Vikan - 09.06.1966, Side 33

er hér. Hvorn þeirra vilduð þér
tala við?
Ég spurði um afann.
Þegar hann svaraði var hann há-
vær og spurði forvitnislega:
— Hver er þetta?
— Ég heiti Eloise Wickersham,
sagði ég. — Ef konan yðar heitir
Catherina Masters, þá er hún afa-
systir mín.
Það varð alger þögn. Hann hef-
ur líklega fengið áfall, hugsaði ég.
Svo spurði hann tortryggnislega. —
Jæja, svc hún er það. Hvað kemur
það henni við?
Hverju hafði ég búizt við? Lausn
á gömlu leyndarmáli: Hvað varð
af Cat frænku? — Elisabeth systir
hennar bað mig fyrir skilaboð til
hennar, það er allt og sumt, sagði
ég til skýringar. — Ég bý í Chicago
núna . . .
— Ef þú hefur einhver skilaboð
til konu minnar, þá geturðu beðið
mig fyrir þau. Hvernig á ég að
vita að þú sért sú sem þú segist
vera?
Ég var um það bil að gefast upp,
en gaf honum þó skilaboðin. — Lis-
bet frænka mín bað mig um að
skila ástarkveðju til Cat, elskulegu
systur sinnar.
Það varð löng þögn, svo sagði
hann þunglega. — Það hefur eng-
inn kallað hana því nafni síðan
hún var barn.
— Lisbet frænka var sú einasta
sem hún nokkru sinni skrifaði bréf,
en hún gat ekki svarað, því það
var ekkert heimilisfang sendanda á
bréfinu.
— Jæja, sagði hann, — jæja þá.
Ég skal segja þér hvað ég ætla að
gera, stúlka litla. Ég ætla að spurja
hana hvort hún kæri sig um að sjá
þig. Þú munt aldrei finna hana, ef
hún kærir sig ekki um að hitta þig.
Nafnið okkar er ekki í símaskránni,
við höfum leyninúmer. Sonur minn
mun ekki heldur segja þér það,
það þýðir ekki að spyrja hann.
Segðu mér símanúmerið þitt, ef kon-
an mín vill tala við þig, hringir hún
mjög fljótlega.
Ég lét þetta duga, ég var undr-
andi, jafnvel dálítið hrædd.
Fimmtán mínútum eftir að ég
kom heim, hringdi síminn og ég
varð fyrsta manneskjan í fjölskyld-
unni sem talaði við hina týndu
frænku mína Cat, í fimmtíu ár.
Röddin var nöldursleg rödd gamall-
ar konu. Hún virtist eins dreissug
og eiginmaður hennar, en samt dá-
lítið viðkvæmnisleg.
— Eru þau öll horfin, öll nema
Lisbet systir mín? spurði hún. Og
áður en ég gat svarað spurði hún:
— Hver bræðra minna var faðir
þinn? Svo hélt hún áfram og það
var ásökun í röddinni: — Þeir leit-
uðu að mér í mörg ár, þeir sendu
jafnvel leynilögreglumenn til að
hafa upp á mér. En okkur tókst
að hylja sporin, Jaunty sá um það.
— Hvað ertu að segja, ég vissi
ekkert um það, sagði ég undrandi.
— Þau létu engan vita af þv(,
sagði hún og röddin var bitur. — En
það er nú svo langt síðpn þetta
var . . . Jæja, ég býzt við að það
saki ekki að tala við þig úr því
að þau eru öll farin, nema Lisbet;
hún gerir ekki flugu mein.
Ég tók undir það að Lisbet væri
ijúf og góð.
— Taktu nú eftir, sagði Cat
frænka, mjög ákveðin. — Þú getur
komið hingað á sunnudaginn. Ekki
samt í hádegisverð, ég er hálf las-
in, ég er alitaf með liðagigt, en
síðdegis. Ég skal láta Jaunty sækja
þig á bílnum. Hvar áttu heima?
Ég var hálf hrædd við þetta. Það
var eitthvað skuggalegt við Jaunty,
eitthvað leyndardómsfullt. Hann
hafði hlaupizt á brott með frænku
mína og gifzt henni, nýsloppinn úr
fangelsi. Mér var ekkert um það
að aka með honum í bíl, að ein-
hverjum ókunnum stað, jafnvel þótt
hann hlyti að vera kominn langt
yfir sjötugt. . .
— Láttu mig bara fá heimilis-
fangið, þá get ég komið, sagði ég
við hana. — Það er engin ástæða
til að ómaka herra Jaunty.
— Þú getur kallað hann Cliff
frænda, sagði hún, eins og hún
væri að sæma mig miklum heiðri.
— Það er ekkert ómak fyrir hann
að sækja þig.
Það var greinilegt að það þýddi
ekkert að þrefa við hana. Það gæti
verið að hún væri eitthvað lík hinni
ráðríku móður sinni. í sjálfsvörn
skrökvaði ég: — Ég á stefnumót
við ungan mann á sunnudaginn, ef
hann má koma með mér þá get
ég komið.
— O, það ætti ekki að skaða,
sagði hún ákveðin. — Vertu þá til-
búin klukkan tvö. Ég gaf henni þá
heimilisfang mitt.
Þá kom verri vandinn. Ég hafði
skilið við Martin í fússi, þrem dög-
um áður. Við vorum komin á það
stig að ég varð að ákveða hvort
ég treysti honum fyrir framtíð
minni. Ég var búin að hugsa fram
og aftur um öll þau misheppnuðu
hjónabönd, sem höfðu verið í fjöl-
skyldu minni og það vakti með mér
hroll. Hugarangur virtist vera eðli-
leg afleiðing hjónabands og ég ósk-
aði eftir því af öllu hjarta að finna
hamingjuna.
Martin hafði sagt að framtíðin
yrði sjálf að bera það í skauti sínu
hvort menn yrðu hamingjusamir. —
Þú verður að trúa á það sjálf, sagði
hann, rólegur og brosandi. — Ef
þú villt ekki hætta á neitt, þá er
þetta tilgangslaust.
Ég hafði sagt: — Það er ég sjálf,
ég treysti ekki sjálfri mér. Svo fór
ég að gráta og hann tór, ef til vill
fyrir fullt og allt.
En þegar ég hringdi til hans, var
hann fús til að fara með mér. Ég
sagði honum söguna um Cat frænku
cg honum fannst hún hrífandi. —
Það er mér mikil ánægja að heilsa
upp á þessa hneykslanlegu frænku
þína, og ég skal verja þig fyrir
þessum hrollvekjandi eiginmanni
hennar.
— Þau eru ábyggilega skrýtin,
RONSON
fyrir dömuna
RONSON
fyrir herrann
RONSON
fyrir heimiiiö
RONSON KVEIKJRRI
er tilvalin tækifærisgjöf
WORLD'S GREATEST LIGHTERS
VIKAN 23. tbl. gg