Vikan - 28.12.1967, Qupperneq 29

■ '
:
■

Þetta er ótrúleg, en sönn saga. Hér segir
frá því hvernig sænski múrarinn, Thore
ionsson hjálpaði Mörthu og Andor Ros-
manith til að koma henni, ásamt syni
þeirra hjóna til SvíþjóSar. Andor komst
þangað fyrir tveim árum, og með því að
giftast hinum unga Svía, gat Martha,
ásamt syni sínum Bandi, stigið fæti á
sænska grund í vor. Þessi litla fjölskylda
getur nú hafið nýtt líf í frjálsu landi. Hér
tala þau hjónin við hlaðamann og segja
frá öllu sem á undan gekk.
^ Ilin þrítuga Ma.rtha Romanith var grannvaxin og falleg. geisl-
andi af fjöri. Til þess aö geta koinizt tii bónda síns i Svíþjóð, varð
hún að gifast liinum hjálpsama Svía, Thore Jousson, en það var
aðeins formsatriði.
<5 Martha hafði verið frá sér af hræðslu meðan á flugferðinni stóð,
hrædd um að hún yrði stöðvuð, en að flugferðinni lokinni andaði hún
létta.r, þegar hún stcig á danska grund á flugvellinum í Kastrup.
Thore Jonsson lék hlutverkið til enda. Hann tók á móti konu sinni og
syni hcnnar á flugstöðinni.
Eftir tveggja ára aðskilnað gátu Martha og Andor nú sameinazt sem
frjálsar manneskjur,
RJALANDI
barizt gegn þessu lengur. Hún
var særð, en á einn hátt skildi
hún þetta.
— Ef þú ert svona óhamingju-
samur hér í Ungverjalandi hjá
mér, þá er betra að þú farir,
sagði ég að iokum. . . .
Þau ákváðu að skilja, og fengu
skilnað að borði og sæng. En líf-
ið gekk sinn vanagang. Annað
slagið talaði hann um að flýja,
og vildi fá okkur Bandi með, —
annað slagið vildi hann fara einn.
Einn daginn hvarf hann. Hann
hafði farið í hópferð til Tyrk-
ands, hún vissi hvað það þýddi.
— Þú fórst ieiðar þinnar,
Andor! Martha brosir angur-
vært. — En þú varst ekki fyrr
kominn úr landi en þú byrjaðir
að skrifa mér iöng bréf. Ég var
ekki svo undrandi yfir því sem
þú skrifaðir. Mér var það ljóst
að þá, þegar þér hafði tekizt að
flýja, komu þínar réttu tilfinning-
ar í ljós. Þú sagðist þrá mig, og
að við yrðum að sameinast aftur.
Þú varst kominn til Svíþjóðar
og byrjaður að læra málið. Svo
fékkstu læknisstarf, og síðar þitt
eigið læknisdæmi. .. .
Hún fann ekki til beizkju
gagnvart manninum, sem hafði
yfirgefið hana, hún gladdist inni-
lega yfir ástúðinni í bréfum hans.
Allir kunningjar hennar voru
undrandi yfir þeirra afstöðu sem
hún tók til þessa máls; þeim
fannst einkennilegt að hún gæti
ekki slegið striki yfir hjónaband
sitt og gleymt þessum manni.
— Hugsarðu ekkert um Bandi?
sögðu vinirnir. — Strákarnir í
skólanum slríða honum, vegna
þess að hann á engan föður.
Þeir töluðu um ábyrgðarleysi,
en hún heyrði ekki einu sinni
hvað þeir sögðu. Hún vissi vel
hvað það var, sem lá að baki
flótta Andors, þrá eftir betri
lífsskilyrðum. .. .
-— Einu sinni skrifaðir þú mér
um fólk sem hafði flúið, heldur
Martha áfram. — Ég skildi hvað
þú áttir við, og að þú varst far-
inn að hugsa úl einhvern mögu-
leika til þess að ég gæti komið
til þín. Svo kom bréf, þar sem
þú sagðir mér frá Thore Jonsson.
Ég hafði aldrei heyrt hann nefnd-
an, en þú skrifaðir: — Manstu
ekki eftir honum, þegar við hitt-
um hann í Berlin? Það getur
verið að hann komi til að heilsa
upp á þig einhvern daginn....
— Eftir þetta bréf varstu var-
kár með það sem þú skrifaðir.
En þú gazt alltaf komið orðinu
urzo inn á milli orða. Ég var vön
að kalla þig björninn, svo ég
skildi hvað þú áttir við. Það
sýndi líka að þú skrifaðir þessi
bréf, og enginn annar. Það sagði
Framhald á bls. 40.