Vikan - 09.06.1966, Blaðsíða 17

I
Hver er Barbra
Streisand? Hún er
stjarnan sem náð
hefur skjótustum
frama og vinnur
sér inn meiri
peninga en hún
hefur tök á að
telja. En hún er
líka ósköp mann-
leg stúlka, sem
ennþá hefur mikið
dálæti á því að
borða hamborgara,
og álítur hjóna-
bandið stærsta
sigur sinn hingað
til.
Hér er Barbra að hlusta á
hljómplötu, sem hún hefur
sungið inn á, Hún skýlir sér
með silfurrefakápu. Hún syng-
ur á frönsku og fágar hvert
einasta orð og tón.
Þótt Barbra Streisand. sem er aðeins tuttugu og þriggja ára, hafi
náð þessari gífurlegu frœgð, er hún ennþá vantrúuð á
það, og kvelst af vantrausti á sjálfa sig. Hér er hún að horfa
og hlusta á sjónvarpsþátt, þar sem
hún syngur. Á myndinni til hægri tekur hún fyrir augun: — Þetta
er hræðilegt, þetta getur allt fallið urn sjálft sig!
dómhörð og ég áður var . . .
Hún lítur líka út fyrir að vera í
fullkomnu jafnvægi. Hún er klædd
dökkbrúnni blússu (hún virðist hafa
mikið dálæti á öllum brúnum og
rauðum litbrigðum), gráum síðbux-
um og svörtum skóm. Hún er ekki
mikið máluð, ef litið er burt frá
sterkum línum í kringum augun, og
hárið er mjög stutt.
— Eg lét klippa mig í London,
en þegar ég kom heim aftur, sá ég
að þessi hárgreiðslustílI var kom-
inn hingað líka. Svo rakst ég á
sérstaklega duglegan hárgreiðslu-
mann í Chicago, hann heitir Fred-
rick Glaser, og þegar ég þarf að
vera sérstaklega vel greidd, þá fæ
ég hann til að koma hingað ....
Það bregzt aldrei að þegar hún
talar við blaðamenn að fyrr eða
síðar láta þeir þess getið að hún
sé í raun og veru reglulega lag-
leg. Þetta er farið að vekja henni
frekar ánægju en gremju.
— Fyrst líkja þeir mér við maur,
svo kemur öll sagan um stóra nef-
ið á mér, síðan er farið að tala
um Ijóta andarungann, eða ösku-
busku. Mamma mín, sem er ekki
ennþá búin að átta sig á velgengni
minni, verður alltaf reið, þegar hún
les þetta. Ég er alltaf dauðhrædd
um að hún segi álit sitt opinber-
lega. Einu sinni var sagt í einhverju
blaði að ég hefði gervineglur, eins
og klær; þá skrifaði hún bréf til
blaðsins og skrifaði undir það:
„tóamma Barbru". Hvað haldið þér
að þeir á blaðinu hafi hugsað, þeg-
ar þeir fengu þetta bréf.
Hvað ætlar hún að gera, þegar
hún er ekki bundin neinum samn-
ingum?
— Ég veit það ekki. Mig langar
til að fara til Evrópu og mig lang-
ar líka til að eignast barn. En það
er nú ekki hægt í bili, því að ef
allt fer að óskum þá á að taka
„Funny Girl" á kvikmynd, og svo
langar mig l(ka til að halda áfram
við leikstarfið.
Við tölum svolítið um Hamlet og
gerum að gamni okkar,- en allt í
einu verður hún alvarleg.
— Eg gæti vel hugsað mér að
leika Júlíu í „Rómeó og Júlfa". Hver
var hún eiginlega og hvað var hún?
Það er hægt að líta á hana á svo
margvíslegan hátt. — Ýmist sem
elskulegt barn, eða þá dekurbarn.
Það var gott að þau dóu, hún og
Rómeó, annars hefði þetta orðið
að engu . . .
A borðinu liggja tvær bækur,
„Líffærafræði mannslíkamans" eft-
ir Gray og „Að vera gyðingamóð-
ir". Skyldi hún lesa mikið?
— Ég tek tarnir, svo þreytist ég
á því. I augnablikinu er ég að lesa
tíu bækur samtímis . . .
Hún virðist hafa áhuga á mörgu
og vera fljót að beina athygli sinni
inn á nýjar brautir. Það er eins
með loðfeldina. Hún veit ekki sjálf
hve marga hún á, eða hefur átt.
— Ég er farin að þreytast á loð-
feldum, vil heldur eiga kápur með
skinnum. Stundum dettur mér f hug
Framhald á bls. 50.
VIKAN 23. tbl. 17