Vikan - 09.06.1966, Qupperneq 26

SVERRIR HARALDSSON HEFUR GEFIZT UPP A
ABSTRAKTINU í BILI OG SÝNIR HLUTLÆGAR MYNDIR
EFTIR LANGAN TÍMA OG MIKLA LEIT.
Texti: Gísli Sigurösson
Myndir: Kristján Magnússon
Hér stendur Sverrir í dyrum vinnustofunnar ósamt nokkrum nýj-
ustu verkum sínum, sem öll eru máluS út frá sama mótivinu, út-
sýninu út um vinnustofugluggann.

Hverfur aftur
til náttúrunnar
Útsýnið út um gluggann á vinnustofunni.
Sverri Haraldssyni hefur hlotn-
azt það í ríkari mæli en flest-
um öðrum íslenzkum myndlist-
armönnum að verða landskunn-
ur ó unga aldri; það þekkja all-
ir til hans og ekki nóg með það,
það ætlast allir til mikils af
honum. Þetta kann að vera bæði
kostur og ókostur fyrir hann
sjálfan: Hvatning í aðra rönd-
ina er að hinu leytinu óttinn
við að valda vonbrigðum. Það
hefur lítið spurzt til Sverris á
undanförnum árum. Sumir voru
farnir að gera því skóna að
hann væri jafnvel hættur; að
hann hefði koðnað upp í ab-
straktinu, strandað með spraut-
una.
Þetta var að nokkru leyti rétt.
Nema kannski að því leyti að
Sverrir hefur aldrei verið fjær
því að hætta, aldrei gengið eins
glaður að sínu starfi, öruggur