Vikan - 12.10.1967, Blaðsíða 5

c/m sfóra, bláa strandtöskLr, sem
hún hafði falið þar fyrir um það
bil klukkustund. I töskunni voru
fallegir, hvítir skór, hvítur hattur
með mjóu barði, varalitur, þurrkur
með hreinsivökva og vasaspegill
með vasaljósaperu, sem fékk
straum frá litlu battaríi á bakinu.
Hún tók af sér skýluklútinn og
með honum músbrúnu hárlufsurn-
ar. Undir brúna nælonfrakkanum
var hún í fölbláum, látlausum kjól
með hvítu leðurbelti. Hún fór upp-
undir pilsið og dró burt teppið,
sem hún hafði brotið saman fram-
an á maganum, lagaði kjólinn aft-
ur og herti að sér beltið.
Regnkápan og hálsklúturinn,
svarta handtaskan, flatbotnuðu
skórnir og teppið, fóru ( strand-
töskuna. Hún beygði sig niður fyr-
ir bakið á bekknum fyrir framan
og kveikti Ijósið á litla speglinum.
Svo opnaði hún pakkann með
þurrkunum. Sextíu sekúndum seinna
hafði hún þurrkað burt farðann,
sem gerði hana kinnfiskasogna, og
yfirskeggið. Hún málaði á sér var-
irnar, virti fyrir sér árangurinn og
setti síðan spegilinn aftur í strand-
töskuna. Hún hafði vafið hárið
lauslega upp undir skýluklútinn, nú
setti hún það í hnút uppi á höfð-
inu, gekk rækilega frá því og lét
á sig hattinn.
Mínútu síðar var hún úti á kirkju-
tröppunum með strandtöskuna á
handleggnum og talaði við feit-
laginn, vingjarnlegan prest. Hún
var að spyrja hann um heppilegustu
leiðina út úr borginni til þorpsins
Bournisse.
Hann gekk með henni yfir torgið,
þangað sem grái Citröenbíllinn
hennar stóð, og pataði ákaft út í
loftið um leið og hann lýsti fyrir
henni leiðinni.
Lögregluþjónn á mótorhjóli ók
umhverfis þau, augun leitandi og
kvíðafull, þegar hann virti fyrir
sér þá, sem gengu um torgið, og
skoðaði bílana á torginu.
Modesty hagræddi sér undir stýri
og hlustaði af athygli á prestinn,
meðan hann endurtók útlistanir sín-
ar, þakkaði honum með heillandi
brosi og ók rólega burtu.
Inni í safninu kom framkvæmda-
stjórinn með tvo stóra, samanbrotna
segldúka. Hann var aftur búin að
fá nokkurn lit í andlitið en hann
skalf ennþá og svitinn bogaði af
honum. Ransome hafði losað kaðal-
inn. Hann tók annan segldúkinn
og breiddi gætilega úr honum á
gólfið í áttina upp að veggnum og
rakti ofan af honum á undan sér.
— Það gæti verið einhver vís-
bending á gólfinu, sagði hann. —
Það verður að varðveita það fyrir
lögregluna.
— Hafið þér talað við Faunier
lögregluforingja?
— Auðvitað. Hann sendir tvo
leynilögregluþjóna undir eins. Ég
á að fara með rammann til aðal-
stöðva hans, svo hægt sé að leita
að fingraförum á honum.
— Ætlar hann ekki að koma
sjálfur? spurði framkvæmdastjórinn
undrandi.
— Sem stendur er hann önnum
kafinn við að koma á fót kerfi til
að varna konunni að yfirgefa borg-
ina með myndina, hreytti Ransome
út úr sér. — Hvar er trappan, sem
ég bað um?
— Henri er að koma með hana . .
Framkvæmdastjórinn þagnaði, þeg-
ar Henri kom í Ijós með stórar tré-
tröppur.
— Gerið svo vel að koma ekki
nærri, sagði Ransome. Hann tók
tröppuna, gekk varlega yfir segl-
dúkinn á gólfinu og stillti tröpp-
unni upp undir myndinni. Svo sneri
hann sér við, tók hinn segldúkinn,
klöngraðist upp í tröppuna og
breiddi dúkinn varlega yfir allan
rammann. Svo lyfti hann ramman-
um ofan af veggnum, hvíldi hann
efst á tröppunni meðan hann vafði
segldúkinn vandlega utan um hann,
áður en hann kom niður með birgð-
ir sínar.
Henri og framkvæmdastjórinn
trítluðu ókátir við hlið hans þegar
hann skálmaði fram eftir safninu.
— Hafið þér bíl, M'sieu? spurði
framkvæmdastjórinn.
— Já. Hann stendur fyrir utan
starfsfól ksdyrnar.
— A ég að biðja einn lögreglu-
þjóninn að fylgja þér?
— Ég vona, sagði Ransome
hörkulega, — að nú sem stendur
geri lögregluþjónarnir sitt bezta til
að fylgja konunni, sem hefur stolið
málverki Monsieur Leightons.
9
Willie Garvin þurrkaði hárið af
miklum krafti og horfði f spegilinn
yfir vaskinum. A kinnunum hafði
hann stóra, vota bómullarpúða, sem
hann hafði plástrað niður. Hann
lét frá sér handklæðið, hallaði sér
upp að speglinum, lyfti öðrum bóm-
ullarpúðanum og gægðist undir.
Hann kinkaði kolli ánægjulega
og svipti púðanum af. Bómullinn
var óhrein og ýrð með svörtu, en
það voru engin merki um púður
bruna á hörundinu. Hann fór eins
að með hina kinnina.
Nefið var ekki lengur hátt og
bogið. Á þv( var nú aðeins ofur-
lítil skinnspretta, þar sem hann
hafði þrýst út vaxinu, sem dr Ge-
orge Brissot hafði sprautað undir
hörundið. Hann var með klemmu
á sárinu núna, en eftir einn eða
tvo daga yrði það fullgróið.
Klukkuna vantaði tfu mínútur (
miðnætti. Hann átti aðeins eftir að
gera eitt til þess að verða aftur
eins og hann sjálfur.
Willie hafði legið á gólfinu aftur
í gráum Citröenbíl Modesty, þær
klukkustundir sem aksturinn tók til
litlu (búðarinnar aftan við forn-
verzlunina, í úthverfi Parísar. Bíll-
inn, sem Willie hafði notað í hlut-
verki „Ransomes", stóð yfirgefinn
á vegi í skógi, aðeins um fimm
mílur frá Musée. Þar hafði Mo-
desty beðið hans.
Hann hrærði í svörtu, freyðandi
vatninu, sem hann hafði notað til
að þvo litinn úr hárinu, og horfði
á það hverfa ofan í gegnum niður-
fallsrörið ( vaskinum. Nú kom
stundin, sem hann hafði verið að
fresta. Hann tók upp ofurlítinn staut
með sogskál á endanum, hallaði
sér aftur upp að speglinum og
losaði varlega brúnu kontaktsjón-
glerin, sem hulið höfðu blá sjá-
öldur hans sjálfs.
Ef til vill mátti venjast þv(, að
troða þessum andskotans aukahlut-
um ( augun á sér og taka þá úr
aftur, hugsaði hann, en hann var
ekki vanur þv( og líkaði það bölv-
anlega. Hann setti sjónglerin í kassa
með bómull og tók upp stóra málm-
sígarettuhylkið.
Þetta var hulstrið, sem hann hafði
lagt á borð framkvæmdastjórans. (
meirihluta þess var eins watts transi-
tor riðill, sem gaf frá sér bylgjur
af svipaðri tíðni og sjónvarpið í
skrifstofu framkvæmdastjórans, og
hafði þar af leiðandi gjöreyðilagt
myndina.
[ hylkinu var aðeins rúm fyrir
fjórar sígarettur. Ein var eftir. Hann
tók hana upp, kveikti ( henni og
greiddi síðan blautt hárið, áður en
hann fór inn í hitt herbergið.
Modesty var hanzkaklædd og
önnum kafin að hreinsa málverkið
með blautum pensli. Hún átti að-
eins eftir nokkra ferþumlunga.
Hún leit upp og brosti. — Nú
Ifzt mér betur á þig, Willie vinur.
Púðurbruninn var full dramatískur,
og mér leizt aldrei á nefið á þér.
— Ég var ekkert of hrifinn af
því sjálfur, viðurkenndi Willie. —
Hvernig er málverkið?
— Ljómandi. Þetta brugg þitt
rennur af. Enginn skaði skeður.
Hún hélt áfram að hreinsa málverk-
ið af mestu natni. Willie sat og
reykti og horfði á hana vinna.
— Það er skemmtilegt að fá
tækifæri til að hrinda hugmyndinni
í framkvæmd, sagði hann eftir
nokkra þögn. — Það er allt ( lagi
að brugga upp ýmsa leiki, bara [
þykjustunni, til að hlægja að því,
en það er gaman þegar maður
getur reynt þá til hlítar.
— Já, og það kom sér vel að
hafa þennan reiðubúinn. Þetta var
góður leikur. Hún leit upp. — Einn
af þínum allra beztu Willie.
— Mínum? Þú áttir hugmyndina,
Prinsessa.
— Það er auðvelt að láta sér
detta eitt og annað í hug. Þú gerðir
þetta kleift. Hún hreinsaði með rök-
um klút síðustu leifarnar af máln-
ingunni. — Nú skulum við sjá hvern-
ig þetta lítur út.
Willie setti á sig hanzka, setti
myndina upp á borð og lét hana
hallast upp að vegg, og svo gengu
þau bæði eins langt burtu og komizt
varð í herberginu.
Féte Dans Les Bois sýndi glæsi-
legar hefðarkonur og fyrirmenn (
ffnasta skarti átjándu aldarinnar,
að snæðingi í skógarrjóðri.
— Málaðu svona mynd í dag,
sagði Willie, og þú myndir hvergi
fá að sýna hana annarsstaðar en
á konfektöskju.
— Fínnst þér hún ekki faííeg?
spurði hún undrandi.
— Mér finnst þetta stórkostlegt.
Ég á bara við, að mótívið og að-
ferðin eigi ekki við í núna. En
þessi Watteau hefur svo sannarlega
getað málað. Sjáðu þessa liti, Prins-
essa. — Og hvernig hann notar þá.
— Já. Hún starði á málverkið
um hríð og svo sagði hún hægt:
— Það er .... Hún yppti öxlum:
— Ég veit ekki hvað.
— Perlumóðurlegt, sagði Willie,
og hún hló. Endrum og eins gróf
hann upp furðuleg orð.
— Þú hefur verið að laumast til
að lesa bókmenntir aftur, sagði hún.
— Þetta er rétt hjá þér. Það glitrar
eins og perlumóðurskel.
— Maður lærir mikið á því að
lesa tónlistargagnrýnina í dagblöð-
unum, sagði Willie og hló. — Mér
finnst það stórkostlegt.
— Hvað meinarðu?
Willie lokaði augunum, hugsaði
sig um eitt andartak. Svo tók hann
til máls, eins og hann væri að lesa.
— Stefin í þessu litla, lokaða verki,
eru mött fremur en gljáandi, með
stuttaralegu einleiksmillispili, vefn-
aðurinn gisinn, en þó með perlu-
móðurlegum blæ. Að telja flutning
slíks verk ekki krefjast nema Iftil-
hæfrar túlkunar og innlifunar, væri
fáránlegt vanmat.
— Ó, nei, Willie. Þú ert að búa
þetta til. Ekki vanmat. Hann opn-
aði augun. — Alveg rétt, Prinsessa.
Þú ættir að lesa þessa tónlistar-
gagnrýni. Hún er dýrðleg.
— Ég verð að reyna það. Og það
minnir mig á það, . . . Þvottapolo-
naisan þtn var dýrðleg.
— Jæja, svo þú hefur opnað
Gurlain öskjuna?
— Já, og segulbandið er gim-
steinn. Guð má vita, hvað þú hefur
lagt mikla vinnu ( það, en ég dáð-
ist að hverri sekúndu af árangrin-
um, Willie.
Hann glotti ánægjulega. Gekk að
fornum vínskáp úti í herberginu,
opnaði flösku af rauðvíni og hellti
f tvö glös.
Tveir gamlir, kurfslegir hæginda-
stólar stóðu upp við gamaldags
kolaofn við einn vegginn í herberg-
inu. Willie dró stólana svolftið fram,
tók glösin og rétti Modesty annað.
Þau settust með vínið og horfðu
þegjandi á myndina, nutu hvíldar-
innar sem kemur eftir spennandi
törn. Eftir stundarkorn sagði Mo-
desty: — Hringdir þú ( Weng út af
Lucille?
— Hm, sagði hann. — Allt í tagi,
Prinsessa. Hann kom henni ( flug-
vélina og hringdi til skólans sama
kvöldið til að vera viss um að hún
hefði komizt heilu og höldnu til
Tangier og tekið hefði verið á móti
henni þar.
— Engin vandræði með hana.
— Eftir því sem Weng sagði, fékk
ég þá hugmynd að hún hefði ver-
ið að nöldra yfir því að við skyld-
um ekki hafa fylgt henni.
Framhald f næsta blaði.
«•tw- VIKAN 5