Vikan - 02.06.1966, Blaðsíða 36

NÝTT
NÝTT
N ÝTT
ACCIIHEI
ÞARFNAST
ENGRAR
SNURU
LJÓSURDKSTUR
er auðveldur rakstur
Ef þér viljið fá reglulega mjúkan og
þægilegan rakstur, reynið þá Accu-
Men STRAX . . .
AccuMen fullnægir kröfuhörðustu
mönnum hvað rakstur snertir.
Sérlega hentug fyrir ferðamenn.
Engar áhyggjur af rafmagni eða
vatni fyrir raksturinn.
LEITIÐ UPPLÝSINGA HJÁ EINKAUM-
BOÐSMANNI.
ItUhak'die jdiömte crwnhlt,ich die ttUönjH. tcun>t crvy^H/f-
ENDURHLEÐSLA.
Bara stinga raf-
hlöðunni í stungu
220 V A.C., og
eftir 24 tíma hefur
þú f 0—20
rakstra.
UMBOÐSVERZLUN BÁRÐAR GUNNARSSONAR,
AKUREYRI.
UMBOÐSMAÐUR í REYKJAVÍK:
SIGURÐUR TÚMASSON, BREKKUSTÍG 8,
SÍMI 1-85-11.
Hárnákvæmt
rakvélarhöf-
uð með að-
eins 0.315"
þykkleika.
Fellur vel að
Húðinni (og
lýsir hana
upp).
0
í veg fyrir, að þú náir réttri
fingrasetningu. Flestir rhythma-
gítarleikarar eru hreinasta hörm-
ung. Ég mundi ráðleggja sum-
um þeirra hreinlega að hætta
þessu — þeir eiga enga framtíð
fyrir sér!
Hljómleikar . . .
Framhald af bls. 14.
vel í hinum erfiðu „rhythm og
blues“ lögum. Framburður hans
er líka til fjrrirmyndar og má
segja, að hvert orð hafi komið
til skila. Þar kom líka til prýði-
legt jafnvægi söngs og undir-
leiks. Félagar hans gættu þess
alltaf að stilla hljóðfærin aldrei
það hátt, að þau yfirgnæfðu
sönginn. Mættu aðrar hljóm-
sveitir talsvert af þessu læra. í
annan stað var sviðsframkomu
piltanna um margt ábótavant.
Kannske hefur feimni verið um
að kenna, en þetta er í fyrsta
sinn að þeir koma fram á hljóm-
leikum. Raunar á þetta við um
allar íslenzkar hljómsveitir og
sætir það furðu, því ætla mætti,
að þær hefðu lært eitthvað af
þeim erlendu hljómsveiturrt, sem
hingað hafa komið. Það er allt
of algengt að sjá hljómsveitar-
menn eins og múmíur á sviðinu,
stundum í hinum furðulegustu
stellingum. Það vantar þetta
smitandi líf og fjör, sem auðvit-
að er ekki annað en hluti af
þeirri tónlist, sem framleidd er.
Þá sjaldan einhver færir sig úr
stað er það til að stilla magnara
eða hvísla í eyra annars, hvert
næsta lag sé. En nóg um það.
Hafi Logar ekki áður unnið
hylli Reykvískra unglinga, gerðu
þeir það svo sannarlega í Há-
skólabíói þetta kvöld. Og ekki
verður annað sagt, en að þeir
hafi átt fyllilega skilið þær á-
gætu móttökur, sem þeir fengu.
Þessu næst komu Dátar fram á
pallinn í sínum nýju, fagurrauðu
búningum og minntu óneitanlega
á The Kinks, þegar þeir byrj-
uðu með laginu ,,1’m on an is-
land“. Hinn nýi fatnaður þeirra
er annars mikil framför frá
dátabúningnum, sem var vægast
sagt ósmekklegur. Dátar hafa á
tiltölulega skömmum tíma öðl-
ast talsverðar vinsældir, en það
væri synd að segja, að þeir hafi
skapað sér sjálfstæðan stíl, eins
og t.d. Hljómar. Hvað um það,
þeim tekst oft lygilega vel, að
stæla hinar ágætustu hljóm-
sveitir, og það fer víst ekki á
milli mála, að The Kinks eru
í mestu uppáhaldi hjá þeim.
Stamlaginu furðulega „My Gen-
eration" gera þeir furðulega góð
skil og sama er að segja um
„Cadilac", en þar er fyrirmynd-
in danska bítlahljómsveitin „The
Defenders“.
Að öðrum ólöstuðum hlýtur
Rúnar að eiga mestan þátt í vel-
gengni hljómsveitarinnar. Hann
er tvímælalaust einhver bezti
(ef ekki bezti) beat-söngvari
okkar nú. Auk þess kemur hann
vel fyrir á sviði, en það verður
því miður ekki sagt um þá Jón
Pétur og Hilmar, — það er eins
og þeir bræður detti stundum
út úr hlutverkinu, ef svo mætti
segja, en þess á milli taka þeir
fjörkippi, eins og ótamdir folar.
En eins og áður segir er slík
sviðsframkoma engin ný bóla.
Reyndin er nefnilega sú, að góð
sviðsframkoma hefur oft og tíð-
um eins mikið að segja og mús-
ikin sjálf.
Athygli vakti góður tvísöng-
ur þeirra Rúnars og Jóns Péturs.
Framburður þeirra á enskum
textum mætti þó vera betri. Dát-
ar ættu fortakalaust að færa sér
betur í nyt sönghæfileika Jóns.
Hilmar er traustur sólóleikari
og Stefán við trommurnar stend-
ur alltaf fyrir sínu.
Að öllu samanlögðu eru Dátar
einhver skemmtilegasta beat-
hljómsveitin um þessar mundir.
En mikið skelfing væri það
þakkarvert, ef þeir drægu ögn
úr hávaðanum. Það er ekki laust
við að maður óski þess stund-
um að geta rifið af sér eyrun og
stungið þeim í vasann!
Nú var röðin komin að brezku
hljómsveitinni The Hollies. Þeim
var auðvitað fagnað með tilheyr-
andi gólum og hríni, klappi og
stappi. Þeir voru fljótir í gang,
varla komnir inn á sviðið, fyrr
en þeir voru komnir af stað með
fyrsta lagið. Það vakti nokkra
furðu og jafnframt vonbrigði
margra, að mörg laganna á efnis-
skrá þeirra voru gömul og út-
jöskuð. Nefna má lagið „What
did I say“, sem The Swinging
Blue Jeans fluttu í Austurbæjar-
bíói um árið. Hin eilífu hvatn-
ingarorð þeirra til viðstaddra
um að segja „je“ voru líka bros-
lega neyðarleg og hvimleið,
einkum þegar haft er í huga,
að töluverður hluti áheyrenda
var fyrir löngu kominn af „je-
je“ stiginu. Þessi lög af klapp-
klapp gerðinni eru að vísu ágæt
til að skapa stemningu í upp-
hafi hljómleika en þegar þau
Og VIKAN 22. tbl.