Vikan - 09.06.1966, Síða 24

o
BLAIfiQ
11. hlutl
Eftir Peter
OcDonaid
— Eru sjeikarnir Hérna líka?
— Með fríðu föruneyti. Tarrant
strauk sér þreytulega um ennið. —
Við erum allir í Gray d'Albion,
hamingjusamir bræður saman. Mér
er farið að finnast að ég sé annar
Arabíu Lawrence — nema að hann
naut þess, að vera í þessum skrýtna
félagsskap.
— Gleð þig, særða sól. Fram-
koma Willies var léttileg, en undir
niðri var einhver spenna. — „Að
kveldi gistir oss grótur, en gleði-
söngur að morgni".
Tarrant starði: — Fyrirgefðu?
— Sálmur 30, vers 6.
— Þú — ah — þú hefur þá aðra
köllun?
— Varla köllun. En ég eyddi einu
sinni ári ( fangelsi f Kalkútta, og
hafði ekkert nema saltarann að
lesa. Svo ég lærði sálmana utan
að.
— Ég skil. Tarrant þagnaði að-
eins og hélt svo áfram: — Hvað er
að hjá þér, Willie?
— Ég veit það ekki ennþá. Get-
urðu gert mér greiða?
— Hvað er það?
— Gefðu mér tvær mínútur og
farðu svo heim til Hagans. Það er
fyrsta gata til vinstri, númer sextán.
Farðu upp stigann og hringdu bjöll-
unni.
- Og þá?
Willie yppti öxlum. — Svo sjá-
um við hvað gerist.
! ! B'Fll *-T Sl'i
Modesty útilokaði sársaukatil-
finninguna frá höndunum, svo hún
vissi ekki af henni. Aðeins hálf
klukkustund síðan hún hringdi til
Nicole, svo Willie hlaut að vera að
nálgast. Hún sperrti eyrun til að
heyra minnstu hreyfingu — ekki [
stiganum úti, heldur inni í íbúðinni.
Þessi einbeiting hjálpaði til að
halda aftur af þjáningunni. Hún
hjálpaði líka til að útiloka vitund-
ina um lostafulla fingur Didi, sem
voru að fitla við hana.
Hinum megin ( herberginu lá Paul
Hagan og starði án afláts á þau;
hatrið brann í augum hans og and-
lit hans var baðað svita.
Didi leit á úrið og stóð upp: —
Þegar Garvin kemur, sagði hann
og miðaði á víxl á Hagan og Mod-
esty, — ef annað æpir, skýt ég hitt
fyrst. Entendu?
Svo varð hann allt í einu kyrr og
hlustaði. Útifyrir heyrðist dauft fóta-
tak í stiganum, sem varð hávær-
ara. Eitthvað nam staðar fyrir fram-
an dyrnar. Dyrabjallan hringdi.
Augu Hagans voru á Modesty og
hvöttu hana til að hrópa. Hún
hreyfði höfuðið lítið eitt til neitun-
ar, og fylgdist með ganginum, sem
lá inn í svefnherbergið.
Með byssu í hönd gekk Didi til
dyra. Hann greip um húninn og
þreif dyrnar upp á gátt. Um leið
kom Willie Garvin fram úr gangin-
um hinum megin í stúdíóinu.
Hann hélt á hníf í hendinni; hélt
um oddinn,- síðan var enginn hníf-
ur, aðeins eitthvað, sem glitraði í
loftinu. Blaðið stakkst aftan í hand-
legg Didis, þann sem hélt á byss-
unni, og stóð í beini.
Hann hrein upp í skelfingu og
starði ennþá á hávaxna, gráhærða
manninn, sem stóð fyrir framan
hann í opnum dyrunum. Byssan datt
úr máttlausum fingrunum, og há-
vaxni maðurinn greip hana rólega,
ýtti Didi inn í herbergið og lokaði
dyrunum á eftir sér.
Didi sneri sér stynjandi við og
vissi, að hann myndi sjá Garvin.
Það var annar hnífur í stórum
þrekmiklum hramminum, og tvö
heimskautsköld augu, sem boðuðu
dauða.
— A ég að klára hann, Prins
essa? spurði Willie lágt.
— Nei, Willie. Losaðu mig.
Didi fékk annað áfall, þegar
hann varð fyrir höggi og féll ofan
á stól, slettist til hálfs yfir borðið
og hnífurinn stóð út úr handleggn-
um á honum. Tarrant vó byssuna
í hendi sér og sagði ekkert. Willie
Garvin hallaði sér yfir Modesty.
Hann losaði fótinn, sem var krækt-
ur undir bandið, og skar síðan
snærið varlega í sundur með hnífn-
um.
Þegar hún hreyfði sig, stirðlega,
til að setjast upp, féll sundurskor-
inn sloppurinn frá henni upp að
mittisstað, og eitt andartak sá Tarr-
ant fagran líkama hennar. Willie
lagaði á henni sloppinn og risti
upp hálsmálið, svo hann gat hnýtt
það saman að aftanverðu. Þumal-
fingur hennar voru svarbláir og
hræðilega bólgnir. Willie tók þá
milli handa sér og tók að nudda
varlega. Hann beitti allri sinni at
hygli að henni, eins og ekki væru
fleiri í herberginu.
— Ég skal ná í föt með heitu
og köldu vatni, sagði hann. —
Stingdu fingrunum ofan í þau á
víxl. Þá lagast þeir fljótlega. En
þú átt von á góðu næstu tíu mín-
úturnar, Prinsessa.
— Ég á það skilið, það veit guð.
Allt saman. Rödd hennar var hörð
af sjálfsásökun. Svo mýktist hún:
— Þakka þér fyrir, Willie vinur.
Þumalfingurnir geta beðið. Náðu í
sjúkrakassann og lappaðu upp á
Didi, áður en honum blæðir of mik-
ið. Ég þarf að líta eftir Paul.
Með stirðum fingrum tók hún
hníf Didis og reis á fætur. Willie
gekk þvert yfir stúdíóið og kinkaði
vingjarnlega kolli til Hagans i
kveðjuskyni.
— Halló, Paul. Gaman að kyrm-
ast þér. Hvernig er heilsan, fé-
lagi?
— Betri en ég á skilið, andskota-
k.ornið! Það var harka í ródd Haa-
ans, og svitinn streymdi niður and-
lit hans. Modesty kraup við hiið-
ina á honum með hnífinn í hend-
inni.
Willie staðnæmdist frammi fyrir
Tarrant, og Tarrant sá tvö blá augu
ögra honum; skora á hann að segja
eitthvað um allt það, sem hann
hafði séð og skilið. Tarrant leit á
Modesty og Hagan, síðan aftur á
Willie. Eftir andartaks hik kinkaði
hann lítið eitt kolli í viðurkenning-
arskyni.
Willie slappaði af, leit á Didi,
sem lá ennþá yfir borðið, meðvit-
undarlaus. Hann tók í hárið á
manninum og lyfti upp á honum
höfðinu.
— Didi, sagði hann glaðlega. —
Nú man ég eftir honum. Það er
alltaf eitthvað að honum f hand-
leggjunum, Prinsessa. Hann fór inn
( svefnherbergið og kom mínútu
síðar með lítinn sjúkrakassa. Hogan
var farinn fram í eldhúsið að sjóða
24 VIKAN 23. tbl.