Vikan - 08.09.1966, Blaðsíða 40

'ENGLISH ELECTRIC’
LIBERATOR
SJÁLFVIRKA
ÞVOTTAVÉLIN
★ heitt eða kalt vatn til á-
fyllingar.
★ stillanleg fyrir 8 mismun-
andi gerðir af þvotti.
★ hitar þvær — 3-4 skol-
ar — vindur.
★ Verð kr. 19.636,
SJÁLFVIRKI
ÞURRKARINN
★ sjálfvirk tímastilling allt
að 90 min.
★ aðeins tveir stillihnappar
og þó algerlega sjálfvirk-
ur.
★ fáanlegur með eða án
sogslöngu.
★ Verð kr. 12.950,—
★ AFKÖST: 3V2 KG. AF ÞURRUM ÞVOTTI í EINU.
★ INNBYGGÐUR HJÓLABÚNAÐUR.
★ EINS ÁRS ÁBYRGÐ — VARAHLUTA- OG VIÐGERÐA-
ÞJÓNUSTA. ___
oöÁhíii
Laugavegi 178 Slmi 38000
hugsað til ráðdeildarseminnar og
fyrirhyggjunnar, þegar farið er um
landið í sumarfríi. Mér er ekki grun-
laust um, að sumir bruðli helzt til
mikið, þegar þeir fara í ferðalög.
Því bruðl hlýtur það að teljast, að
fara í fínum fötum, sem hljóta að
láta á sjá á löngum bílsetum og
gönguferðum í alls konar lands-
lagi. Eg get til dæmis ekki ímynd-
að mér, að allir stálpinnahælakven-
skórnir, sem förin voru eftir (
Dimmuborgum í sumar, hafi verið
ballfærir eftir þá reisu. Ferðlag í
slíkum skófatnaði hlýtur að flokk-
ast bæði undir fyrirhyggjuleysi og
eyðslusemi.
Hins vegar veit ég ekki vel,
hvernig á að túlka öll þessi flottheit
í viðleguútbúnaði. A ótrúlegustu
hnottum meðfram flestum vegum
getur að líta mörg þúsund króna
hústjöld, tveggja til þriggja her-
bergja vistarverur, uppmubleruð
með gastækjum, sem nálgast að
vera eins fullkomin eldunartæki og
tíðkast í heimahúsum úr varanlegu
efni. Sumar þessar tjaldbyggingar
eru meira að segja svo tígulegar,
að þær nálgast að vera arkítektúr.
Ekki nenni ég að tjalda til einn-
ar nætur; hef þá ónáttúru að veigra
mér við að tjalda til skemmri tíma
en viku. Stundum hefur þetta tjöld-
unarmaus varpað nokkrum skugga
á reisurnar, allt þangað til í sum-
ar; þá þurftum við ekki annað en
að leggja aftur framsætisbökin á
blessuðum Ramblernum og þá var
komið rúm, sem gefur hjónarúmi
frá Skeifunni lítið eftir. Og þá er
ekkert basl með tjaldhæla sem
brotna og stög sem þarf aðstrengja,
ekki blæs heldur gegnum bílinn og
ef það skyldi nú gera alvarlegan
kulda, þarf ekki annað en að setja
í gang svolitla stund og hafa mið-
stöðina á fullu. Þetta er hreinasti
lúxus.
En sumum er líklega ódýrara að
hírast í tjaldi heldur en bíl, jafn-
vel þótt hann kunni nú að vera til.
Þar á ég við þá tegund fólks, sem
hópast með öðrum múgsálum á fyr-
irfram ákveðna ólátastaði til að
láta eins og skepnur. Sem betur fer
hafast slíkir hópar fremur við í
tjöldum, því umgengnin er svo við-
urstyggileg, að kosta myndi stórfé
að lagfæra bíl eftir slíka útilegu.
Illu heilli álpaðist ég til að vera
staddur í Þórsmörk um verzlunar-
mannahelgi fyrir sex árum, en
bjargaði mínum málum með því að
bamba með allt draslið upp í
Hamraskóg og var að mestu í friði'
þar, utan hvað einstaka villidýra-
hópar slæddust þangað verstu nótt-
ina. í kynningarskyni gengum við
hjónakornin ofan í Húsadalinn þeg-
ar mest gekk á, og gleymum þeim
fjanda líklega aldrei. Þegar heim
kom, var ég beðinn að lýsa ástand-
inu stuttlega í útvarp hvað ég gerði,
trúðu sumir en harla fáir og flestir
voru mér reiðir fyrir að bera svona
Ijótt upp á ungu kynslóðina.
Kannski fer sú skoðun að breytast
smám saman, kannski þurfa ungl-
ingarnir að fá brennivínsslag hóp-
um saman áður en almenningsálit-
ið breytist.
Ef til vill hefur ástandið svo sem
ekkert versnað síðan þá, þótt blöð-
in séu orðin frakkari í lýsingum
sínum frá orgíustöðunum. Eg veit
það ekki. Ég hef ekki haft geð í
mér til að sjá það sjálfur af eig-
in raun og býst ekki við að verða
nokkurntíma nógu harðsvíraður til
þess.
Nú er ísland komið í kvikmynda-
traffíkina. Þegar þetta er ritað, eru
þeir nýbyrjaðir að kvikmynda sög-
una um Hagbarð og Signýjarhárið
norður f Þingeyjarsýslu, nánar til-
tekið í Hljóðaklettum. Það er aldeil-
is tilbreyting í fásinninu þar, fullt
af leikurum og þess háttar fólki í
Skúlagarði og búið að slá upp
kóngsgarði í nágrenninu. Staurarn-
ir í kringum hann eru úr einhvers
konar frauðplasti og málaðir eins
og staurar eiga að lita út; þessir
staurar urðu þó líklega dýrari en
hefðu þeir verið keyptir frá Staura
& eldspýtnarækt ríkisins, þv( piltar
tveir úr Reykjavík helltu allri kvoð-
unni niður til að byrja með, svo
senda varð eftir nýjum birgðum til
útlandanna.
En svona kvikmyndafyrirtæki
munar víst ekki um það, úr því
það getur rekið hundana tvo, sem
til myndatökunnar þarf. Þetta eru
hundar af útlenzku kyni, annar
kvað hafa kostað 200 þúsund og
vera tryggður fyrir morð fjár. Þess-
um hundum dugar ekki venjulegur
skúr til íbðar; það varð að leigja
handa þeim herbergi, næstum stofu,
á bóndabæ þarna í Kelduhverfinu.
Þar að auki skilja þeir ekki íslenzku,
heldur bara sænsku, og því fylgir
þeim sænsk stúlka. Og líklega er
heldur betra að þeir hafi þesshátt-
ar túlk og fóstru, því annar þeirra
er versta óargadýr og ræðst bæði á
börn og skepnur og étur ef hann
getur. Að öðru leyti eru þeir mat-
vandir mjög og vandfóðraðir;
fyrsta kvöldið voru steikt handa
þeim fjögur, að mig minnir, útbein-
uð lambalæri, sem þykja fullboð-
legur matur, en hvuttarnir vildu
ekki sjá þau. Það varð að senda
mann á bíl í ofboði til Húsavíkur,
um 60—70 km. leið, til að ná í
hakkað nautakjöt handa hundkvik-
indunum, svo þeir létu af fösfunni.
Svona eru þeir genverðugir, þess-
ir útlendu hundar. Það er munur
eða þessir íslenzku. Fyrir tveimur
árum var ég á leið til Reykjavikur
austan úr Vestur-Skaftafellssýslu, og
á móts við Hvol á Hvolsvelli sá ég
hund, sem hljóp ( áttina burtu frá
félagsheimilinu með eitthvað í
kjaftinum. Ég komst svo nærri
hvutta, að ég sæi hvað hann var
með í kjaftinum, og viti menn, það
var útbeinað lamalæri. Og honum
virtist ekkert bjóða við þvi.
Annars um þetta með kvikmynda-
tökuna: Það er mikið talað um
hana í Kelduhverfinu. Þeim þykir
bara verst, og það að vonum, ef
sögunni um Signýjarhárið er brengl-
að mikið. Það hafði til dæmis flog-
ið fyrir, að það væri ekkert Sig-
40 VIKAN