Vikan - 10.08.1967, Qupperneq 12

Mui sat í hnipri á gangstéttarbrúninni, og
virti fyrir sér iðandi mannþröngina: konur með
börnin bundin við bakið, og aðrar með þungar
byrðar á höfðinu, menn með vatnsfötur hang-
andi í burðarokum á öxlunum og aðra með
brennibúta á litlum kerrum. Innan um allt
þetta iðuðu börnin, hlæjandi og hrópandi.
Mui kveikti varlega á eldspýtu, bar log-
ann að bréfsnifsi, sem var klippt út sem hús
og lá fyrir framan hana í göturæsinu. Bréfið
logaði upp og varð á andartaki að lítilli ösku-
hrúgu. Hún horfði á þetta um stund, þangað
til vindkviða feykti öskunni burt og hún bland-
aðist rykinu frá götunni. Mui hafði sýnt eigin-
manni sínum síðasta virðingarvottinn.
Meðan hún ruddi sér braut eftir gangstétt-
inni, meðfram steinveggnum, í áttina að fljóta-
bátnum, sem hún hafði fengið að manni sínum
látnum, hugsaði hún um Wang, ekki með sorg
í hjarta, heldur með töluverðu stolti. Wang,
sem hafði verið svo hjartahreinn og ljúfur í
lund. Og um fram allt var það Wang, elsku-
legi maðurinn hennar, sem hafði veitt henni
„andlitið“.
Menn höfðu orðið undrandi og konurnar tor-
tryggnar, þegar Wang valdi Mui sér fyrir konu.
Mui, sem var svo stór og ólöguleg, Mui, sem
var sjötta dóttir og fékk engan heimamund,
Mui sem var mædd og hrjáð.
Wang hafði hlustað brosandi á þetta allt og
svaraði svo:
— Hver maður getur verið sæll, sem eign-
ast konu, sem er viljug til vinnu og leggur
ekki í vana sinn að þrefa og þræta!
Mui hlustaði á þetta allt, en sagði ekki neitt,
því að Mui hafði verið mállaus frá fæðingu.
En nú var Wang dáinn, hann lézt af slys-
förum. Nú sigldi hann ekki framar með
bræðrum sínum og frændum út úr höfninni,
á stóra fiskibátnum, sem Hoklo fjölskyldan
átti. Á morgni, sem valinn hafði verið sem
verðugur og guðunum þóknanlegur, var Wang
grafinn, í fjallshlíðinni fyrir ofan höfnina, þar
sem hann var fæddur. Allir ættingjar hans
voru viðstaddir. Mui, sem var barnlaus syrgði
hann ein, með sjálfri sér; hún var nú búin að
gráta og veita honum alla þá virðingu, sem
henni var unnt, honum, sem hafði veitt henni
alla hamingju lífs hennar.
Enginn hafði talað við hana síðan Wang
fórst. En nú færu nábúakonurnar að koma til
hennar, ein af annarri, og færa henni gjafir
og litlar kökur, og hver þeirra fyrir sig mundi
segja eitthvað við hana, smá setningu til virð-
ingar þeim látna. Hún sat því í sólskininu, á
þilfari fljótabátsins síns og beið heimsóknanna.
Sem ekkja Wangs átti hún ferjuna, og hún
hafði líka aflað sér virðingar, hún hafði fengið
„andlit“. Það voru ekki margar eins vel sett-
ar og hún.
Það að eiga fljótabátinn tryggði henni lífs-
viðurværi. Á hverju kvöldi, þegar sólin var
gengin til viðar, kveiktu konurnar á fljóta-
bátunum á skrautlegum ljóskerum, meðfram
brúnum sóltjaldanna, þar sem köflóttir vaxdúkar
voru á borðum og þilförin voru gljáfægð, og
gerfiblómum var vandlega raðað í blómaker-
in á borðunum. Þannig biðu þær eftir ferða-
mönnum og sjómönnum, sem óskuðu þess að
láta ferja sig um höfnina, og njóta þess að
sjá ljósadýrðina og finna sérkennilegan ilm-
inn, sem er svo táknrænn fyrir Austurlönd.
Konurnar á fljótabátunum, sem venjulega
12 VIKAN 32- tbl-