Vikan - 08.09.1966, Blaðsíða 15

í bíó, féll ég fyrir honum eins og skot,
og síöan hefi ég verið honum trú.
Myndin hét „Stormur“, eða eitthvað
í þá áttina. Anthony Quinn lék eig-
ingjarnan ítalskfæddan Ameríkana.
Anna Magnani lék stórkostlega á móti
honum. Hann var engin hetja í þess-
ari mynd, svo það var ekki það sem
töfraði mig, heldur var það maður-
inn sjálfur, útgeislunin frá sjálfri per-
sónunni.
Ég sá myndina fjögur kvöld í röð,
og síðan hefi ég séð allar myndir hans
sem hér hafa verið sýndar. Og nú
síðast sat ég algerlega töfruðaf Grikkj-
anum ,,Zorba“, hinum blóðheita lista-
manni.
Hversvegna hefur þessi stórskorni,
54 ára gamli maður, sem fæddur er í
Mexico og alinn upp í Bandaríkjunum,
svona stórkostleg áhrif á mann.
Ekki hefur hann flauelsaugu. Ekki
er það heldur karlmannlegt, stórskor-
ið andlitið og breiðar axlirnar, þótt
það geri eflaust sitt til. Nei ég held
að leyndardómurinn sé að hann er
lireinræktað karlmenni. Hann þarf
p.ldrei að bregða fyrir sig James Bond
klækjuin, til að sýna það. Frá honum
geislar hugrekki og þróttur sem ristir
miklu dýpra. Hann þorir að vera
mannlegur. Maður finnur að liér er
maður sem tekur, gefur og elskar, og
hikar ekki við að hætta mannorði
sínu, tilfinninganna vegna. Það sýndi
sig í einkalífi hans, viðurkenndi laus-
leikabarn sitt, sem hann átti meðan
hann var giftur annarri og fjögra
barna faðir, og hætti þar með framtíð
sinni í hinni hræsnisfullu Hollywood.
Maður finnur líka að þessi maður er
aldrei leiðinlegur. Hann ER Zorba.
Hann grætur, hlær, rífst og elskar
með sama ákafa, án þess að . hika.
Maður svermar ekki fyrir Anthony
Quinn, maður hreinlega tilbiður hann,
héðan í frá og til eilífðar.
ELISABET ADELSKÖLD:
PATRIC IVIC GOOHAN
Skemmtilega tötf
Bátur Mussons sprakk í loft upp og tveir aðrir rákust á.
ÞEYTIBÁTAKEPPNI
Störhættulegt sport
Sumir vilja komast hraðar yfir
en hægt er með góðu móti á ára-
bátum. Nýjasta æsisports-upp-
finningin eru þeytibátar, ætlaðir
fífldjörfum, forríkum ofurhug-
um, sem liggur á í Hfinu. Leik-
föngin, þeytibátarnir (hydro-
planes), kosta aðeins um 10 millj-
ónir króna og komast upp í 240
til 270 km. hraða á klst.
í þeytibátakeppni, sem fram
fór á ánni Potomac í Washington
fyrir skemmstu, fækkaði at-
vinnu-þeytibátaköppum um ca.
15%. í stéttinni voru fyrir aðeins
um 20 knapar, en þrír þeirra létu
lífið í keppni þessari.
Fyrirkomulag keppninnar var
á þá leið, að hver knapi skyldi
þeytast á bát sínum þrjár um-
ferðir ákveðna vegalengd eftir
ánni. Stig voru gefin eftir hverja
umferð (líkt og í skíðakeppni) og
réði samanlögð stigatala úrslit-
um.
Því miður reýndist ekki unnt
að afhenda sigurvegaranum, Rex
Manchester 39 ára gömlum, sig-
urlaunin. Hann lauk aldrei 3. um-
ferðinni, en þeytti bát sínum svo
frábærlega í hinum fyrri, að eng-
in þeirra, sem keppni luku, náðu
hærri stigatölu.
Sá fyrsti, sem lífi týndi í
keppninni, var fyrrverandi
meistari þrjú ár í röð, Ron Mus-
son. í annarri umferð rakst bát-
ur hans á eitthvað í vatninu,
þeyttist þráðbeint upp í loftið og
sprakk í tætlur.
í síðustu umferð rákust 2 bátar
á, annar þeirra bátur sigurvegar-
ans, með þeim afleiðingum, að
þeir sundruðust í agnir og knap-
arnir létu lífið.
Eftir keppnina lét einn af for-
vígisönnum íþróttagreinarinnar
hafa eftir sér: „Þetta óhapp kem-
ur ekki til með að hafa teljandi
áhrif, en keppnistímabilið verður
ekki eins skemmtilegt fyrir þátt-
takendur eftir þetta.“ —!!!
— Skyldi maðurinn nokkuð
hafa bætt við í sönnum íþrótta-
anda setningunni, sem einhver
spakur maður sagði forðum:
„Aðalatriðið er ekki að sigra,
heldur taka þátt.“—?!
RUFFA ALVING:
ANTONY QUINN
Þorir aö wera mannlegur
í raun og veru er hann alls ekki
sú manngerð sem ég dáist að. Ég hefi
frá bp.rnæsku verið hrifnari af töff-
um, eins og Richard Widinark, Paul
Newman og Steve MacQueen.
En þegar ég sá Quinn í fyrsta sinn
Fyrsta stefnumót mitt, auðvitað í
sjónvarpinu, við Patrick McGoohan,
sem þekktur er í hlutverki hins kalda
og gáfaða njósnara John Drake, vakti
hjá inér bæði undrun og gleði. Við
hlið hans bliknuðu „James Bond“
Connery, „Bjargvætturinn“ More og
allir hinir gagnnjósnararnir. Mér
fannst þeir allir svo grófir, kvensam-
ir og óábyggilegir, og mér fannst þeir
missa marks við það að þeir taka
sjálfa sig svo hátíðlega.
Patrick McGoohan er allt öðru vísi,
og það er ekki nóg með það; hérna
um árið var hann valinn sem einn af
tólf beztu leikurum heims (eftir að
hann lék í myndinni „Lengstur dag-
ur“). Ilann er íri, — en fæddur í New
York, en samt túíkar hann fyrir okkur
hinn sanna enska heiðursmann.
Hann er ekki snobbaður, en hæg-
látur, aðlaðandi og kaldur, bjargar
alltaf málunum, ekki eingöngu með
hnefunum, heldur líka með sniðugum
og fyndnum uppátækjum. Þessutan er
hann líka mannlegur og tapar stund-
um.
Hvernig fer Patrick að því að vera
alltaf svona aðlaðandi, hvort sem hann
er klæddur eins og kjánalegur og við-
utan kennari, eða sýnir sig rifinn og
tættann. Það er víst vegna þess hvern-
ig hann hreyfir sig og hvernig hann
horfir á mann. Og hugsið þið ykkur
svo bara röddina ...
Sú mynd sem maður fær af sjón-
varpshetjunni John Drake, beinir at-
hygli manns óneitanlega líka að
manninum Patrick McGoohan. Hann
hefur nefnilega breytt sögunni eftir
eigin smekk. Til dæmis er hann ekki
alltaf með skammbyssu upp á vas-
ann. Honum var boðið aðalhlutverkið
í „Bjargvættinum“, en hann sagði nei,
t?.kk. Hann vildi ekki fá nýja vin-
konu í hverri viku.
Sex og ofbeldi er örugglega ekki
neitt fyrir hinn ,,prúða“ Patrick Mc-
Goohan. Hann er ólíkur öðrum njósn-
urum, er persónulegur og spennandi,
en ekki hrollvekjandi martröð.
En þrátt fyrir allt er hann „kaldur“.
I»að væri ekkert leiðinlegt að lenda
á eyðiey með Patrick, hann er svo
karlmannlegur, gáfaður og fyndinn.
Ógeð hans á því að stíga í vænginn
við þessar undurfögru konur, sem
sjónvarpið sendir í veg fyrir hann,
sýnir líka að h?.nn er trúr sem gull
sinni einu útvöldu.
VIKAN 15