Vikan - 09.06.1966, Page 25

vatn. Modesty stóð við eldhúsdyrn
ar og neri á sér þumalfingurna, og
munnurinn á henni var mjótt, hvlft
strik. Enginn sagði neitt.
— Ég er ekkert stórhrifinn af að
vera notaður fyrir tálbeitu, sagði
Tarrant, þegar Willie lagði frá sér
kassann og opnaði hann. — Hann
hefði getað skotið mig.
— Einhver varð að taka áhætt-
una, sagði Willie í fortölutón. — Og
ég er heigull sjálfur. Hann skar
snyrtilega burt ermina af jakka Did-
is, síðan skyrtuermina, svo eftir var
aðeins nakinn handleggurinn, sem
svart hnífsskeftið stóð út úr. Hann
lagði aðra höndina á öxl Didis, en
með hinni greip hann um hnífsskeft-
ið og leit á Tarrant: — Viltu vera
tilbúinn með sárabindi, Sir G?
Tíu mínútur voru liðnar. Modesty
var klædd í pils og blússu með
hvíta hanzka og um þumalfingurna
var bómull, gegndreypt í norna-
barkarlegi. Hagan stóð við glugg-
ann með hendur í vösum. Hnefarn-
ir voru krepptir. Didi sat með skít-
grátt andlit á stól. Hann var með
margvafinn handlegginn í fatla.
— Hvar kemur hann inn í mynd
ina? spurði Tarrant.
— Hvergi. Með klaufalegri hand-
hreyfingu tók Modesty við sígarett-
unni, sem Willie hafði kveikt í fyr-
ir hana. — Hann er aðeins tilfaU-
andi. Það virðist sem Pacco hafi
verið tortrygginn út í Paul og hafi
látið fylgjast með honum. Þegar ég
kom í Ijós, hugsaði Didi málið og
ákvað að negla okkur. En hann
vildi hefna sín persónulega, áður
en hann gæfi Pacco skýrslu.
— Pacco hefur fullt af augum,
sagði Willie, sem kom í þessu bili
með kaffi á bakka utan úr eldhús-
inu. — Það var líka maður á hæl-
unum á mér, en ég held, að hann
fái ekki heldur tækifæri til að gefa
skýrslu.
— Hvað gerðirðu við hann?
spurði Modesty.
— Ég sá um hann í bili, Prins-
essa. Annaðhvort hefur löggan sett
hann inn fyrir ósiðlega hegðun á
almannafæri, eða hann er á spítala.
Willie glotti: — Ég er ekki alveg viss
um, hvernig saltsýra fer með gömlu
f jölskyldugimsteinana.
— Talaðu skýrt, Willie vinur.
Hann sagði söguna í stuttu máli,
og hún sneri sér að Tarrant: — Get-
ur þú samið við Deuxieme um
þetta? Við viljum, að manninum
verði haldið í nokkra daga. Og
sama um Didi hérna.
Tarrant tók upp símann: — Léon
Vaubois gaf mér beint samband við
Durand lögregluforingja, ef ég
þyrfti einhvern með, sagði hann.
— Franska lögreglan er svo vel sett,
að lögin hér eru miðuð við að
hjálpa þeim í þeirra vinnu.
Fimmtán mínútum seinna kom
sendibíll frá heildsölufyrirtæki upp
að húsinu, og tveir sölumenn fóru
með Didi niður stigann með regn-
kápu yfir sér.
— Þakka þér fyrir kaffið. Tarr-
ant reis á fætur og tók upp göngu-
stafinn sinn. Hann leit á Modesty:
— Mér þykir fyrir því, að þessi til-
fallandi aukaliður skyldi koma þér
á óvart, sagði hann kurteislega. —
Þú mátt alls ekki halda, að mig
langi til að vera með nefið ofan I
því, sem þú ert að gera, en mér
þætti vænt um að fá skýrslu, þegar
eitthvað gerist, og þú getur komið
því við.
— Ertu á Gray d'Albion með
Abu-Tahir?
- Já.
— Við skulum koma þangað til
ykkar, þegar við höfum frétt af
Nicole. Það verður ekki fyrr en
mjög seint.
— Ég verð á fótum, og einnig
hans hágöfgi, býst ég við. Verið
þið þá sæl.
Þegar Tarrant var farinn, var
löng þögn í stúdíóinu, sem ekkert
rauf annað en dempað blístur
Willie Garvins í svefnherberginu,
þar sem hann tók upp föggur sín-
ar.
— Hvernig líður þér f höndun-
um? spurði Hagan.
— Þær verða eins og nýjar eftir
nokkrar klukkustundir.
— Þú hlýtur að finna afskaplega .
til í þeim.
— Það getur vel verið, ef ég
ætlaði mér það.
Hann leit á hana alvarlegur í
bragði: — Mér þykir þetta leiðin-
legt. Jesús Kristur, mér þykir þetta
leiðinlegt. Þegar mér verður hugs-
að til þess, að kvikindið sat hér og
handlék þig — lék sér að þér. . .
— Láttu ekki eins og asni. Hún
vísaði þessu umræðuefni óþolin-
móðlega frá. — Ég hef kynnzt miklu
verru en þessu, og það skiptir ekki
máli. Það, sem skiptir máli, er að
þú hljópst illa á þig og ég hljóp
illa á mig.
- Þú?
— Auðvitað. Það var spenna í
rödd hennar, næstum harka. — Ef
ég hefði ekki verið . . . hún yppti
öxlum, — afslöppuð eftir að hafa
verið í bólinu með þér, hefði ég
fundið, að eitthvað var öðruvfsi en
það átti að vera. Viltu ná f Willie?
Hagan starði á hana um stund.
Svo fór hann fram á ganginn og
kallaði. Willie kom inn og hélt á
hníf f annarri hendi, hnffnum, sem
hafði verið dreginn út úr hand-
leggnum á Didi; í hinni hendinni
var hann með lítið brýni. Um varir
hans lék glettnislegt bros.
— Þið hefðuð átt að sjá náung-
ann á vespunni, sagði hann. — Það
var drephlægilegt, Prinsessa . . .
— Aðeins andartak, Willie. Ég
þarf að spyrja þig um svolítið. Hún
leit alvarlega á hann: — Viltu draga
þig í hlé?
Hann skildi hvað hún átti við,
og reyndi ekki að látast.
— Taktu þessu með ró Prinsessa,
sagði hann rólega. — Ég held ekki,
að þú hafir gert þér fullkomna
grein fyrir þessu ennþá. Þetta var
nokkurnveginn það bezta, sem kom-
ið gat fyrir.
Hagan sagði veiklulega. — Ekki
klappa mér á kollinn, Willie.
— Ég er ekki að því. Willie lét
ekkert raska ró sinni. Hann tók að
brýna hnffinn vandlega, hreyfði
brýnið í stuttum hringjum. — Þú
lást í þessu félagi. Sömuleiðis Prins-
essan. Og eins fór fyrir mér, fyrir
ekki ýkja löngu, áður en þetta byrj-
aði. Svo nú höfum við öll fengið
bakslag, og þá er það úr sögunni.
Það er kannske svolftið erfitt, en ef
maður fær vond högg í fyrstu lotu,
er síður hætta á, að maður verði
að þola þau seinna meir.
Hagan dró djúpt andann og ætl-
aði að fara að segja eitthvað, en
Modesty gaf honum bendingu um
að þegja: — Þegiðu. Hann meinar
þetta. Og Ifklega hefur hann rétt
fyrir sér.
Hún gekk út að glugganum og
stóð þar og horfði út. Hagan horfði
á hana og sá spennuna ( líkama
hennar slakna smám saman, og
harða drættina í andliti hennar
mýkjast. Hún andvarpaði lítið eitt,
og þegar hún sneri sér frá glugg-
anum vottaði fyrir brosi um varir
hennar.
— Hann hefur rétt fyrir sér, sagði
hún einfaldlega: — Héðan í frá er-
um við ekki flatfætlingar. En við
verðum að flytja héðan, Paul. Ef
Pacco hefur sérstakan áhuga fyrir
þér, er þetta ómögulegur staður.
Geturðu fundið okkur einbýlishús,
einhversstaðar fyrir utan borgina?
Ekki niðri við ströndina, kannske f
Biot eða Valauris.
— Vissulega. Eftir nokkrar
klukkustundir. Hagan fann til
skyndilegs léttis. Það var eins og
dökkri þoku hefði verið létt af
huga hans, þótt hann hefði ekki
getað sagt hvernig eða hversvegna.
Willie var hættur að brýna hníf-
inn. Hann stóð fyrir framan mynd-
ina af Modesty, setti stút á varirn-
ar og virti hana fyrir sér með mikl-
um áhuga.
— Þú ættir að Ijúka einhvern
tíma við þetta, Paul, sagði hann
alvarlega. — Þú hefur gert þetta
vel. Mjög vel. Hann hallaði sér upp
að myndinni og snerti næstum mál-
aðan fótinn, efst uppi á hægra
lærinu. — Hefurðu séð þetta, Prins-
essa? sagði hann með aðdáunar-
róm. — Hann hefur tekið með litla
örið, þar sem ég gróf kúluna út
úr þér?
9.
Nichole sat og horfði á sig í fyr-
irferðamiklum gullslegnum speglin-
um við snyrtiborðið. Hún gretti sig
af sinni eigin spegilmynd.
Hinum megin við stóra, óum-
búna rúmið, var Pacco að setja á
sig axlahulstrið af George Lawr-
ence gerð, sem hélt byssunni á
fjöður og aðeins hlaupið sást.
Þetta var stórt svefnherbergi, of-
hlaðið dýrum íburði. Náttkjóll Nic-
hole var bleikur og blár, hálfgagn-
sær, fléttaður með knipplingum og
borðum. Hún hataði hann. Hún var
líka í sokkum, því Pacco vildi hafa
hana í sokkum; hún hataði það
líka. Pacco renndi sér í nautabana-
buxurnar. Hann var stór maður,
bar með sér mikið af aukaholdi,
og kinnar hans voru of siðar. Hann
gekk umhverfis rúmið til Nichole,
lagði hendurnar á axlir hennar og
kyssti hana á hálsinn. Hún leit á
hann í speglinum og brosti.
— Nichole, dúfan mfn . . . það er
eitthvað að þér. Það var þjáning
í augum hans. — Þú hefur ekki ver-
ið alveg með sjálfri þér í kvöld.
Hann hristi höfuðið dapur f bragði.
Nichole var hugsað til sfns eigin
litla svefnherbergis og Willie Gar-
vins. Hún ýtti því í flýti út úr hug-
anum og andvarpaði:
— Fyrirgefðu, Pacco. Það var ekk-
ert. Ég hef bara áhyggjur af ömmu
Framhald á bls. 45.
VIKAN 23. tbl. 25