Vikan - 28.12.1967, Síða 14

FRAMHALDSSAGAN 3. HLUTI
EFTIR SERGE OG ANNE GOLON
:*¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥*¥¥¥****¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
Hver var það sem einu sinni hafði vakið hjá henni svipaðar kenndir. Blöndu af aðdráttarafli og
tortryggni? Hver sem 'pað var, var hann einnig sagður búa yfir töframætti, að heilla til sín konur
með....
Angelique velti þvi íyrir sér í svip, hvort hún ætti að beita rökvísi
við hana eða standa föst fyrir, en þá tók hún eftir því, að við hlið
Honorjpe lá mannvera á grúfu.
— Abigail? Ert þetta þú?....En hversvegna?
Hún fór næstum hjá sér, að sjá Abigail svona yfirkomna, hún, sem
var alltaf svo virðuleg, og hafði svo góða stjórn á sér.
— Hvað er að? Hvar er þér illt?
— Ó! Ég skammast mín svo, svaraði stúlkan með niðurbældri rödd.
— En hversvegna?
Abigail var hvorki heimsk né tepruleg. Hún gat varla hafa tekið
það svo nærri sér, þótt Rescator kæmi við hökuna á henni. Angelique
kom henni til að setjast upp, og horfðist beint í augu við hana.
— Hvað er að? Eg skil þig ekki.
— Það var það, sem hann sagði. Það var hræðilegt!
— Hvað? Angelique reyndi að rifja það upp fyrir sér, sem gerzt
hafði. Jafnvel þótt hegðun Rescators hefði verið nokkuð frekjuleg
og óviðeigandi — en það var han venjulegi hegðunarmáti — hafði
henni ekki fundizt hann segja neitt óviðeigandi.
— Skilurðu það ekki? stamaði unga konan. — Skildirðu það virki-
lega ekki?
Haldin þessu hugarvili sýndist hún yngri, og víst var hún fögur
með kafrjóðar kinnarnar og grátin augu. En til þess þurfti hinn bölv-
aða Reseator að vekja athygli á því. Angelique minntist þess, hvernig
hann hafði þrýst henni að sér, rétt i þessu, án þess að það hefði
hvarflað að henni að skelfast. Það var þannig, sem hann meðhöndl-
aði alla i kringum sig, og konur sér á parti. E’ins og hann hefði kon-
unglegan rétt á þeim.
Hún fann snöggvast til gremju.
— Abigail, þú mátt ekki gera þér neina rellu út af hegðun hæst-
ráðanda þessa skips. Þú ert ekki vön að umgangast menn eins og
hann, og af öllum þeim ævintýramönnum, sem ég hef hitt, er hann
tvímælalaust sá langsamlega .. lang .....
En hún fann ekki rétt orð til að lýsa honum.
— Hann er alveg ómögulegur, sagði hún. — En við vorum í yfir-
vofandi hættu, að Þessi útlagi var eina manneskjan, sem ég gat fund-
ið til að bjarga okkur fz-á hræðilegum örlögum. Nú erum við á hans
valdi, og við verðum að viðurkenna bæði hann og áhöfn hans og
reyna að komast sæmilega af við þá. Á ferðum minum um Miðjarðar-
hafið — það er tilgangslaust að neita þeirri staðreynd, úr því hann
var svo ókurteis að segja ykkur frá því — hitti ég hann aðeins einu
sinni, en það fór alveg sérstakt orð af honum. Hann er sjóræningi, sem
skeytir hvorki um guðs eða manna lög, en ég held að hann standi
við orð sín.
— Ég óttast hann ekki, svaraði Abigail með lágri röddu og hristi
höfuðið.
Hún var orðin róleg aftur og leit á Angelique með augu full af
gæzku, eins og hún átti vanda til.
— Hvílík ósköp eru það sem við vitum ekki, jafnvel fólkið sem við
búum með dag frá degi, sagði hún dreymin. — Anglique, veiztu, að
nú, þegar þú hefur lyft horni blæjunnar, sem þú hefur ævinlega hjúp-
að þig svo vandlega með, ,og leyft okkur að skyggnast ögn inn í for-
14 VIKAN 52-tbl-
það var hvískur og pískur. Eiginmaður var að hugga konu sína og
sagði: — Sjáðu nú bara til! Allt lagast af sjálfu sér um leið og við
k$mum til Vestur-Indía.
Madame Carriére hristi eiginmann sinn. — Þú getur varla fengið
minna að gera i Vestur-Indíum en í La Rochelle, og hverju höfum við að
tapa?
Angelique gekk þangað, sem Manigault og presturinn sátu undir
luktinni ,sem logaði á, og héldu vörð um særða manninn. Hann virt-
ist hvíldur og afslappaður og hann hafði sofnað. Mennirnir tveir sögðu
henni stuttlega, að arabiski læknirinn hefði komið aftur ásamt að-
stoðarmanni. 1 sameiningu höfðu þeir búið um sár Maitre Berne og
gefið honum íramandi drykk að drekka og honum hafði þegar i stað
tekið að líða miklu betur.
Hún krafðist þess ekki að fá að vaka yfir veika maiminum. Henni
fannst hún verða að hvílast, ekki vegna þess að hún væri sérstaklega
þreytt, heldur vegna þess að hugsanir hennar voru í óreiðu. Henni
hafði enn ekki heppnazt að ná fullu valdi yfir umhverfinu og sjálfri
sér, þótt þessi kennd væri ef til vill ýkt vegna myrkursins og hreyí-
inga skipsins.
Á morgun yrði aftur Ijós. Á morgun fæ ég fullan skilning. Án þess
að gera sér grein fyrir þvi, fór hún að svipast um eftir Honorine.
Hönd greip í klæði hennar um leið og hún gekk framhjá, og Séverinq
benti þangað sem bræður hennar tveir lágu og sváfu.
— Eg svæfði þá, sagði hún roggin.
Hún hafði breitt yfir þá frakkana þeirra og við fæturna hafði hún
lagt hey, sem hún hafði fundið einhvers staðar. Séverine var sönn
kona. Það var auðvelt að særa hana og vekja gremju hennar i dag-
legu lífi, en þegar í nauðirnar rak, var hún Þétt fyrir. Angelique
kyssti hana eins og vinkonu sína.
— Vina min, sagði hún. — Við höfum ekki haft minnsta tækifæri
að tala saman í ró og næði, síðan ég kom að sækja þig til St.Martin
de Ré.
Stúlkan andvaraði. — Allt fullorðna fólkið hefur nú rangsnúið öllu
fyrir sér. Af þvi að nú ættum við að vera hamingjusöm, Dame Angeli-
que. Ég hef hugsað mikið um þetta, og Martin líka. Við komumst
hjá því að verða send til klaustursins eða Jesúítanna.
Hún flýtti sér að bæta við eins og til að fyrirbyggja, að öðrum fynd-
ist hún hugsunarlaus.
— Það er satt, að pabbi heíur særzt, en mér finrzst Það skipta miklu
minna máli heldur en ef honum hefði verið kastað í fangelsi, og við
aldrei fengið að sjá hann aftur ...... Og hvort sem var sagði lækn-
irinn i síðu skikkjunni, að hann myndi strax verða betri á morgun.
..... Dame Angelique, ég reyndi að svæfa Honorine, en hún segist
ekki fara að sofa, af því að hún hafi ekki fengið dýrgripaskrínið sitt.
Mæður sjá lífið frá alveg sérstöku sjónarhorni. Af öllum þeim
hörmungum, sem yfir höfðu dunið síðustu klukkustundirnar, fannst
Angelique nú sú ógæfan verst og óbætanlegust, að hafa gleymt dýr-
gripaskríni Honorine. Henni féllust hendur við tilhugsunina. Dóttir
hennar stóð í felum bak við eina fallbyssuna, glaðvakandi eins og
lítil ugla.
— Ég vil fá dýrgripaskrínið mitt.