Vikan - 12.10.1967, Blaðsíða 11

Eftlr
Robert Jaoksen
Charles de Gaull® er
án efa einn umdeiltíasli
maður 20. aldarinnar.
ð skugganum, hlinduð
af mikilleik hans, stend-
ur hin iiila, gráeygða
kona, sem í nær hálfa
öld hefur veriö driffjöö-
rin I ferö hans iil
frama - Yvonne, kona
hans...
— Mamma, sagði hún, og tók andköf, — höfuðsmaðurinn hefir
beðið mín, og ég hefi samþykkt!
Augu hennar geisluðu, þegar hún hvíslaði að móður sinni:
— Þarna sérðu, honum fannst ég ekkert of lítill
Þau voru gefin í hjónaband, ón allrar viðhafnar i april, árið
1921. Það voru aðeins nónustu vinir og ættingjar, sem voru vitnl
að hamingju hins hávaxna höfuðsmanns og hinnar tvitugu brúðar
hans.
Það var mikið um glaðværð í Frakklandi á árunum kringum 1920.
Frakkarnir reyndu af alefli að gleyma ógnum styrjaldarinnar, og
fóru seint í rúmið, sökktu sér niður í skemmtanir, lifðu ( þoku
tónlistar og annarra lista.
Frakkland þurfti ekkert á föðurlandsvinum að halda — föður-
landsvinirnir höfðu leitt syni Frakklands til slátrunar á aurugum vfg-
völlum í Flandern og við Verdun. Og de Gaulle f|ölskyldan voru
föðurlandsvinir ....
Ungu hjónin börðust í bökkum. Laun höfuðsmannsins voru ekki
mikil, og það hvarflaði ekki að Charles að biðja um peninga frá
fjölskyldu konu sinnar, þrátt fyrir það að þeir hefðu fúslega verið
látnir í té.
Þau bjuggu í lítilli íbúð við Boulevard Saint-Germain í París. Dag-
inn út og daginn inn, sat Yvonne við gluggann, prjónaði og söng,
meðan hún beið eftir manni sínum.
Á kvöldin, þegar Ijósadýrðin l|ómaði á Montparnasse, kom Charies
heim frá vinnu sinni á skrifstofu hermálaráðuneytisins. Áhyggjurnar
höfðu gert hann frekar geðstirðan.
Það var ekkert óven|ulegt að heyra hann öskra til konu sinnar,
og skipa henni að hætta þessu söngli, það fór ( taugarnar á honum.
Það var betra að yfirgefa Frakkland, heldur en að búa lengur við
þessa vesælu, vonlausu tilveru. De Gaulle fékk sig fluttan, til setu-
liðsins ( Rínarlöndum og svo til Libanon.
Yvonne fór með honum, og á meðan á þessari útlegð þeirra stóð,
fæddust þr|ú börn þeirra; sonurinn Philippe og tvær dætur, Elisabeth
og Anna.
Þegar yngsta barnið, Anna, fæddist, kom fljótlega í Ijós sú sorg-
lega staðreynd að hún var ólæknandi sjúklingur; hún yrði aldrei
fær um að Iifa heilbrigðu og ven|ulegu lífi. Framhald á bls. 38.
41. tbi. VIICAN 11