum, en það myndi
kosta Paul. Og eftir andartak myndi
Paul hafa tækifæri til að hreyfa sig,
og þá myndi kúlan vera handa
henni.
— Leggstu á dívaninn, á grúfu,
sagði Didi.
Hún gekk að dívaninum, sem stóð
upp við annan vegginn, lagðist á
hann á grúfu. Didi reis á fætur,
mjög léttfættur, og gekk hratt yfir
stúdíóið, án þess að sleppa nokkurn
tíma miðinu af henni. Nú var hann
kominn með hnífirm aftur í hina
hendina.
Modesty sneri höfðinu og sá Paul
hreyfa sig og reyna að koma fyrir
sig fótunum. Byssuhlaupið þrýstist
í háls hennar og Paul varð graf-
kyrr. Didi stakk hnífnum ( vegginn,
tók lausa endann á tóinu og kippti
í. Lykkjurnar herptust miskunnar-
laust að þumalfingrum hennar.
Hann hnýtti á. Nú miðaði hann aft-
ur á Paul.
— Fæturnir, sagði Didi. Hún vissi,
hvað hann átti við. Með þesari að-
ferð var hægt að binda mann með
sex þumlungum af snæri, og halda
honum bjargarlausari en með hand-
járnum.
Henni flaug í hug, hvort hún ætti
að missa meðvitund. Það var nokk-
uð, sem hún gat gert að vild. Það
gat komið að gagni, en hún kom
ekki auga á nytsemd þess þessa
stundina. Hún beygði hnén, lyfti
öðrum fætinum og lagði hinn ökl-
ann í vaffið, sem myndaðist í hnés-
bótinni. Didi greip um þann fótinn,
sem hún lyfti, og ýtti honum fast
niður og festi þannig hinn fótinn í
hnésbótinni.
Með byssuhendinni seildist hann
í samanreyrða þumalfingurna, lyfti
höndunum á henni og krækti þeim
yfir framleistinn á upplyfta fætin-
um. Þegar hann sleppti, sperrtist
fóturinn upp aftur, móti þumalhald-
inu, svo hendur hennar og fætur
voru bundnar saman á sársauka-
fullan hátt. Þessi seinasta hreyfing
hafði aðeins tekið tvær mínútur, en
Hagan var kominn upp á hnén,
óskuhvítur í framan af reiði.
— Rólegur Paul, sagði Modesty
lágt. Didi gekk yfir stúdíóið með
byssuna í hendinni og sparkaði í
magann á Paul, svo hann féll á
hliðina og greip andann á lofti.
— Jæja, sagði Didi og kom aftur
að divaninum. Hann tók hnífinn af
veggnum, settist á dívanbrúnina og
leit á Modesty: — Hvenær kemur
Garvin?
Hann beið í þrjár sekúndur, og
þegar hún svaraði ekki, renndi
hann blaðinu undir hálsmálið á
sloppnum og risti niður úr, alla
leið.
— Seint í nótt, svaraði Modesty
og horfði á Paul. — Eða á morg-
un.
Didi neri á sér hökuna og augun
minnkuðu. — Þú veizt, hvar þú átt
að ná í hann. Þetta var ekki spurn-
ing.
— Antibes 26-3157, sagði hún.
— Verrons alors. Didi reis á fæt-
ur og lyfti símanum af litla hliðar-
borðinu. Með því að teygja úr þræð-
inum, tókst honum að rétta s(mtól-
ið að eyranu á Modesty.
— Þú segir Garvin að koma,
sagði hann og valdi númerið. — Og
þú talar mjög gætilega, ma belle.
Hann rétti úr sér með símann í ann-
arri hendi, og renndi hnífsoddinum
fimlega niður eftir nöktu bakl henn-
ar, án þess að skera hana, en skildi
eftir mjótt rautt strik. — Mjög gæti-
lega, endurtók hann.
8.
— Svona nú elskan, talaðu ensku.
Willie Garvin hreiðraði þægilega
um sig á koddanum. — Þú hefur
gott af því.
— Ég veit það. En ég get það
ekki, þegar við elskumst, Willie. Þá
hef ég ekki hugann við það, sem
ég er að gera, og ég vil það ekki.
— Ég vona ekki. En við erum ekki
að elskast núna, Nicole.
— Og ég er líka að tala ensku.
— Jæja, þá er allt í lagi.
Hún lá til hálfs ofan á honum
og krosslagði handleggina á brjóst-
inu á honum og horfði niður á hann.
Nicole var tuttugu og þriggja ára
gömul, fremur lágvaxin með rautt
hár og þrýstinn líkama, án þess að
vera feit. Hún vissi, að hún hafði
fuglsheila, en sú vitneskja olli henni
engum áhyggjum. Lífsskoðun henn-
ar var afar einföld. Hún gerði það,
sem hún þurfti til að Iifa þægilegu
lífi, og þess á milli gerði hún það,
sem henni þótti gaman að. Hún
var hamingjusöm og örlát, og hafði
engar áhyggjur af morgundeginum;
þó var hún að hugsa um hann
núna.
Af öllum þeim mönnum, sem hún
hafði þekkt, var hún nú viss um,
að hún var langhrifnust af Willie
Garvin. Þegar hann hafði sprottið
upp við hliðina á henni á iðandi
markaðinum í gamla hluta Antibes
fyrir klukkustund, hafði hjartað í
henni tekið svo undarlegt stökk.
Willie hjálpaði henni að kaupa
það, sem hún þurfti, og sat síðan
aftan á hjá henni á vespunni, með-
an hún ók heim að litlu íbúðinni
á Avenue de Verdun.
Nicole andvarpaði og kyssti hann
blíðlega á nefið. — Það er svo gam-
an að sjá þig aftur, Willie. Þú ert
miklu fallegri en nokkru sinni fyrr.
— Sætari, sagði hann annars
hugar. — Þú ert falleg, ég er sætur.
— Sætur. Þakka þér. Hve lengi
verður þú í Antibes?
— Ég veit það ekki ennþá, kjúkl-
ingur. Það er undir ýmsu komið.
— O. Hún varð fyrir vonbrigð-
um. — Síðasta ár varstu þrjár vik-
ur i fríi. Ég get sagt Pacco, að ég
þurfi að heimsækja ömmu mína í
Grenoble, eins og í fyrra, og svo
getum við farið í burtu . . .
— Þvi miður elskan. Ég er að
vinna.
— Vinna? Aha. Með Modesty?
Augu hennar Ijómuðu. Hluti af að-
dráttarafli Willies var fólgið í sam-
bandi hans við Modesty Blaise, sem
Nichole dáði, án minnstu öfundar.
— Með Modesty? endurtók hún —
Eins og í gamla daga?
— Ekki alveg eins og í gamla
daga, sagði Willie, og neri bliðlega
aðra öxlina á henni. — Hvar finn
ég Pacco?
— í Le Gant Rouge, í Juan les
Pins. Hann hefur komið sér upp
anzi fallegri íbúð þar. Hún horfði
áhyggjufull á hann. — En gerðu það
ekki, farðu ekki til Pacco, elskan.
— Af hverju ekki? Hann er snið-
ugur náungi, og við höfum aldrei
átt í neinum vandræðum með hann.
— Það er annað núna. Hún lagð-
ist út af, og lagði höfuðið á öxl
hans. — Síðan Pacco varð yfirmað-
ur, er hann ekki góður. Hann óttast,
að einhver vilji taka við af honum,
svo hann gerir slæma hluti, til að
gera fólk hrætt. Hann mun halda,
að Modesty hafi komið aftur með
þig, svo hann verði ekki yfirmað-
ur lengur.
Hún tók um hökuna á Willie og
talaði í fullri alvöru: — Trúðu mér
Willie, hann gerir þér slæmt og
hann hefur meira en fimmtíu menn
núna, bara milli Cannes og Nizza.
— Allt of mikið lið, sagði Willie
með fyrirlitningu. — Modesty hefur
aldrei safnað að sér slíkum fans,
en það er Paccos höfuðverkur núna.
Það eina, sem mig vantar, eru svo-
litlar upplýsingar.
— Heyrðu, Willie, ég skal kom-
ast að því sem þú þarft að vita.
Nicole reis upp á annann olnbog-
ann og horfði áhyggjufull á hann.
— Mér þykir fyrir því, en í kvöld,
áður en ég fer að syngja, verð ég
um stund hjá Pacco. Þú veizt, að
það er hluti af vinnunni.
— Hann fer þá troðnar slóðir (
kvöld, sagði Willie og glotti.
— Hvernig?
— Skiptir engu. Hvað ertu að
segja?
— Það getur vel verið, að það
sé bara betra, að ég verð að vera
hjá Pacco í kvöld, vegna þess að
þá get ég látið hann segja mér
það, sem ég þarf að vita.
Willie gretti sig: — Pacco er fluga,
sagði hann.
— Fluga? Une Mouche?
Framhald á bls. 43.
24 VIKAN 22. tbl.