Vikan - 12.10.1967, Blaðsíða 16

HNEWFVU:
AF
KRAFTAVERKUM
2. HLUTI
EFTIR
MARIAN
NAISMITH
— Þessi litli pjakkur er full-
fær um að sjá um sig sjálfur, en
ef þú heldur að þú getir komizt
eitthvað með góðu, þá skaltu
gera það.
— Ég ætla mér fyrst að reyna
sagði Adrienne róleg. Og þegar
Martha var farin, velti hún því
fyrir sér hvernig henni hefði dott-
ið þetta í hug. Hún hafði aldrei
verið neitt sérlega fyrir börn.
Hún hafði verið önnum kafin
að tryggja sína framgöngu, og
það gerði ekki betur en hún
myndi eftir afmælisdögum
barna vina sinna, við og við.
Með undantekningu af guðdótt-
ur sinni, Patriciu, yngsta barn
beztu vinkonu hennar, Julie
Hamilton, hafði hún sjaldan
haft minnsta áhuga fyrir börn-
um. Hún velti fyrir sér, hvern-
ig á því gæti staðið að lítill,
hálfuppdreginn strákur skyldi
nú hafa megnað að vekja hing-
að til sofandi móðurþel hennar
Skrýtið ... hún hafði ekki
vitað að hún byggi yfir slíku ...
Hún átti í erfiðleikum með
Samuel Crustworthy, að því er
varðaði aðdáun Jamies á Drum-
beat-garðinum, en það var ekkert
í samanburði við þá móðgun, að
hún skyldi fara fram á að hann
sóaði nokkru af sínum dýrmæta
tíma til að búa til búr handa
naggrís. Adrienne hafði mikla
reynzlu í listinni að tala menn
á sitt mál, en hún þurfti að
beita öllum sínum þokka og
diplomatiskum hæfileikum til
að fá hann til að svara, nauðug-
an viljugan:
— Úr því að yður er svona
áfram um þessa vitleysu, skal ég
sjá hvað ég get gert, þegar ég
er búin með grænmetisgarðinn.
Og Crusworthy til heiðurs varð
hún að viðurkenna, að þegar
hann síðar um daginn sýndi
henni handarverk sitt, var erf-
iðið honum til sóma. Adrienne
varð himinlifandi og bar búrið
inn í bókasafnið, þar sem hún
ætlaði að bíða eftir „gesti“ sín-
um.
Gamla Borgundarhólms-
klukkan frammi í forsalnum
hafði slegið fjögur og líka
hálf fimm, áður en hún veitti
því athygli, að horft var á hana.
— Halló! Hún brosti. — Ég
hélt, að þú ætlaðir að svíkja
mig.
— Ég hef haft mikið að gera.
Sem betur fer var Jamie með
hrágúmmísóla á skónum sínum,
þannig að það komu engin spor
í gluggakistuna, þegar hann
klöngraðist inn í bókasafnið.
Lítið höfuð með strítt, gul-
brúnt hár stóð upp úr V-háls-
málinu á peysunni hans og
horfði á Adrienne stórum aug-
um, blöndnum ótta og forvitni.
— Komdu og sjáðu hið nýja
heimili Cuthberts.
Jamie trúði Adrienne fyrir
Cuthbert og féll á kné. — Nei,
en fínt hrópaði hann himinlif-
andi og strauk hendinni varlega
yfir sléttan viðinn.
— Það er gott að þú skulir
vera ánægður.
— Þetta er ægilega fínt. Augu
Jamies skinu af þakklæti. —
Mig hafði ekki dreymt um
neitt svona fínt. Þarna hefur
hann mikið pláss. Hann leit í
gegnum netdyrnar. — Tvö her-
bergi. Hann bæði svefnherbergi
og stofu, alveg eins og við.
Bjóst þú þetta til?
— Nei — Crustworthy vinur
þinn bjó það til.
Augu Jamies urðu kringlótt
af vantrú. — Nei, hann myndi
ekki búa til svona handa mér.
— Hann var svolítið á móti
því til að byrja með, en hann
er góður í sér. Hún sýndi honum,
hvernig hægt var að opna dyrn-
ar með einum fingri, hvorum
megin sem ýtt var á.
— Svakalega hefur hann gert
þetta vel. Alveg ægilega vel.
Jamie settist á hækjur sér. —
Að hugsa sér að Crusty skyldi
gera hús handa Cuthbert. Hann
virti Adrienne fyrir sér með ó-
blandinni virðingu. — Þú hlýtur
að vera ógurlega flink að tala
við fólk. Er hann skotinn í þér.
— Langt í frá. Ef maður er
bara almennilegur við fólk, þá
uppgötvar maður fljótlega að
það vill gjarnan vera almenni-
legt við mann líka. Hún settist
og rétti Cuthbert aftur til eig-
anda síns. — Þetta er tæki-
færi handa þér til að gá, hvort
það er ekki satt. Þú getur sýnt
þakklæti þitt með því að kalla
herra Crustworthy fullu nafni
og hætta að ergja hann með því
að hlaupa yfir beðin í garðinum
hans, í hvert skipti sem þú ætl-
ar niður í garðhúsið.
—■ Það er miklu fljótlegra að
fara þar yfir, og þar að auki
er það ekki hans garður. Það
er þinn garður.
— Og ég er sammála herra
Crustworthy. Ég hef ekkert á
móti því, að þú leikir þér í
garðinum; þú mátt gjarnan
klifra í trjánum, ef þig langar
til, ef þú eyðileggur ekkert. Ég
ætla ekki að halda neina préd-
ikun yfir þér, en þú verður
að vera skynsamur. Hvað mynd-
irðu segja, ef ég kæmi óleyf-
lega inn í þinn garð og tramp-
aði í grænmetisgarðinum og
bryti glerið í vermireitunum?
— Við höfum ekki svoleiðis
í okkar garði — bara gras. Frú
Gaston kaupir allt grænmeti,
sem við þurfum, hjá kaupmann-
inum.
Adrienne flaug í hug að hún
væri ekki vel heima í barnasál-
arfræði. En Jamie hélt ótrufl-
aður áfram.
— Ég er ekkert hrifin af
henni, en ég held að hún sé
skotin í pabba ... en hún get-
ur samt ekki gifzt honum eða
neitt svoleiðis, af því að hún er
gift herra Gaston, en hún horfir
svo skotin á hann stundum og
er alltaf sammála honum, og þá
verður hann ægilega reiður. En
hún býr til góðan mat. Hún bak-
ar eplatertu á hverjum föstu-
degi og engiferköku á miðviku-
við ís. Meira að segja á veturna.
Pabbi verður að laga matinn
um helgar, hann þolir það ekki.
Það er kerlingarstarf að búa til
mat, segir hann.
— Það þarf ekki að vera það.
Adrienne hellti kaffi í bolla
og bauð honum af súkkulaði-
kökunni. Hönd skauzt fram,
stanzaði við fatið og hvarf tóm
til baka.
— Þú vilt kannske, að ég
þvoi hendurnar fyrst?
— Það er venjulegast. Adri-
enne brosti við piltinum. — Og
hvað þig snertir, er það hrein-
lætisleg nauðsyn, en ef þér er
sama, getum við sleppt því núna.
Kaka hvarf af fatinu og djúpt
andvarp heyrðist á bak við hana.
— Þú talar alveg eins og pabbi.
Hann notar oft svona stór og
fín orð, en ég skil næstum því
alltaf hvað hann á við. Má ég
koma aftur?
— Meinarðu hingað í húsið að
heimsækja mig?
Hann kinkaði þögull kolli.
— Já, ef þig langar til. Adri-
enne hrærði í kaffinu og mætti
ráði hans með vingjarnlegum
svip. — Nú verðurðu að segja
mér frá Cuthbert. Hvað er hann
gamall, og hvað heldurðu að
hann langi að borða?
— Það er allt í lagi með svo-
litla súkkulaðiköku. Hann er
ekki vanur að borða mikið. Við
förum ekki oft 1 heimsóknir.
Ef hann borðar ekki allt, get
ég borðað afganginn .... og þá
verður ekkert ónýtt. Jamie ýtti
svolítilli kökumylsnu gegnum
netið og sagði eitthvað við dýr-
ið. — Hann er tveggja ára og
næst eftir Ginger er hann bezti
vinur minn. Ég er sjö ára, bætti
hann við.
Hann lét augun hvarfla um
veggina, sem voru þaktir af
bókum frá gólfi til lofts. — Ertu
búin að lesa allar þessar bækur?
Framhald á bls. 52.
16 VTKAN «■ tbl-