Vikan - 10.08.1967, Page 11

námsmaður. Skólastjóri hans var enginn ann-
ar en hinn frægi njósnari Abel, sem á sínum
tíma hrelldi Bandaríkin, en slapp naumlega
úr klóm þeirra.
Skömmu eftir að Rinaldi hafði lokið prófi
frá njósnaskólanum með góðum vitnisburði
og var kominn aftur til ítalíu, hóf hann að
vinna að því verkefni, sem hann hafði tekizt
á hendur. Hann ferðaðist mikið um Evrópu,
tókst að komast inn í leynilegar herstöðvar
NATO og taka þar myndir, hitti starfsbræð-
ur sína hér og þar og vann ötullega að því
að byggja upp umfangsmestu njósnastarfsemi
heims.
Gengi hans jókst í réttu hlutfalli við aukin
fjárráð hans. Fyrr en varði var hann orðinn
loðinn um lófana, hafði peninga eins og
sand og loks var hann útnefndur yfirliðsfor-
ingi í G.R.U. Til þess að ekki bæri of mikið
á þessu skyndilega ríkidæmi, keypti Rinaldi
litla fornverzlun í Torino. Grunlausum vin-
um sínum sagði hann, að hann græddi vel
á því að selja fræg listaverk og dýrmæta
fornmuni. En ítölsku öryggislögreglunni þótti
athæfi hans strax grunsamlegt. Rinaldi var
orðinn of ríkur á svo örskömmum tíma. Auk
þess var hann á stöðugum ferðalögum. Þeir
gizkuðu á að hann fengist við eiturlyfja-
smygl í stórum stíl, og tóku að gefa honum
nánari gætur.
Þegar Rinaldi hafði starfað sem njósnari í
tvö ár, hitti hann Angelu Antoniola sumarið
1961. Hún var fyrrverandi fasisti, en þegar
ríki Mussolinis leið undir lok, söðlaði hún
um og gerðist kommúnisti. Hún var hættu-
lega vel gefin kona og gædd miklum for-
ustuhæfileikum.
Þau giftu sig sama ár. Hann var þá 32 ára,
en hún 46. Antoniola virðist hafa tekið þátt
í starfi manns síns strax frá upphafi. Honum
og Rússunum hefur tekizt að sannfæra hana
á augabragði. Hún fór til Rússlands og tók
próf frá njósnaskóla Abels. Síðan njósnuðu
þau hjónin í sameiningu.
Þegar hér var komið sögu var njósnastarf-
semin orðin ærið umfangsmikil. Þau höfðu
aðstoðarmenn í öllum NATO-löndum í Ev-
rópu, meira að segja á Norðurlöndunum, og
einnig í Afríku. Höfuðstöðvarnar voru á
Ítalíu. Rinaldi var næst æðsti maður njósna-
hringsins. Honum æðri var enginn nema
sjálf „kóngulóin“, rússneskur njósnari sem
hét Yuri Pavlenko og var dulbúinn sem
sendiráðsmaður. Rúmlega 300 milljónum doll-
ara höfðu Rússar eytt í að byggja upp þetta
njósnakerfi, sem átti að kollvarpa NATO.
Þegar ítalska öryggislögreglan réðist til at-
lögu við þennan víðtæka njósnahring í marz-
mánuði 1967, höfðu þeir haft auga með Rin-
aldi í 8—10 ár. Þeir komust fljótt að raun
um, að tilgátan um eiturlyfjasmygl hafði
ekki við rök að styðjast. Þeir vissu sem sagt
í fleir ár, að Rinaldi væri njósnari og starf-
semi hans væri mjög umfangsmikil. En hvers
vegna gerðu þeir ekkert í málinu fyrr?
Ástæðan er að öllum líkindum sú, að þeir
óttuðust, að þeir gætu ekki gripið alla njósn-
arana í einu og þar með ekki bundið enda
á starfsemi njósnahringsins. Ef þeir hefðu
látið á sér kræla, hefðu kannski fjölmargir
njósnarar fengið aðvörun og runnið þeim úr
greipum. Þess vegna álitu þeir betra að bíða,
þangað til þeir gætu slitið alla þræði vefsins
í einu.
En utanlandsferðir Rinaldis urðu stöðugt
tíðari. Hann fór til Norður-Evrópu, Skandina-
víu og Rússlands. Og tekjur hans jukust jafnt
og þétt. Loks var svo komið, að lögreglan
Framhald á b!s. 41.
• ■: ••'
: s
i
"

Óhrjáleg framhliðin á njósnahreiðrinu.
Konan við hlið hans, sterk, framgjörn
— voldug. Var það hún sem stjórnaði?
Giorgio Rinaldi — hann seldi NATO
VIKAN 11